1 września 1939 r. Hitler zaatakował Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Dom salezjański przy ul. Wronieckiej został zajęty i przekształcony przez żołnierzy niemieckich na magazyn. Jednak ludzie młodzi nie przestawali spotykać się poza miastem i w pobliskich lasach. 

Powstaje wiele tajnych organizacji. We wrześniu 1940 r. Czesław Jóźwiak, Edward Kaźmierski, Franciszek Kęsy, Edward Klinik i Jarogniew Wojciechowski zostali aresztowani i oskarżeni o przynależność do nielegalnej organizacji. Byli początkowo więzieni w “Forcie VII” w Poznaniu, gdzie byli przesłuchiwani i torturowani. Potem byli umieszczani w różnych więzieniach, gdzie nie zawsze mogli ze sobą przebywać. W końcu odbył się ich proces, oskarżono ich o zdradę stanu i skazano na śmierć. Zgilotynowano ich w Dreźnie 24 sierpnia 1942 roku. 

Swój pobyt w więzieniu przeżywali w duchu wiary i salezjańskiej duchowości. Stale się modlili: różaniec, nowenny do Księdza Bosko i Maryi Wspomożycielki, modlitwy poranne i wieczorne. Starali się pozostawać w kontakcie ze swoimi rodzinami, przekazując im grypsy, które udało im się przesłać. Dodawali im otuchy, prosili i zapewniali o modlitwie.    

Kiedy mogli, obchodzili z radością święta liturgiczne w celi. Ich wiara nigdy nie osłabła. Byli wiarygodnymi świadkami do samego końca. Tych pięciu młodzieńców zostało beatyfikowanych w dniu 13 czerwca 1999 roku przez św. Jana Pawła II.

Edward Kaźmierski napisał w grypsie, że czas spędzony w więzieniu był dla niego czasem rekolekcji: ebbe a scrivere del periodo trascorso in prigionia come di un tempo di esercizi spirituali: “We Wronkach, siedząc w pojedynce, miałem czas, żeby siebie zgłębić, tam to przyszedłem do porozumienia ze swoją duszą. Tam poznałem, że robiłem źle. I tam postanowiłem żyć inaczej, tak jak nam kazał żyć ksiądz Bosko, żyć, aby się Bogu i Jego Matce Najświętszej podobać, być użytecznym dla bliźniego i przynieść honor rodzinie.  Teraz myślę, że kiedy odzyskam wolność, Bóg mi w tym pomoże, będę w stanie wypełnić te powzięte zobowiązania”. 

Za: ANS, 24 sierpień 2017

ŻYCIORYSY W SKRÓCIE - Poznańska Piątka

Franciszek Kęsy

Franek urodził się w stolicy Niemiec, Berlinie, 13 listopada 1920 roku. Niedługo potem (1921 lub 1922) przenieśli się do Poznania. Rodzicami byli Anna z domu Pieczka i Stanisław, który po zakończeniu służby wojskowej w 1919 roku dostał pracę w Berlinie i tam już został. Franciszek miał dwóch starszych braci Edmunda i Pawła, młodszego Stanisława i młodszą siostrę Irenę. W Poznaniu ojciec pracował w miejskiej elektrowni, a matka zajmowała się zawsze otwartym dla gości domem i wychowaniem dzieci. Do Oratorium trafił najpóźniej z Piątki, bo dopiero w 1933 roku w wieku 13 lat. Został prezesem Towarzystwa św. Jana Bosko. Bardzo zżył się w Edą Kaźmierskim, z którym płatali sporo figli, co nie przeszkodziło Frankowi w planowaniu zostania salezjaninem. Niestety wstąpieniu do Niższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Salezjańskiego w Lądzie nad Wartą przeszkodziło mu słabe zdrowie. Często chorował,, a przy tym jego wielką pasją był sport. Chętnie grał w oratoryjnych przedstawieniach oraz śpiewał w chórze Stefana Stuligrosza. Wiara zajmowała w jego życiu bardzo ważne miejsce. Animował religijnie Oratorium, codziennie służył do Mszy, przystępował do Komunii i odmawiał różaniec. Po nieudanej próbie zaciągnięcia się do wojska i powrocie do Poznania podjął pracę w zakładzie malarskim u boku Czesia Jóźwiaka. Wielką wiarę, pokorę wobec swoich słabości i radość ducha zachował do końca swoich dni.

Edward Klinik

Urodził się 21 lipca 1919 roku w Werne koło Bochum (Niemcy). Rodzice Wojciech i Anastazja z domu Schreiber wyjechali z kraju w poszukiwaniu pracy. Na obczyźnie urodziła się także o dwa lata starsza siostra Maria, która w 1939 roku wstąpiła do urszulanek i przyjęła imię Aniela (Edziu odwoził ją do nowicjatu). Po powrocie do Wielkopolski urodził się w 1926 r. młodszy brat Henryk. Ojciec w Poznaniu pracował jako ślusarz w warsztatach kolejowych. Edziu był raczej spokojny w przeciwieństwie do młodszego brata, dla którego stanowił wielki wzór. W 1925 roku rozpoczął naukę w II Szkole Powszechnej w Poznaniu, w latach 1933-37 uczył się w Gimnazjum Salezjańskim w Oświęcimiu, gdzie był prezesem Sodalicji Mariańskiej oraz przewodniczącym Samorządu Uczniowskiego. Początkowo nie podobało mu się w tej szkole. Z czasem jednak zaaklimatyzował się i nie chciał stamtąd wyjeżdżać. Po powrocie do Poznania uczęszczał jeszcze do Państwowego Liceum im. Bergera. Do Oratorium na Wronieckiej trafił najprawdopodobniej w 1929 roku. Byłem prezesem Sodalicji Mariańskiej. Wiele wskazuje na to, że by utalentowany muzycznie i sportowo. W Gimnazjum w Oświęcimiu grał w zakładowej orkiestrze, a także w drużynie koszykarskiej. Za pewne rozwijał swoje talenty w Oratorium w Poznaniu. Razem z pozostałymi „piątkowiczami” występował w oratoryjnych przedstawieniach. Z pozoru spokojny i skryty był obdarzony wielką głębią ducha i dojrzałą osobowością. Jako najstarszy z Piątki cechowała go ofiarność i chęć niesienia pomocy. Głęboką wiarę zawdzięczał rodzicom i wychowaniu salezjańskiemu, z którego przejął głębokie nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki.

Czesław Jóźwiak

Rodzinną miejscowością Czesia była nieistniejąca dzisiaj miejscowość Łażyn k. Bydgoszczy. W czasie, gdy ojciec Leon brał udział w Powstaniu Wielkopolskim, matka Maria z domu Iwińska nosiła Czesia pod swoim sercem. Miał on jeszcze starszego brata Wacława i dwie młodsze siostry Jadwigę i Władysławę.Po przeprowadzce do Poznania mieszkał na ul. Żydowskiej. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. św. Jana Kantego w Poznaniu. Do Oratorium na Wronieckiej trafił do niego w 1929, gdy miał 10 lat. Swój czas musiał dzielić między szkołę, dom, Oratorium i harcerstwo, do którego należał. Jego opiekuńczość i zatroskanie o kolegów sprawiły, że w Oratorium dostał przydomek „Tata”. Przed wyjazdem na kolonie rodzice młodszych oratorian prosili Czesia o opiekę nad swoimi pociechami. Był prezesem „Towarzystwa Niepokalanej”, a w grupie cieszył się wielkim autorytetem. Razem z Edą Kaźmierskim odbył pieszą pielgrzymkę do Częstochowy. Był prawdziwym animatorem życia oratoryjnego. Organizował zawody sportowe, występował w przedstawieniach, śpiewał w chórze, gromadził wokół siebie młodszych chłopców, by opowiadać im historie z Trylogii Sienkiewicza. Brał udział w Narodowej Organizacji Bojowej i jako szef oddziału zaprzysiągł swoich kolegów z Piątki. Swą wiarę kształtował poprzez zwyczajne praktyki pobożności: spowiedź, Komunia św., nabożeństwo do Wspomożycielki, kierownictwo duchowe. To dawało mu wielki spokój ducha podczas trudności.

Jarogniew Wojciechowski

Najmłodszy z Piątki urodził się w Poznaniu 5 listopada 1922 roku. Jego rodzicami byli Andrzej (właściciel drogerii na Wildzie) i Franciszka Pierzchalska (nauczycielka muzyki). Jego o pięć lat starsza siostra miała na imię Ludosława. Ojciec, który nadużywał alkoholu, gdy Jaroś miał 11 lat, opuścił rodzinę. Słabego zdrowia matka musiała sama podołać wychowaniu dwójki dzieci (syn nazwał ją za to „Bohaterką”). Od niej otrzymali głębokie wychowanie religijne i patriotyczne. Po ukończeniu szkoły powszechnej tylko przez rok kształcił się w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza, z którego musiał zrezygnować z powodu kłopotów finansowych rodziny. Później uczęszczał jeszcze do Miejskiej Szkoły Handlowej. Do Oratorium trafił w wieku 10 lat. Zaangażował się w Służbę Liturgiczną, grał na fortepianie oraz opiekował się młodszymi kolegami na wyjazdach. Tworzył również własne kompozycje. Jednak na nim spoczywał także obowiązek utrzymania rodziny. Praca utrudniała mu rozwijanie swoich licznych talentów. Był spokojnym, mądrym i refleksyjnym chłopcem. Wychowanie matczyne i oratoryjne sprawiło, że przełamał trudne doświadczenia z dzieciństwa i żył pięknie i pogodnie.

Edward Kaźmierski

Eda, urodzony 1 października 1919 roku w Poznaniu, był jedynym synem Wincentego i Władysławy z domu Kaźmierczak. Miał trzy siostry: Helenę, Marię i Ulę, która wymagała stałej opieki z uwagi na skrzywienie kręgosłupa i niesprawne nogi. Siostry Kazimiera i Zofię zmarły jeszcze przed narodzinami Edy. Ojciec Wincenty zmarł, gdy Eda miał zaledwie 4 lata. Przez to sytuacja finansowa tak licznej rodziny była bardzo trudna. Na szczęście mamie Władzi pomagała najbliższa rodzina. Eda w wieku 17 lat przerwał naukę, by rozpocząć pracę i w ten sposób pomóc mamie w utrzymaniu rodziny. W Oratorium na Wronieckiej pojawił się po raz pierwszy najprawdopodobniej w 1929r. Tutaj mógł rozwijać swoje liczne talenty, zwłaszcza aktorski i muzyczny: śpiewał w chórze, grał na fortepianie i skrzypcach, komponował. Dostał nawet przydomek „Kompozytor”. Był najradośniejszym z całej Piątki, płatał figle, a jednocześnie był odpowiedzialnym młodzieńcem. Przez jakiś czas pełnił funkcję prezesa Towarzystwa św. Jana Bosko. Grał chętnie w piłkę, a dzięki pracy w firmie „Brzeski Auto S.A.” znał się bardzo dobrze na samochodach. Wielką głębię ducha i wrażliwość Edy poznajemy przez jego „Dzienniczek”, który zachował się do naszych czasów. Opisuje w nim m.in.: filmy, które oglądał, przygody, które przeżywał w Oratorium, życie rodzinne, a także rozterki duchowe spowodowane częstymi zawirowaniami miłosnymi. Można o nim powiedzieć, że był jednym z najbardziej czarujących chłopców, a przy tym bardzo otwartym. W swoich modlitwach skierowanych do Maryi Wspomożycielki prosił o znalezienie dobrej towarzyszki na całe życie. Jego duchowość była prosta i zwyczajna. Łączył w sobie spontaniczność i poczucie humoru z dojrzałością wyborów i głębią przeżywania swojej wiary.

za: poznanskapiatka.pl

Nowenna do Błogosławionych Oratorianów

Czesława Jóźwiaka, Edwarda Klinika, Edwarda Kaźmierskiego, Franciszka Kęsego, Jarogniewa Wojciechowskiego

Dzień pierwszy

Boże, Ty sprawiłeś, że Błogosławieni Oratorianie przez Chrzest święty zostali włączeni w mistyczne Ciało Chrystusa, którym jest Kościół święty, a dzięki wierze otrzymanej w domu rodzinnym, życiem i śmiercią dali świadectwu Trójjedynemu Bogu, spraw, aby i dziś rodziny były miejscem narodzin i wzrastania kolejnego pokolenia odważnych świadków Chrystusa. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień drugi

Boże, z Twojej łaski Błogosławieni Oratorianie karmili się Ciałem Twojego Jednorodzonego Syna pozostawionego w wiecznym darze Eucharystii, a w obliczu śmierci, wyznając wiarę w Jego prawdziwą obecność, przyjęli z miłością Pokarm na wieczną drogę do Ciebie. Prosimy Cię, abyśmy za ich wstawiennictwem zachowali żywą wiarę i nigdy przez grzech nie zerwali komunii z Twoim Synem Jezusem Chrystusem. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień trzeci

Boże, Ty w sakramencie Bierzmowania dałeś Błogosławionym Oratorianom Ducha Świętego, aby swoimi słowami i czynami odważnie wyznawali, że Jezus Chrystus prawdziwie zmartwychwstał i byli gotowi świadczyć o Twojej miłości wobec swoich bliskich, przyjaciół, rówieśników, towarzyszy niedoli, a w niewoli także wobec nieprzyjaciół. Spraw prosimy, abyśmy posłuszni głosowi Ducha Świętego, nie wahali się przyznawać do wiary w Ciebie i świadczyć o Twojej miłości wobec wszystkich, których stawiasz na drodze naszego życia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień Czwarty

Boże, dzięki Twojej łasce Błogosławieni Oratorianie odeszli ze świata pojednani z Tobą w sakramencie Spowiedzi świętej. Prosimy Cię, o stałą wierność łasce uświęcającej, w upadku o dar szczerego żalu i szybkiego powrotu do sakramentu Pojednania, a w chwili śmierci o łaskę odpuszczenia grzechów, odpustu zupełnego i całkowitego zawierzenia się Twojemu miłosierdziu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień Piąty

Boże, Ty sprawiłeś, że Błogosławieni Oratorianie odeszli ze świata w dniu wspomnienia Maryi Wspomożycielki Wiernych. Prosimy Cię o nieustanne wstawiennictwo Matki Twojego Syna, byśmy jak oni do końca życia trwali w wierności Tobie i radośnie czcili najlepszą Matkę umiłowanych uczniów Jezusa. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień szósty

Boże, Ty chciałeś, by Błogosławieni Oratorianie nauczyli się drogi świętości w duchowej szkole świętego Jana Bosko. Prosimy Cię, by przykład życia jego błogosławionych naśladowców pomógł nam pokonać grzech i lęk przed przyznaniem się do Ciebie, nieustannie wzrastać w wierze i miłości oraz stawać się prawdziwie dobrymi chrześcijanami i uczciwymi obywatelami. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Dzień siódmy

Boże, dzięki Twojej łasce Błogosławieni Oratorianie umiłowali Kościół, Twoją świętą Oblubienicę, oddając mu swoje życie, służąc przy świętym ołtarzu, kierując się w całym życiu jego nauczaniem. Prosimy Cię, o nieustanną wierność jedynemu Kościołowi Jezusa Chrystusa, miłość i posłuszeństwo następcy św. Piotra i biskupom oraz odwagę stawania w obronie Ewangelii. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

Dzień ósmy

Boże, Ty chciałeś, by Błogosławieni Oratorianie dążyli do Ojczyzny niebieskiej, miłując ziemską, a oni gotowi oddać za nią życie, wierni Tobie, nie znienawidzili swoich wrogów, ale wzór Twojego Syna Jezusa Chrystusa z serca przebaczyli swoim prześladowcom. Prosimy Cię o szczerą i czystą miłość, nie tylko do tych, z którymi dzielimy wiarę, język i obyczaje, ale do wszystkich naszych braci, za których Chrystus oddał życie, a których Ty jesteś najlepszym Ojcem i by nasza ziemska Ojczyzna przez miłość Chrystusa, sprawiedliwość, poszanowanie prawdy i solidarność z najmniejszymi stawała się zapowiedzią prawdziwej Ojczyzny w Niebie.

Dzień dziewiąty

Boże, Ty sprawiłeś, że Błogosławieni Oratorianie oddali swe ostatnie tchnienie w przyjaźni z Tobą. Prosimy Cię, spraw, by ich wstawiennictwo przyczyniło się do powrotu do Ciebie naszych bliskich, przyjaciół, znajomych i nieznajomych, którzy przez grzech Cię opuścili, a my sami byśmy pozostali w wiernej przyjaźni z Tobą do końca naszych dni. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Po modlitwie na każdy dzień:

Ojcze nasz

Zdrowaś Maryjo

Chwała Ojcu

… Trzeba nam zrobić wszystko, co od nas zależy, by w myśl założycielki Żywego Różańca Pauliny Jaricot, „uczynić Różaniec modlitwą wszystkich”, gdyż od modlitwy Różańcowej oczekujemy obfitej pomocy w obecnej epidemii i w rozszerzaniu Królestwa Chrystusowego.

Uciekając się do Matki, weź do ręki różaniec i nie bój się prosić Maryję o cud!

Materialy na czerwiec 2020 dla Wspólnot Żywego Różańca w PMK w Berlinie

1. Modlimy się w papieskiej intencji Apostolstwa Modlitwy:

EWANGELIZACYJNA:

Za cierpiących, aby pozwalając się dotknąć Sercu Jezusa, odnaleźli drogi życia.

Nie wiem, jaka sytuacja będzie na świecie w czerwcu, jeżeli chodzi o pandemię, ale na pewno będzie ona kojarzona z ludzkim cierpieniem. Tym fizycznym, kiedy wielu ludzi na świecie zmarło zarażonych koronawirusem, a może jeszcze bardziej – z duchowym.

Dla wielu ludzi kwarantanna i pozytywny wynik testu były związane z lękiem o zdrowie i życie swoje czy najbliższych. Jak odnaleźć się w tej sytuacji, która nas wszystkich przerosła?

Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko niczym dziecko poczuć przy sobie bicie Serca, które kocha bardziej niż serce matki. Dotknąć, przytulić się do Serca Jezusa, które zostało przebite na krzyżu z miłości do nas. Tylko taka miłość uzdrawia cierpienie, ból, lęk i samotność.

2. Modlimy się również w naszych intencjach:

- W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa to dzień modlitw o świętość kapłanów.

Modlitwą przytulmy do Najświętszego Serca Pana Jezusa wszystkich kapłanów opiekujących się Żywym Różańcem i prośmy, aby nie ustawali w gorliwości.

- Modlimy się o pomoc Matki Bożej w oddaleniu od świata nieszczęścia epidemii.

- Zakonczenie roku szkolnego dla dzieci i młodzieży (jakikolwiek bedzie miało przebieg) to okazja do modlitwy za nasze dzieci i wnuki.

- O liczne powołania kapłańskie i zakonne

- O rozpoznanie woli Bożej dla młodzieży

- O jak najrychlejsze spotkanie naszej wspólnoty

MODLITWA ŚW. BERNARDA

Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo, że nigdy nie słyszano, abyś opuściła tego,

kto się do Ciebie ucieka, Twej pomocy wzywa, Ciebie o przyczynę prosi.

Tą ufnością ożywiony, do Ciebie, o Panno nad pannami i Matko, biegnę, do Ciebie przychodzę, przed tobą jako grzesznik płaczący staję. O Matko Słowa, racz nie gardzić słowami moimi, ale usłysz je łaskawie i wysłuchaj. Amen.

AKT STRZELISTY DO NIEPOKALANEJ

O Maryjo bez grzechu pierworodnego poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła świętego i poleconymi Tobie.

4. FORMACJA CZERWIEC 2020

Modlitwa Różańcowa ratunkiem dla świata.

Każdy Post jest czasem nawracania się i zbliżania do Boga. Patrząc na tegoroczny Wielki Post, który jest zupełnie inny od tych, które już przeżyliśmy i mając przed oczyma wszystkie wydarzenia związane z pandemią koronowirusa w naszej Ojczyźnie, w Europie i na całym świecie wzywam wszystkich „Ludzi Różańca” do wielkiej i gorliwej modlitwy o łaskę nawrócenia dla ludzi, o Boże Miłosierdzie „dla nas i całego świata” oraz o ustanie epidemii.

W odpowiedzi na ograniczenia mające na uwadze zagrożenie zdrowia i życia korzystając z udzielonej dyspensy od obowiązku uczestnictwa Mszy świętej niedzielnej oraz świątecznej, trwamy wiernie na osobistej i rodzinnej modlitwie łącząc się duchowo ze wspólnotą Kościoła za pomocą transmisji Mszy św. i innych nabożeństw drogą telewizyjną, radiową czy internetową. W tej sytuacji nie możemy również uczestniczyć w naszych comiesięcznych

spotkaniach i wymiankach tajemnic różańcowych, ale możemy i powinniśmy być wierni naszej codziennej modlitwie różańcowej. Mając na uwadze stałą formację naszych Kół Różańcowych proszę, aby Moderatorzy Diecezjalni ŻR zamieszczali na stronach diecezjalnych miesięczny konspekt spotkania Kół Różańcowych wraz ze słowem moderatora krajowego i papieskimi intencjami. Materiały te należy przesyłać do wszystkich parafii, by dotarły do moderatorów, zelatorów i wszystkich członków Żywego Różańca w parafiach. Możemy także korzystać z innych z materiałów, które są zamieszczone na stronie „Różaniec” – naszego formacyjnego miesięcznika. Łącząc się w codziennej modlitwie z Różańcem w ręku chcemy uciekać się do naszej Matki i prosić o cud.

Minęło już ponad 100 lat jak Matka Boża w Fatimie chciała uchronić ludzkość od tyrańskiej niewoli szatana wskazując Kościołowi i światu skuteczne lekarstwo i efektywne środki uniknięcia katastrofy. Maryja w czasie swoich objawień między innymi przekazała od Boga dwa najważniejsze orędzia: pierwsze „Jeśli się nie nawrócicie to wszyscy zginiecie” (por Łk 13,3) i drugie „Odmawiajcie różaniec”.

Można powiedzieć, że przyszłe losy świata i ludzkości Bóg uzależnił od dobrej woli człowieka, od tego jak wykorzysta daną mu przez Stwórcę wolność.

Smutne jest to, że są ludzie i kraje, którzy budowali swoją tożsamość na Ewangelii a dziś coraz bardziej odchodzą od Boga i szerzą cywilizację śmierci. Przerażające jest to, że współczesny człowiek bardzo często chcąc być „panem tego świata” staje się Judaszem sprzedającym Jezusa i zgadza się na biczowanie i uśmiercenie wszystkiego co ma TWARZ BOGA.Trzeba nam dziś przypomnieć słowa papieża św. Jana Pawła II, który nauczał,

że: „Nie ruchliwe stolice są decydującymi ośrodkami historii świata i świętości; prawdziwymi ośrodkami historii świata są ciche miejsca modlitwy ludzi. Tam gdzie się modli tam się decyduję. Nie tylko o naszym życiu po śmierci, ale także o wydarzeniach tego świata”.

My ludzie wiary wiemy doskonale, że jeżeli przyjdzie ocalenie i ustanie pandemia to

przyjdzie od Boga przez Maryję, oraz przez naszą wolę nawracania się i przez wierność codziennej modlitwie różańcowej.

Trzeba nam zrobić wszystko co od nas zależy, by w myśl założycielki Żywego Różańca Pauliny Jaricot, „uczynić Różaniec modlitwą wszystkich”, gdyż od modlitwy Różańcowej oczekujemy obfitej pomocy w obecnej epidemii i w rozszerzaniu Królestwa Chrystusowego.

Uciekając się do Matki, weź do ręki różaniec i nie bój się prosić Maryję o cud !

Z darem modlitwy Moderator Krajowy Żywego Różańca

Ks. dr Jacek Gancarek

SŁOWO MODERATORA KRAJOWEGO ŻYWEGO RÓŻAŃCA – CZERWIEC 2020 R.

RÓŻANIEC MODLITWĄ WSZYSTKICH

Różaniec jest prostą modlitwą, którą może odmawiać każdy.

Święci Kościoła twierdzą, że modląc się na różańcu, można wyprosić wszystko.

Różaniec to droga wzrastania w cnotach i w pobożności, najpewniejsze koło ratunkowe we wszelkich trudnościach.

Tajemnice różańcowe to 20 błyszczących i gorejących luster. Są bardzo pożyteczne w poznawaniu Jezusa i Maryi, a także nas samych. Mogą okazać się pomocne w zapalaniu się ogniem Bożej miłości. Różaniec to 20 pieców. W ich niebieskich płomieniach można wyniszczyć się całkowicie, oczyszczając siebie i tych, za których się modlimy.

Tej wspaniałej modlitwy nauczyła św. Dominika Najświętsza Dziewica, zalecając mu krzewić Różaniec w celu rozbudzenia pobożności chrześcijan i ożywienia w sercach miłości do Jezusa Chrystusa. Nauczyła tego także bł. Alana de Rupe, kiedy mu powiedziała: „Jest to modlitwa bardzo pożyteczna i bardzo Mi przyjemna”. To dlatego z tak ogromnym naciskiem Matka Boża z woli Trójcy Przenajświętszej we wszystkich swoich objawieniach – w Lourdes,

Fatimie, La Salette i w Gietrzwałdzie na naszej polskiej ziemi – wzywała cały Kościół i wszystkich ludzi dobrej woli do nieustannej modlitwy różańcowej.

Należy przyznać, że bez rozważania świętych tajemnic naszego odkupienia Różaniec nie byłby prawie niczym innym, jak tylko ciałem bez duszy, wyborową materią pozbawioną swojej formy, czyli rozmyślania, które odróżnia tę modlitwę od innych pobożnych praktyk. Różaniec to 20 wonnych kwiatów Mistycznej Róży, na których lubią – jak powie św. Ludwik

– „zatrzymywać się pszczoły mądre, dusze pobożne, aby zebrać z nich przedziwny nektar i zrobić z niego miód solidnej pobożności”.

Umiłowani, bierzmy więc do ręki różaniec i czyńmy go szkołą chrześcijańskich cnót w niełatwym dziś świecie – w naszej Ojczyźnie i w naszych rodzinach. Zróbmy wszystko, co możliwe, aby „uczynić Różaniec modlitw wszystkich”.

Ks. Jacek Gancarek jest doktorem teologii, pełni funkcję moderatora krajowego Żywego Różańca

Materiały za miesięcznikiem „Różaniec” w porozumieniu i za aprobatą proboszcza Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie ks. Marka Kędzierskiego przygotował zelator Żywego Różańca w PMK w Berlinie Krzysztof Gołygowski

Berlin, 31.05.2020

Drodzy Bracia i Siostry, Członkowie Wspólnot i Parafianie,

serdecznie Wszystkich Was pozdrawiamy w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

Za przykładem Apostołów i ich Uczniów zapraszamy do trwania  na modlitwie razem z Maryją, Matką Jezusa, oczekując na spełnienie się Obietnicy Ojca, na zesłanie Ducha Świętego, Którego obiecał nam Pan Jezus. Będziemy dzisiaj słuchać Słowa Bożego, przypominającego nam o tym, co Bóg uczynił swojemu ludowi, będziemy przeżywać na nowo to wszystko, co towarzyszyło wydarzeniu Pięćdziesiątnicy: znak wichru i płomienie ognia, które pojawiły się nad głowami Maryi i Apostołów. Wierzymy, że Bóg odnowi w nas Dary, które otrzymaliśmy w czasie Sakramentu Chrztu i Bierzmowania.

Wreszcie prosić będziemy, aby dary Ducha Świętego udzielane obficie Ludowi Bożemu znalazły w nas właściwy grunt do wydania stokrotnego owocu.

Ufamy, że Maryja – Matka Kościoła i święci Apostołów, tak jak w Wieczerniku jerozolimskim, tak i w naszych świątyniach, w każdej rodzinie będą modlić się z nami i za nami.

NIECH ZSTĄPI DUCH TWÓJ I ODNOWI OBLICZE ZIEMI,

TEJ POLSKIEJ ZIEMI, TEJ EUROPEJSKIEJ ZIEMI…

Wołajmy dzisiaj z mocą, tak jak św. Jan Paweł Drugi!

Rozpoczęła się Nowenna do Ducha Świętego. Trwamy na modlitwie w Wieczerniku Zielonych Świąt. W roku 100. Urodzin św. Jana Pawła II przypominamy sobie słowa, które skierował do nas:

Trzeba pamiętać, że zarzewie wolności przyniósł Europie św. Paweł, ten, który głosił wyzwolenie przez Chrystusa: "Jeżeli Chrystus was wyzwoli, będziecie wolni". Wolność, do której wyzwala nas Chrystus, to jest to orędzie Dobrej Nowiny i orędzie Chrystusowej wolności, które kształtuje dzieje Europy przez dwa tysiące lat. Wolność, do której wyzwala nas Chrystus, została nam dana, przyniesiona, ofiarowana nie po to, ażebyśmy ją zmarnowali, tylko ażebyśmy nią żyli i innym nieśli! Trzeba zaczynać od tej prawdy o Europie. Równocześnie, zdając sobie sprawę, że z biegiem czasu, zwłaszcza w tak zwanych czasach nowożytnych, Chrystus jako sprawca ducha europejskiego, jako sprawca tej wolności, która w Nim ma swój zbawczy korzeń, został wzięty w nawias i zaczęła się tworzyć inna mentalność europejska, mentalność, którą krótko można wyrazić w takim zdaniu: "Myślmy tak, żyjmy tak, jakby Bóg nie istniał".

Oczywiście, skoro Chrystus został wzięty w nawias, a może nawet postawiony poza nawiasem, to przestał też istnieć Bóg. Bóg jako Stwórca może być daleki: Stwórca, ale bez prawa do interwencji w życie człowieka, dzieje człowieka. Żyjmy tak, jakby Bóg nie istniał. To jest też część ducha europejskiego. Część europejskiej nowożytnej tradycji. My bardzo głęboko musimy się zastanowić nad wielorakim znaczeniem europejskości. Sobór Watykański II zdawał sobie sprawę z tego innego ducha Europy. Nie tylko Europy, ale ten duch tu ma swoją kolebkę, na naszym kontynencie, tu ma także swoje szczyty tragiczne, które pamiętamy, bo należą do naszego stulecia, myśmy sami to odczuli w swoich dziejach dwudziestowiecznych. Dlatego Sobór Watykański II sformułował to zdumiewające zdanie: "Chrystus objawia człowiekowi w pełni człowieka".

A więc, jeżeli chcemy stanąć na płaszczyźnie humanizmu na przykład europejskiego, zachodniego czy wschodniego, jakiegokolwiek, pamiętajmy, że ten humanizm ma w Chrystusie swoje najpełniejsze objawienie. Chrystus objawił człowiekowi człowieka, objawiając mu Boga, objawiając mu Ojca, bo nie można powiedzieć pełnej prawdy o człowieku, nie pamiętając, że jest on Boskiego pochodzenia, że jest obrazem i podobieństwem Boga samego, że jest przez Boga stworzony, przez Boga-Człowieka odkupiony, że jest stale nawiedzany przez Ducha Prawdy, Ducha Świętego. To jest prawda o człowieku, to jest prawda o człowieku europejskim. I my, my Polacy, tej prawdy o człowieku nie możemy zdradzić!

Dlatego też wciąż mówimy o potrzebie nowej ewangelizacji. Po Soborze Watykańskim II zrodziła się ta świadomość i ta potrzeba nowej ewangelizacji starego przecież kontynentu, starych przecież społeczeństw, chrześcijańskich społeczeństw. Jednak nowa ewangelizacja.

Zostało to na Warszawę, przepraszam...

Jeszcze raz przypominam: plac Zwycięstwa, rok 1979, to wołanie młodego jeszcze wtedy papieża, które dziś chcę powtórzyć, nie na placu Zwycięstwa, ale w Ogrodzie Łazienkowskim, w pobliżu Belwederu, w pobliżu rezydencji prezydenta Rzeczypospolitej, w obecności tegoż prezydenta z małżonką i rządu, przedstawicieli Sejmu i Senatu, wszystkich: "Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!" Tej ziemi, tej polskiej ziemi, tej europejskiej ziemi, tej całej ziemi!

"Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!" Nie przestaję ufać Duchowi Świętemu. "Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, sam go dokona" (por. Flp 1,6). Wierzę i ufam: sam go dokona. Wy nie przeszkadzajcie Mu, współpracujcie z Nim, bo jesteśmy wszyscy powołani, aby stawać się współpracownikami Boga.

(IV Pielgrzymka Jana Pawła II do Polski: Fragment HOMILII W CZASIE MSZY ŚW. BEATYFIKACYJNEJ OJCA RAFAŁA CHYLIŃSKIEGO, Warszawa, 9 czerwca 1991)

Dzisiaj, w 100. Rocznicę Urodzin św. Jana Pawła II, w czasie wieczornej Eucharystii, dziękowaliśmy Bogu za dar Papieża Polaka dla Kościoła i całej ludzkości, modliliśmy się przez wstawiennictwo Papieża wobec Jego relikwii, o potrzebne łaski dla wszystkich, których dotknęła obecna sytuacja związana z pandemią koronawirusa.

Przed Mszą świętą Ambasador RP w Republice Federalnej Niemiec, prof. Andrzej Przyłębski z Konsulem Generalnym RP w Berlinie, p. Piotrem Golemą, Nuncjusz Apostolski w Niemczech, ks. abp dr Nikola Eterović wraz Proboszczem PMK, ks. Markiem Kędzierskim SDB, w imieniu Polonii złożyli kwiaty pod pomnikiem św. Jana Pawła II obok bazyliki św. Jana Chrzciciela, upamiętniającym pobyt Papieża w Berlinie 23 czerwca 1996 roku.

Miłosierny Boże, przyjmij nasze dziękczynienie

za dar apostolskiego życia i posłannictwa świętego Jana Pawła II

i za jego wstawiennictwem pomóż nam wzrastać w miłości do Ciebie

i odważnie głosić miłość Chrystusa wszystkim ludziom.

Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Wspólnie odmówiono tę modlitwę przygotowaną na ten dzień w Arcybiskupstwie Berlińskim.

Ksiądz Arcybiskup Nuncjusz udzielił przy pomniku apostolskiego błogosławieństwa.

(przejdź do galerii)

Prawdą jest, że w Janie Pawle II uwidoczniły się nam wszystkim moc i dobroć Boga, - napisał 4 maja 2020 r. - w Liście na stulecie urodzin Świętego Papieża Jana Pawła II 18 maja 2020 r., - Papież Senior. W czasie, kiedy Kościół na nowo cierpi z powodu naporu zła, jest on dla nas oznaką nadziei i otuchy.

Drogi Święty Janie Pawle II, módl się za nami!

Benedykt XVI

I my, Polacy żyjący na emigracji w Berlinie, przyzywajmy dzisiaj wraz z Benedyktem XVI wstawiennictwa Świętego Jana Pawła II. Nie traćmy ducha, wołajmy: Drogi Święty Janie Pawle II, módl się za nami!

Litania do Jana Pawła II

Kyrie eleison, Christe eleison, Kyrie eleison.

Chryste usłysz nas, Chryste wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże - zmiłuj się nad nami.

Synu Odkupicielu świata, Boże - zmiłuj się nad nami.

Duchu Święty, Boże - zmiłuj się nad nami.

Święta Trójco, Jedyny Boże - zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo - módl się za nami.

Święty Janie Pawle, módl się za nami

Zanurzony w Ojcu, bogatym w miłosierdzie,

Zjednoczony z Chrystusem, Odkupicielem człowieka,

Napełniony Duchem Świętym, Panem i Ożywicielem

Całkowicie oddany Maryi,

Przyjacielu Świętych i Błogosławionych,

Następco Piotra i Sługo sług Bożych,

Stróżu Kościoła nauczający prawd wiary,

Ojcze Soboru i wykonawco jego wskazań,

Umacniający jedność chrześcijan i całej rodziny ludzkiej,

Gorliwy Miłośniku Eucharystii,

Niestrudzony Pielgrzymie tej ziemi,

Misjonarzu wszystkich narodów,

Świadku wiary, nadziei i miłości,

Wytrwały Uczestniku cierpień Chrystusowych,

Apostole pojednania i pokoju,

Promotorze cywilizacji miłości,

Głosicielu Nowej Ewangelizacji,

Mistrzu wzywający do wypłynięcia na głębię,

Nauczycielu ukazujący świętość jako miarę życia,

Papieżu Bożego Miłosierdzia,

Kapłanie gromadzący Kościół na składanie ofiary,

Pasterzu prowadzący owczarnię do nieba,

Bracie i Mistrzu kapłanów,

Ojcze osób konsekrowanych,

Patronie rodzin chrześcijańskich,

Umocnienie małżonków,

Obrońco nienarodzonych,

Opiekunie dzieci, sierot i opuszczonych,

Przyjacielu i Wychowawco młodzieży,

Dobry Samarytaninie dla cierpiących,

Wsparcie dla ludzi starszych i samotnych,

Głosicielu prawdy o godności człowieka,

Mężu modlitwy zanurzony w Bogu,

Miłośniku liturgii sprawujący Ofiarę na ołtarzach świata,

Uosobienie pracowitości,

Zakochany w krzyżu Chrystusa,

Przykładnie realizujący powołanie,

Wytrwały w cierpieniu,

Wzorze życia i umierania dla Pana,

Upominający grzeszników,

Wskazujący drogę błądzącym,

Przebaczający krzywdzicielom,

Szanujący przeciwników i prześladowców,

Rzeczniku i obrońco prześladowanych,

Wspierający bezrobotnych,

Zatroskany o bezdomnych,

Odwiedzający więźniów,

Umacniający słabych,

Uczący wszystkich solidarności,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - przepuść nam, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - wysłuchaj nas. Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - zmiłuj się nad nami.

Módl się za nami święty Janie Pawle.

Abyśmy życiem i słowem głosili światu Chrystusa, Odkupiciela człowieka.

Módlmy się:

Miłosierny Boże, przyjmij nasze dziękczynienie za dar apostolskiego życia i posłannictwa św. Jana Pawła II i za jego wstawiennictwem pomóż nam wzrastać w miłości do Ciebie i odważnie głosić miłość Chrystusa wszystkim ludziom. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Amen.

(modlitwa posiada imprimatur metropolity krakowskiego, kard. Stanisława Dziwisz, z 12 kwietnia 2011 r.)

https://jpdwa.blogspot.com/2011/03/litania-do-jana-pawa-ii.html

Litanei zum Heiligen Johannes Paul II.

Hl. Papst Johannes Paul II.

B: Herr, erbarme Dich.
A: Herr, erbarme Dich.
V: Christus, erbarme Dich.
A: Christus, erbarme Dich.
V: Herr, erbarme Dich.
A: Herr, erbarme Dich.
V: Christus, höre uns.
A: Christus, höre uns.
V: Christus, erhöre uns.
A: Christus, erhöre uns.
V: Gott Vater im Himmel – A: erbarme Dich unser.
V: Gott Sohn, Erlöser der Welt – A: erbarme Dich unser.
V: Gott Heiliger Geist – A: erbarme Dich unser.
V: Heilige Dreifaltigkeit, ein einiger Gott – A: erbarme Dich unser.

V: Heilige Maria – A: bitte für uns!

Heiliger Johannes Paul der Zweite
Versunken im Vater reich an Erbarmen
Vereinigt mit Christus, dem Erlöser des Menschen
Erfüllt mit dem Heiligen Geist, dem Herrn und Lebendigmacher
In vollkommener Hingabe an Maria
Du Freund der Heiligen und Seligen
Du Nachfolger Petri und Diener der Diener Gottes
Du Wächter der Kirche und Lehrer der Glaubenswahrheiten
Du Konzilsvater und Umsetzer seiner Weisungen
Du Stärker der Einheit der Christen und der ganzen Menschheitsfamilie
Voll glühender Liebe zur Eucharistie
Unermüdlicher Pilger dieser Erde
Du Missionar aller Völker
Du Zeuge des Glaubens, der Hoffnung und der Liebe
Der Du beharrlich am Leiden Christi teilnimmst
Du Apostel der Versöhnung und des Friedens
Du Förderer einer Zivilisation der Liebe
Du Verkünder einer neuen Evangelisierung
Du Meister, der ruft, fahrt hinaus auf den See
Du Lehrer der Heiligkeit als Maß des Lebens
Du Papst der Göttlichen Barmherzigkeit
Du Priester, der die Kirche zur Feier des Opfers versammelt
Du Hirte, der die Schafe zum Himmel führt
Du Bruder und Meister der Priester
Du Vater der Gottgeweihten
Du Patron der christlichen Familien
Du Stärkung der Eheleute
Du Verteidiger der Ungeborenen
Du Beschützer der Kinder, Waisen und Verlassenen
Du Freund und Erzieher der Jugend
Du barmherziger Samariter den Leidenden
Du Unterstützer der Alten und Einsamen
Du Verkünder der Wahrheit von der Würde des Menschen
Du Mann des Gebetes, versunken in Gott
Der Du die Liturgie liebst und das Opfer auf den Altären der Welt feierst
Du Verkörperung des Fleißes
Verliebt in das Kreuz Christi
Vorbildlich im Leben der Berufung
Ausdauernd im Leiden
Vorbild im Leben und Sterben für den Herrn
Der Du die Sünder zurechtweist
Der Du die Irrenden den Weg weist
Der Du den Missetätern vergibst
Der Du Gegner und Verfolger verschonst
Du Fürsprecher und Verteidiger der Verfolgten
Du Unterstützer der Arbeitslosen
Voll Sorge um die Obdachlosen
Der Du die Gefangenen besuchst
Der Du die Schwachen stärkst
Der Du alle Solidarität lehrst
V: Lamm Gottes, Du nimmst hinweg die Sünde der Welt
A: Herr, verschone uns!
V: Lamm Gottes, Du nimmst hinweg die Sünde der Welt
A: Herr, erhöre uns!
V: Lamm Gottes, Du nimmst hinweg die Sünde der Welt
A: Herr, erbarme Dich!

Bitte für uns, Heiliger Johannes Paul der Zweite!
Auf dass wir im Leben und Wort der Welt Christus verkünden, den Erlöser des Menschen.

V: Lasset uns beten: Barmherziger Gott, nimm an unseren Dank für das Geschenk des apostolischen Lebens und des
segensvollen Dienstes Johannes Paul des Zweiten, und hilf uns auf seine Fürsprache, in der Liebe zu Dir zu verharren
und mutig allen Menschen die Liebe Christi zu verkünden. Darum bitten wir durch Christus, unseren Herrn.

A: Amen.

Imprimatur: Kardinal Stanislaw Dziwisz, Erzbischof von Krakau, 12. April 2011.
Übersetzung aus dem Polnischen: Verein „Rettet das Papstkreuz“, Wien, 26.06.2018

https://jp2.at/2018/08/04/litanei-zum-heiligen-johannes-paul-ii/

Drodzy Parafianie! Już jutro przepiękna Rocznica Urodzin Największego z Polaków, świętego Jana Pawła II Wielkiego. Będziemy dziękować Bogu za dar Papieża Polaka dla Kościoła i całej ludzkości. Niech do tego DZIĘKCZYNIENIA przygotują nas słowa zawarte w Liście skierowanym do nas z tej okazji. Cieszymy się obecnością św. Jana Pawła II pośród nas w Jego relikwiach. Obok bazyliki znajduje się pomnik wdzięczności za Jego wizytę w Berlinie, a za bazyliką Jego Dom, Dom św. Jana Pawła II, który służy dzieciom, młodzieży, rodzinom i wszystkim migrantom.

Umiłowani Siostry i Bracia!

1. W tym roku świętujemy setną rocznicę urodzin św. Jana Pawła II, który przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Ten wielki święty wniósł nieoceniony wkład w historię naszego kraju, Europy, świata oraz w historię Kościoła powszechnego. O Karolu Wojtyle powiedziano i napisano już bardzo wiele, dobrze znana jest również jego biografia, która doczekała się licznych ekranizacji. W trudnym dla nas wszystkich czasie – gdy zmagamy się z pandemią koronawirusa i stawiamy pytania o przyszłość naszych rodzin oraz społeczeństwa – warto także zapytać o to, co On dziś miałby nam do powiedzenia? Z jakim przesłaniem zwróciłby się do rodaków w maju 2020 roku?

Jako pierwsze przychodzą nam na myśl słowa, które wypowiedział w homilii rozpoczynającej pontyfikat: „Nie lękajcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!” (22.10.1978). Tak, Chrystus wie, co każdy z nas nosi dziś w sobie, On doskonale zna nasze radości, niepokoje, nadzieje, lęki, tęsknoty. Tylko On ma odpowiedź na pytania, które stawiamy sobie w obecnej chwili.

Święty Jan Paweł II był człowiekiem, w którego życiu niezwykle wyraźnie uwidaczniały się cierpienie i niepewność jutra. Jego droga do świętości wiodła przez szereg trudnych doświadczeń życiowych, jak choćby przedwczesna śmierć ukochanej matki czy okrucieństwa II wojny światowej. On przyjmował te wydarzenia z wiarą w to, że historię człowieka ostatecznie prowadzi Pan Bóg, a śmierć nie jest pragnieniem Stwórcy. Gdyby Papież Polak żył dzisiaj, na pewno dobrze rozumiałby osoby, które przebywają w izolacji i kwarantannie. Modliłby się za chorych, zmarłych oraz ich rodziny. Sam przecież wielokrotnie chorował i cierpiał w warunkach szpitalnego odosobnienia, bez możliwości sprawowania Mszy św. z wiernymi. Jego brat Edmund zmarł w wieku 26 lat, jako młody lekarz, kiedy zaraził się od chorej pacjentki, udzielając jej pomocy medycznej. Na jego płycie nagrobnej wyryto napis: „Swe młode życie oddał w ofierze cierpiącej ludzkości”. By upamiętnić swego starszego brata, nasz święty Papież trzymał na swoim biurku lekarski stetoskop. Święty Jan Paweł II rozumiał i cenił pracę lekarzy, pielęgniarek, ratowników i pracowników medycznych, za których często się modlił i z którymi się spotykał. 

2. Początek kapłańskiej drogi Karola Wojtyły miał miejsce w czasie II wojny światowej. Wraz ze swoimi rodakami był on ofiarą dwóch totalitarnych systemów: narodowego i międzynarodowego socjalizmu. Obydwa odrzucały Boga. Obydwa wyrosły na pysze, pogardzie dla innych i nienawiści. Obydwa odbierały wolność i godność człowiekowi. Obydwa niosły strach i śmierć. Obydwa te systemy ściśle też ze sobą współpracowały, aby doprowadzić do eksterminacji polskiej inteligencji, a naród polski przekształcić w rzesze niewolników. W tym czasie młody Karol Wojtyła był robotnikiem w kamieniołomach fabryki chemicznej Solvay w podkrakowskich Łagiewnikach.

Następny rozdział księgi życia św. Jana Pawła II to posługa księdza oraz biskupa krakowskiego. Po dwuletnich studiach w Rzymie został wikariuszem i katechetą w parafii w Niegowici, później pracował w Krakowie. Wykładał w seminariach duchownych i na uniwersytetach. 29 września 1958 roku został wyświęcony na biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej, a w roku 1964 został jej arcybiskupem metropolitą. Brał czynny udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. W roku 1967 papież Paweł VI mianował go kardynałem. W czasach komunistycznego reżimu stanowczo bronił chrześcijańskich wartości. Otwarty na dialog, w każdym widział brata. Nieustannie apelował o poszanowanie godności każdego człowieka. Emanował entuzjazmem duszpasterskim. Wiele serca poświęcał pracy z młodzieżą, studentami, z młodymi małżeństwami. Wycieczki w góry, na narty, obozy na łonie natury służyły mu zbliżaniu ludzi do Boga. Żartował, słuchał i uczył, stawiając młodym wysokie cele i wymagania. „Odkrycie Chrystusa to najpiękniejsza przygoda waszego życia” – mówił najpierw do młodzieży w Polsce, a potem – na całym świecie.

I tak nadszedł historyczny dzień 16 października 1978 roku, gdy kard. Karol Wojtyła został wybrany papieżem. Tu okazało się, jak ważną postacią w jego życiu był kard. Stefan Wyszyński. Po wyborze na papieża, Jan Paweł II powiedział: „Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła. Gdyby nie było Jasnej Góry”. Obydwaj byli głęboko związani z sanktuarium jasnogórskim. Tam wszystko zawierzali Matce Bożej.

Wybór kard. Karola Wojtyły na następcę św. Piotra otworzył nowy rozdział nie tylko w jego życiu, ale także w historii Kościoła w Polsce i na świecie. Niespełna rok później zabrzmiały w Polsce słowa modlitwy: „Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Te słowa, wypowiedziane 2 czerwca 1979 roku podczas Mszy św. na ówczesnym Placu Zwycięstwa w Warszawie, stały się momentem zwrotnym w procesie polskich przemian demokratycznych. Dodały odwagi i nadziei, której Polacy wówczas tak bardzo potrzebowali. Dzisiaj – z perspektywy czasu – możemy traktować je jako słowa prorocze.

3. Święty Jan Paweł II głosił Ewangelię na całym świecie. Odwiedził 132 kraje i około 900 miejscowości. Jego nauczanie jest wciąż aktualne. Warto do niego sięgać, także poprzez internet i media społecznościowe, wykorzystując możliwości, które stwarzają nowe technologie. Już w 2002 roku Papież wzywał przecież cały Kościół do wypłynięcia „na głębię cyberprzestrzeni”.

Głosząc konieczność poszanowania praw każdej osoby ludzkiej, Papież bronił najsłabszych i bezbronnych. Dzisiaj, gdy w czasie pandemii koronawirusa świat walczy o każde ludzkie życie, trzeba przypomnieć, że Jan Paweł II domagał się ochrony życia człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci. Podkreślał, że w żadnej dziedzinie życia prawo cywilne nie może zastąpić właściwie ukształtowanego sumienia. Kiedy wielu niepokoją zmiany demograficzne, wyludnianie się i starzenie Europy, jego słowa są nadal aktualną przestrogą: „naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości”. W 1991 roku, w Radomiu, św. Jan Paweł II mówił: „Do tego cmentarzyska ofiar ludzkiego okrucieństwa w naszym stuleciu dołącza się inny jeszcze wielki cmentarz: cmentarz nienarodzonych, cmentarz bezbronnych, których twarzy nie poznała nawet własna matka, godząc się lub ulegając presji, aby zabrano im życie, zanim jeszcze się narodzą. A przecież już miały to życie, już były poczęte, rozwijały się pod sercem swych matek, nie przeczuwając śmiertelnego zagrożenia. A kiedy już to zagrożenie stało się faktem, te bezbronne istoty ludzkie usiłowały się bronić. Aparat filmowy utrwalił tę rozpaczliwą obronę nienarodzonego dziecka w łonie matki wobec agresji. Kiedyś oglądałem taki film – i do dziś dnia nie mogę się od niego uwolnić, nie mogę uwolnić się od jego pamięci. Trudno wyobrazić sobie dramat straszliwszy w swej moralnej, ludzkiej wymowie”.

Polacy i Polska stanowili bardzo ważną część życia św. Jana Pawła II, który po latach wyznał: „Sprawy mojej Ojczyzny zawsze były i są mi bardzo bliskie. Wszystko, co przeżywa mój naród, wszystko to głęboko noszę w sercu. Dobro Ojczyzny uważam za moje dobro” (audiencja do Polaków z okazji 20. rocznicy pontyfikatu, 1998). Polska była krajem, który Ojciec Święty odwiedzał najczęściej – odbył do Ojczyzny dziewięć pielgrzymek. Przyjeżdżał zawsze z konkretnym przesłaniem do rodaków, dostosowanym do aktualnie panującej sytuacji religijnej i politycznej. Każda z pielgrzymek była traktowana przez Polaków jako narodowe rekolekcje, a w spotkaniach z Papieżem uczestniczyły miliony osób. Święty Jan Paweł II wzywał Polaków do sprawiedliwości społecznej i wzajemnego szacunku. Mówił: „«Jeden drugiego brzemiona noście» – to zwięzłe zdanie Apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni przeciw drugim. I nigdy «brzemię» dźwigane przez człowieka samotnie” (Gdańsk, 1987).

4. Dla wielu osób świadectwo o prawdziwości Ewangelii, jakie dał całemu światu św. Jan Paweł II, wybrzmiało najbardziej przekonująco wtedy, gdy przyszło mu osobiście zmagać się z cierpieniem i chorobą, a na koniec życia stanąć wobec konieczności śmierci. Po raz pierwszy z doświadczeniem wielkiego cierpienia spotkał się w związku z zamachem na swoje życie 13 maja 1981 roku. Kardynał Stanisław Dziwisz, wieloletni osobisty sekretarz św. Jana Pawła II i świadek jego świętości, tak wspominał ten niezwykle dramatyczny czas: „Pamiętam, że w momencie zamachu na Placu św. Piotra [Papież] zachował duży spokój i opanowanie, choć sytuacja była dramatyczna, a zagrożenie życia ogromne. Pytany przeze mnie, potwierdził, że odczuwa ból spowodowany przez rany, pokazał też ich miejsca. Nie można jednak mówić o żadnej panice. Zanim stracił świadomość, od razu też zawierzał się Maryi i mówił, że przebacza temu, który do niego strzelił”.

W ostatnim dniu swojej ziemskiej pielgrzymki, 2 kwietnia 2005 roku, Jan Paweł II był pełen wewnętrznego pokoju i poddania się woli Bożej. Jak wspomina kardynał Dziwisz, Papież był „zanurzony w modlitwie, miał świadomość swojego stanu i tego, co się z nim dzieje. Prosił, żeby czytać mu fragmenty Ewangelii według św. Jana, żegnał się ze współpracownikami, przyszedł m.in. kard. Joseph Ratzinger, były siostry zakonne, które mu posługiwały, był także fotograf Arturo Mari. Odprawialiśmy jeszcze Mszę św. ze Święta Miłosierdzia Bożego, stawał się coraz słabszy, z coraz mniejszą świadomością, ale gotowy na przejście do Domu Ojca”.

Podczas pogrzebu Jana Pawła II, 8 kwietnia 2005 roku, wiatr silnym podmuchem zamknął księgę Ewangeliarza znajdującą się na jego trumnie. Tak jakby zamknął księgę jego życia. Na zakończenie uroczystości wierni zebrani na Placu św. Piotra wołali „Santo Subito!” – „Natychmiast świętym!”. W ten sposób prosili, aby Kościół ogłosił to, czego sami byli pewni: ten Papież był człowiekiem prawdziwie świętym!

Cieszymy się bardzo, że 7 maja tego roku – niemal dokładnie w setną rocznicę przyjścia na świat Jana Pawła II – w bazylice pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach, gdzie został ochrzczony, za zgodą Stolicy Apostolskiej rozpoczął się proces beatyfikacyjny jego Rodziców: Sług Bożych Emilii i Karola Wojtyłów. Wiemy dobrze, że nie byłoby takiego człowieka, kapłana i biskupa jak Karol Wojtyła, gdyby nie było wielkiej wiary jego Rodziców.

5. Papież Franciszek, który kanonizował Jana Pawła II, we wstępie do książki opublikowanej w Watykanie z okazji stulecia urodzin Papieża Polaka wyznał: „Wiele razy w czasie mojego życia kapłańskiego i biskupiego spoglądałem na niego, prosząc w moich modlitwach o dar wierności Ewangelii, tak jak on dawał o niej świadectwo. (...) Już piętnaście lat dzieli nas od jego śmierci. Może to niewiele, ale to bardzo długo dla nastolatków i młodych ludzi, którzy go nie znali lub którzy mają tylko kilka mglistych wspomnień o nim z dzieciństwa. Z tego powodu w setną rocznicę jego urodzin słusznie było upamiętnić tego wielkiego świętego świadka wiary, którego Bóg dał swojemu Kościołowi i ludzkości” (San Giovanni Paolo II, 100 anni, Parole e Immagini, Prefazione di Papa Francesco [Święty Jan Paweł II, 100 lat. Słowa i Obrazy, Wstęp Papieża Franciszka], Città del Vaticano, Libreria Editrice Vaticana 2020, s. 3, 6).

Od śmierci św. Jana Pawła II ludzie z całego świata modlą się nieprzerwanie u jego grobu w Bazylice św. Piotra. Za jego przyczyną proszą Boga o potrzebne łaski. Dołączmy i my do nich i módlmy się – przez jego wstawiennictwo – w intencjach, które głęboko nosimy w naszych sercach. Prośmy za naszą Ojczyznę, Europę i cały świat. Módlmy się o ustanie pandemii, za chorych, zmarłych i ich rodziny, za lekarzy, służbę medyczną i tych wszystkich, którzy narażają swoje życie dla naszego bezpieczeństwa. Niech setna rocznica urodzin Papieża Polaka będzie dla nas wezwaniem do braterstwa i jedności. Niech będzie źródłem nadziei i zaufania Miłosierdziu Bożemu.

Święty Janie Pawle II, módl się za nami. Amen.

Abp Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)

Warszawa, 7 maja 2020 roku

List należy odczytać w niedzielę, 17 maja 2020 roku.

Tradycyjnie od lat, dziewięciodniową Nowenną, rozpoczynamy dzisiaj przygotowania do Uroczystości Matki Bożej  Wspomożycielki Wiernych. To wielkie święto w Rodzinie Salezjańskiej. Kult Maryi o tytule Wspomożenie Wiernych odnowił w Kościele św. Jan Bosko, Ojciec i Nauczyciel Młodzieży.

W czasie majowego nabożeństwa i mszy wieczornej w Bazylice św. Jana Chrzciciela modlić się będziemy przez wstawiennictwo Maryi w różnych ważnych dla nas intencjach, szczególnie za dzieci i młodzież, za rodziców i wychowawców.

Zapraszamy na wspólną modlitwę w kościele lub w domu, w gronie rodzinnym.

Tekst Nowenny dostępny jest na naszej stronie internetowej. 

Na przestrzeni ostatnich lat, wielu Parafian naszej Misji, oddało się Maryi słowami Prymasa Tysiąclecia i przyjęło Szkaplerz NMP. 13 maja w Fatimie, w czasie parafialnej pielgrzymki w 30-lecie PMK w Berlinie, ZAWIERZYLIŚMY naszą Misję Bogu przez wstawiennictwo Pani Fatimskiej.

Dzisiaj 103. Rocznica Objawień w Fatimie, 39. rocznica zamachu na św. Jana Pawła II. Postarajmy się znaleźć czas, aby odnowić swoje i nasze oddanie się Maryi, a może ktoś odważy się rozpocząć Nowennę Pompejańską w intencji nawrócenia grzeszników. O modlitwę różańcową w tej intencji prosiła Maryja dzieci fatimskie: Hiacyntę, Franciszka i Łucję w Cova da Iria w 1917 roku.

Akt zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi, Królowej Polski.

Niepokalana Matko Jezusa i Matko moja – Maryjo, Królowo Polski! Biorąc za wzór Świętego Jana Pawła II mówię dziś: cały(a) jestem Twój(a). Twojemu Niepokalanemu Sercu zawierzam całego(ą) siebie, wszystko czym jestem; mój umysł, serce, wolę, ciało, zmysły, emocje, pamięć, zranienia, słabości, moją przeszłość od chwili poczęcia, teraźniejszość i przyszłość wraz ze śmiercią cielesną – każdy mój krok, czyn, słowo i myśl. Twojemu Niepokalanemu Sercu zawierzam także moją rodzinę     i wszystko co posiadam. Tobie oddaję wszystkie moje prace, modlitwy i cierpienia.
Ty najlepsza Matko chroń mnie i moich bliskich od Złego. Upraszaj nam łaski potrzebne do przemiany i uzdrowienia. Prowadź po drogach życia i posługuj się nami do budowania Królestwa Twojego Syna Jezusa Chrystusa – jedynego Zbawiciela świata, od którego pochodzi wszystkie dobro, prawda i życie.
Amen. (Imprimatur – Bp. Jan Wątroba, Częstochowa 2.X.2008 r., L. Dz. 807)

Najważniejsze przesłanie orędzia fatimskiego
http://adonai.pl/jp2/?id=13

Wielka Nowenna Pompejańska w intencji nawrócenia grzeszników

https://www.radiomaryja.pl/informacje/polska-informacje/w-srode-rusza-wielka-nowenna-pompejanska-ks-t-sawielewicz-bedzie-to-potezny-glos-do-nieba-armii-modlacej-sie-na-rozancu-gdy-my-bedziemy-nawroceni-zmiana-dotknie-caly-swiat/

Bracia i Siostry! Trwająca sytuacja uniemożliwia nam spotkania w grupach formacyjnych, ale nikt nie zabrania nam codziennej modlitwy i trwania przed Bogiem, czytania i słuchania Słowa Bożego. Wręcz przeciwnie, wzywani jesteśmy do jedności wiary i do modlitwy różańcowej, a Pierwszą, która nas do tego przynagla jest Maryja, nasza Matka i Królowa, Pani Fatimska, którą wspominać będziemy 13 maja.

Wychodząc z założenia, że „lepiej jest późno, niż wcale”, tą drogą przekazuję przygotowany przez zelatora Wspólnoty materiał formacyjny na ten piękny, maryjny miesiąc.

Po słowie moderatora krajowego, znajdziemy na pewno coś dla siebie, co będziemy mogli przeczytać i się umocnić. Zachęcam do lektury, najpierw:

SŁOWO MODERATORA KRAJOWEGO ŻYWEGO RÓŻAŃCA NA MAJ 2020

Papież Franciszek wzywa w miesiącu maju cały Kościół i wszystkie rodziny do modlitwy różańcowej o ustanie pandemii koronawirusa. Szczególnie liczy na nas – Ludzi Żywego Różańca.

W Liście apostolskim Ojciec Święty Franciszek wzywa nas do odkrycia na nowo piękna i mocy odmawiania Różańca w domu. „Zbliża się maj, miesiąc, w którym lud Boży szczególnie żarliwie wyraża swoją miłość i nabożeństwo do Dziewicy Maryi – czytamy. – Do tradycji tego miesiąca należy odmawianie Różańca w domu, w kręgu rodzinnym. Do docenienia tego wymiaru domowego, także z duchowego punktu widzenia, «zmusiły» nas ograniczenia pandemii”.

O tym, jak ważne jest wezwanie papieża Franciszka do modlitwy różańcowej i o znaczeniu odpowiedzi na ten apel Ojca Świętego, wiedzą róże różańcowe, do których należy ponad 2 miliony osób w Polsce.

Najważniejsza modlitwa Kościoła to Eucharystia. Drugą modlitwą najbardziej sprawdzoną w Kościele jest Różaniec Święty. Święty Jan Paweł II wskazywał, że w różańcowe tajemnice można wpleść wszystkie sprawy dotyczące codziennego życia, osobistego, rodzinnego, dotyczące wydarzeń w naszej Ojczyźnie i na całym świecie. Różaniec tętni życiem ludzkim,

składa się z części radosnej, światła, bolesnej oraz chwalebnej. Obecnie jedną z tych bolesnych tajemnic, które powinniśmy połączyć z Różańcem, jest epidemia koronawirusa. W tajemnicach Różańca Świętego chcemy uciekać się do Pana Boga przez przyczynę naszej Matki i Królowej, aby popatrzył na nas łaskawym okiem i zatrzymał zarazę, pomógł nam przezwyciężyć trudny czas pandemii.

Papież Franciszek świadom tego, czym jest modlitwa różańcowa, jak wielkie jest jej bogactwo i siła, u progu maja, miesiąca poświęconego Maryi, wzywa nas wszystkich do tego, abyśmy byli ludźmi różańcowymi, aby Maryja wypraszała nam u swojego Syna szczególne łaski i była nam Obroną.

Wzorem swoich poprzedników: Piusa V, Innocentego XII, Leona XIII i św. Jana Pawła, którzy wskazywali, że ocalenie w trudnych sytuacjach dziejowych przyjdzie przez modlitwę różańcową, papież Franciszek wzywa cały Kościół do modlitwy różańcem świętym,. Maryja w swoich objawieniach powtarza, kto będzie odmawiał Różaniec Święty, otrzyma wyjątkowe łaski. Różaniec jest lekarstwem na wszystkie nasze choroby. Ojciec Święty przypomina, że jest on skuteczną obroną przed wszelkim złem. Dlatego podejmijmy to wielkie wołanie papieża Franciszka o modlitwę różańcową.

Dziękuję wszystkim osobom indywidualnym, wspólnotom rodzinnym, kapłańskim i zakonnym, którzy od początku koronawirusa w Polsce, odpowiadając na słowo Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, podejmują codzienną modlitwę różańcową w intencji o ustanie pandemii. Tę intencję codziennie do modlitwy dołączają członkowie Żywego Różańca.

Wezwanie Papieża staje się dla nas zachętą, abyśmy nie ustawali w żarliwości różańcowej, i aby tę modlitwę podjęli wszyscy. Ojciec Święty daje nam też dwie modlitwy do Matki Bożej, zachęcając do ich odmawiania po Różańcu w miesiącu maju.

Zachęcam, aby wszyscy członkowie Żywego Różańca, stając się wielkim chórem różańcowym, do tych stałych intencji, o dzieło misyjne Kościoła, za rodziny i o pokój, dołączyli tę szczególną intencję o wyproszenie łaski ustania pandemii i odmawiali po skończonym Różańcu jedną z tych modlitw, które Papież podaje na ten trudny czas dla nas i dla całego świata.

Z darem modlitwy

Ks. dr Jacek Gancarek

Moderator Krajowy Żywego Różańca

Do osobistej lektury:

List Ojca Świętego na miesiąc maj 2020.

Drodzy bracia i siostry,

Zbliża się maj, miesiąc, w którym lud Boży szczególnie żarliwie wyraża swoją miłość i nabożeństwo do Dziewicy Maryi. Do tradycji tego miesiąca należy odmawianie różańca w domu, w kręgu rodzinnym. Do docenienia tego wymiaru domowego, także z duchowego punktu widzenia, „zmusiły” nas ograniczenia pandemii.

czytaj ... czytaj ...

---------------------------------------------

Konferencja formacyjna na maj 2020 r. – uczennica i misjonarka

KS. ŁUKASZ WIŚNIEWSKI MIC

Nie da się być uczniem Jezusa i zamknąć się w komforcie własnego domu, nie mówiąc nikomu o doświadczeniu miłości wynikającym ze spotkania z Bogiem.

Większość z nas pamięta słynne słowa papieża Franciszka, które wypowiedział w 2016 r. w Krakowie podczas Światowych Dni Młodzieży, że jeśli chcemy zmieniać świat, powinniśmy wstać z wygodnej kanapy.

czytaj ... czytaj ...

---------------------------------------

Modlitwy i zadania na Maj 2020:

1. Modlimy się w papieskiej intencji Apostolstwa Modlitwy:

EWANGELIZACYJNA:

Za diakonów, aby wierni służbie Słowa i ubogim, byli ożywiającym znakiem dla całego Kościoła słowo „diakon” oznacza: „ten, który posługuje”. Sobór Watykański II przywrócił po tysiącu latach nieobecności urząd (posługę) diakonatu stałego. Obecnie jest on integralną częścią Kościoła katolickiego na wszystkich kontynentach i odgrywa znaczącą rolę, szczególnie w Ameryce Północnej i Europie Zachodniej.

czytaj ... czytaj ...

----------------------------------------------

Czym jest modlitwa Różańcowa ?

Modlitwa różańcowa powstawała przez wiele wieków. Jest skarbem wzbogacającym życie modlitewne Kościoła. Ma określoną formę zewnętrzną, z którą łączy się rozważanie tajemnic życia Jezusa i Maryi.

czytaj ... czytaj ...

-------------------------------------------------

JAK ODMAWIAĆ RÓŻANIEC ?

• Na początku należy uczynić znak Krzyża świętego i na krzyżyku odmówić Wierzę w Boga.

• Na pierwszym paciorku odmawia się Ojcze nasz.

• Na trzech dalszych Zdrowaś Maryjo.

• Są to modlitwy wstępne; ich intencją jest uproszenie cnót wiary, nadziei i miłości. Przy odmawianiu wszystkich części różańca wystarczy modlitwy wstępne odmówić tylko przed częścią pierwszą.

• Następnie zapowiada się daną część i tajemnicę jako temat do rozważania na tle powtarzanych modlitw ustnych: Ojcze nasz, 10 Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu.

• Po każdym Chwała Ojcu odmawiamy tak zwaną modlitwę fatimską: „O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i pomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.

czytaj ... czytaj ...

----------------------------------------------

Różaniec – modlitwa prostoty i głębi

Różaniec jest jedną z najbardziej popularnych modlitw na świecie. Sięgają do niej ludzie prości i wykształceni, duchowni i świeccy. Jego forma modlitwy znana jest w innych religiach, ale jako modlitwa maryjna charakterystyczna jest dla katolików.

czytaj ... czytaj ...

Przeżywaliśmy dzisiaj przeniesioną z racji jutrzejszej IV. niedzieli wielkanocnej uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski. Przywołaliśmy lwowskie śluby króla Jana Kazimierza i nieco je parafrazując, obraliśmy ponownie Maryję za naszą Patronkę i za Królową naszą. Ona – nasza Matka, której powierzony został każdy z nas, chroni nas i otacza macierzyńską opieką. Pod dawajmy się zawsze Jej panowaniu, Jej opiece i wstawiennictwu, a nigdy się nie zawiedziemy. Naśladujmy Jej wiarę, ufność i pokorę; uczyńmy Ją przewodniczką na naszych życiowych drogach. Módlmy się za naszą Ojczyznę o zachowanie w wierze i wszelką pomyślność.

W Dniu Polonii otaczaliśmy modlitwą naszych rodaków rozsianych po całym świecie, a obchodzony też dzisiaj Dzień Flagi przynaglił nas do pielęgnowania szacunku dla barw narodowych i symboli oraz ich obrony.

Jutro, 3 maja, na Jasnej Górze, w czasie trwającej pandemii, ks. abp Stanisław Gądecki powierzy naszą Ojczyznę i wszystkich nas Najświętszemu Sercu Jezusa przez wstawiennictwo Maryi, naszej Matki i i Królowej.

Żyjmy tym ZAWIERZENIEM! Maj przeżywajmy złączeni Litanią Loretańską i modlitwą różańcową, do czego pod koniec kwietnia, w specjalnym liście na miesiąc maj 2020, zachęcił nas Ojciec Święty Franciszek…

List Papieża Franciszka do wszystkich wiernych na maj 2020

Drodzy bracia i siostry,
Zbliża się maj, miesiąc, w którym lud Boży szczególnie żarliwie wyraża swoją miłość i nabożeństwo do Dziewicy Maryi. Do tradycji tego miesiąca należy odmawianie różańca w domu, w kręgu rodzinnym. Do docenienia tego wymiaru domowego, także z duchowego punktu widzenia, „zmusiły” nas ograniczenia pandemii. - Papież Franciszek

Papież skierował do wiernych na całym świecie specjalny list, w którym zachęca, aby w zbliżającym się miesiącu maju, w czasie szczególnie poświęconym Maryi, powrócić do modlitwy różańcowej i prosić, by Pan oddalił od nas pandemię koronawirusa.

Do listu Papież dołączył dwie modlitwy, które sam będzie odmawiał w maju w duchowej łączności z wszystkimi, którzy uczynią je swoimi. Prosi w nich, aby Matka Boża zwróciła Swe miłosierne oczy na nas i wybłagała u Ojca, aby ta ciężka próba zakończyła się i żeby powróciła perspektywa nadziei i pokoju.

Modlitwa 1

O Maryjo, Ty zawsze jaśniejesz na naszej drodze jako znak zbawienia i nadziei. * Powierzamy się Tobie, Uzdrowienie chorych, która u stóp krzyża zostałaś złączona z cierpieniem Jezusa, trwając mocno w wierze. * Ty, Zbawienie ludu rzymskiego, wiesz czego potrzebujemy i jesteśmy pewni, że zatroszczysz się o to, aby radość i święto – tak jak w Kanie Galilejskiej – mogły powrócić po tym czasie próby. * Pomóż nam, Matko Bożej Miłości, byśmy dostroili się do woli Ojca i czynili to, co powie nam Jezus, który obarczył się naszym cierpieniem i dźwigał nasze boleści, aby nas prowadzić przez krzyż ku radości zmartwychwstania. Amen.

Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona.

Modlitwa 2

„Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko”

W obecnej dramatycznej sytuacji, pełnej cierpienia i udręki, która ogarnia cały świat, wołamy do Ciebie, Matko Boga i nasza Matko, i uciekamy się pod Twoją obronę. *

O Dziewico Maryjo, miłosierne oczy Twoje na nas zwróć w tej pandemii koronawirusa, i pociesz tych, którzy są zagubieni i opłakują swoich bliskich zmarłych, niekiedy pochowanych w sposób raniący duszę. Wspieraj tych, którzy niepokoją się o osoby chore, przy których, aby zapobiec infekcji, nie mogą być blisko. Wzbudź ufność w tych, którzy są niespokojni z powodu niepewnej przyszłości i następstw dla gospodarki i pracy. *

Matko Boga i nasza Matko, błagaj za nami u Boga, Ojca miłosierdzia, aby ta ciężka próba zakończyła się i aby powróciła perspektywa nadziei i pokoju. Podobnie jak w Kanie Galilejskiej, wyjednaj u Twego Boskiego Syna, aby pocieszył rodziny chorych i ofiar oraz otworzył ich serca na ufność. *

Chroń lekarzy, pielęgniarki i pielęgniarzy, pracowników służby zdrowia, wolontariuszy, którzy w tym czasie kryzysu znajdują się na pierwszej linii frontu i narażają swoje życie, aby ocalić inne istnienia. Podtrzymuj ich heroiczne wysiłki i daj im siłę, dobroć i zdrowie. *

Bądź blisko tych, którzy w dzień i w nocy opiekują się chorymi oraz kapłanów, którzy z troską duszpasterską i zaangażowaniem ewangelicznym starają się pomagać i wspierać wszystkich. *

Dziewico, oświeć umysły naukowców, mężczyzn i kobiet, żeby mogli znaleźć właściwe rozwiązania i pokonać tego wirusa. *

Wspieraj przywódców państw, aby działali mądrze, z troską i wielkodusznością, pomagając tym, którym brakuje tego, co niezbędne do życia, planując rozwiązania społeczne i ekonomiczne z dalekowzrocznością oraz w duchu solidarności. *

Najświętsza Maryjo, porusz sumienia, aby ogromne sumy używane na rozwój i doskonalenie uzbrojenia mogły być wykorzystane do promowania odpowiednich badań, żeby zapobiec podobnym katastrofom w przyszłości. *

Najukochańsza Matko, spraw, aby w świecie wzrastało poczucie przynależności do jednej wielkiej rodziny, świadomość więzi łączącej wszystkich, abyśmy z duchem braterskim i solidarnością spieszyli z pomocą w licznych biedach i sytuacjach nędzy. Pobudzaj do stanowczości w wierze, wytrwałości w służbie, stałości w modlitwie. *

O Maryjo, Pocieszycielko strapionych, weź w ramiona wszystkie swoje niespokojne dzieci i wyproś, aby Bóg zadziałał swoją wszechmocną ręką i uwolnił nas od tej straszliwej epidemii, żeby życie mogło powrócić do normalnego biegu w spokoju. *

Zawierzamy się Tobie, która jaśniejesz na naszej drodze jako znak zbawienia i nadziei, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo! Amen.

(za radiem watykańskim)

Dzisiaj przypada dokładnie 75. Rocznica wyzwolenia obozu koncentracyjnego w Dachau k. Monachium. Nie chcemy o tym wydarzeniu zapomnieć. Ci, którzy ocaleli, ten dzień i odzyskanie wolności określali mianem cudu. Nie mieli tego dnia doczekać, a jednak…

Przypominamy treść listu, jaki pięć lat temu do nas, do Polonii w Niemczech, skierował Retor PMK, ks. prałat Stanisław Budyn.

W obozie Dachau z ogólnej liczby ponad 1820 księży polskich, zginęła ich połowa. Większość tych, którzy przeżyli oddała się pracy duszpasterskiej wśród ocalałych rodaków na terenie Niemiec.

Pamietajmy o kapłanach, którzy swoje życie złożyli w ofierze za nas i dla nas.

Oto treść Listu:

Drodzy Rodacy!

W maju bieżącego roku minie 70 rocznica zakończenia tragicznej w skutkach II wojny światowej. Zanim jednak wojna się zakończyła, w miesiącu kwietniu wyzwolone zostały obozy koncentracyjne na terenie  Niemiec, w których przebywały setki tysięcy polskich więźniów. Do ostatnich wyzwolonych należały: obozy w Neuengamme k. Hamburga, Bergen-Belsen w Dolnej Saksonii, Ravensbrück i Buchenwald k. Berlina, Flossenbürg w Bawarii i obóz koncentracyjny leżący na przedmieściach Monachium – Dachau.

Nie było prawie rodziny polskiej, która nie byłaby dotknięta tragicznymi następstwami wojny. Z jednej strony ludzie cierpieli przez zsyłki i wywozy na Syberię i do Kazachstanu, a z drugiej wywożeni byli na roboty przymusowe i wyniszczający pobyt w obozach koncentracyjnych. W większości byli to ludzie młodzi. Cierpieli głód i skazani byli na liczne choroby, które w obozach zostały im wszczepione z racji przeprowadzonych na nich pseudo-medycznych doświadczeń.

Historia coraz bardziej zaciera się, z dotkniętych tragicznym losem niewiele już pozostało przy życiu, z tych, którzy przeszli przez obozy zagłady. Dlatego rocznica wyzwolenia tych obozów jest dla nas wyzwaniem do zachowania pamięci, czci i uszanowania ich ofiary.

Do jednej z grup szczególnie dotkniętych zaprogramowaną zagładą należeli polscy księża. Podczas wojny zginęło ponad 20 % polskiego duchowieństwa. Chociaż księża nie walczyli z bronią w ręku, doznali jednej z największych liczebnie strat.

Chciałbym w kilku słowach przybliżyć Wam, moi Drodzy, sytuację księży polskich skazanych na obóz koncentracyjny w Dachau. 

W obozie tym przebywało od 1941 r. do wyzwolenia w 1945 ponad 1800 katolickich kapłanów polskich. Obóz ten założony został przez NSDAP w 1933 r., zaraz po przystąpieniu do władzy Hitlera i jego służb pomocniczych, jako obóz dla niemieckich komunistów i homoseksualistów. Kiedy trwała wojna  i uwięzionych zostało tam także wielu niemieckich księży, Watykan upominał się o ich uwolnienie, a dla uwięzionych o humanitarne warunki. Złośliwym efektem i odpowiedzią hitlerowskich nacjonalistów na tą petycję było uwięzienie następnych księży. Do obozu skierowano od 1941 r. nowe grupy duchownych z okupowanych terenów polskich. Obóz w Dachau był obozem wychowawczym, z którego nie było wyjścia. Warunki pobytu księży były ciężkie: brakowało nie tylko środków żywnościowych, ale fizycznie i psychicznie znęcano się nad duchownymi. Polscy księża nie mieli  przez dwa lata możliwości odprawiania Mszy św., nie posiadali brewiarza ani Pisma świętego, Spowiedź, odmawianie różańca i wspólna modlitwa były surowo karane i kończyły się często pobiciem, a nawet śmiercią.

Ogólny stan więźniów w obozie wynosił ponad 33 tysiące, pod koniec wojny umierało dziennie od 300 do 400 osób, nie wszystkie zwłoki udawało się spalić, przed krematorium składano stosy ludzkich ciał przeznaczonych na spalenie. Wśród nich pracowali polscy księży. Na polskich księżach przeprowadzano szczególnie bolesne w skutkach doświadczenioa pseudomedyczne, wszczepano im choroby jak malarię, tyfus, flegmonę i inne. Pomimo, że w obozie byli duchowni innych narodowości i innych wyznań chrześcijańskich, najwięcej wycierpieli polscy kapłani. Dla porównania podam, że niemieckich kapłanów było 451, kilkudziesięciu z Francji, z Włoch, Węgier i Czech. Z ogólnej liczby ponad 1820 księży polskich, zginęła ich połowa. Najwięcej zginęło z diecezji poznańskiej -147, włocławskiej -144, łódzkiej -112, gnieźnieńskiej 53 i chełmińskiej -34. Z kleru zakonnego przebywało 583 zakonników polskich, najwięcej zginęło jezuitów, misjonarzy i salezjanów.  Wśród księży byli również i polscy biskupi: ks. bp Michał Kozal z Włocławka i inni. W uznaniu heroiczności życia z liczby zamordowanych w Dachau ponad 40 księży zostali wyniesieni przez Ojca św. Jana Pawła II na ołtarze i ogłoszonych błogosławionymi. Nie tylko oni, ale i bardzo wielu innych, których proces beatyfikacyjny jest jeszcze w Polsce aktualnie prowadzony, zginęło oddając swoje życie za wiarę w Boga i składając swoją postawą heroiczne świadectwo.

Duchowni byli pełni ofiary i poświęcenia dla bliźnich. Bardziej nieszczęśliwym, ojcom rodzin itd. oddawali swoje racje żywnościowe, aby mogli przetrwać obóz i powrócić do domu, zgłaszali się dobrowolnie do opieki nad chorymi i zmarłymi, a ich praca często kończyła się zarażeniem i śmiercią.

Pomimo tego byli pełni nadziei i ufności. Na kilka dni przed wejściem armii amerykańskiej do obozu, rozpoczęli 9-dniową nowennę do św. Józefa, ufni w jego potężne wstawiennictwo. Św. Józef opiekował się małym Jezusem, teraz oni prosili go o opiekę nad ich losem. Z tej ufności zrodziła się myśl oddania się w szczególniejszą opiekę św. Józefowi - ułożyli do niego specjalną modlitwę i odmawiali ją codziennie. W dniu 29 kwietnia, kiedy już ze wszystkich stron słychać było przelatujące samoloty, a nocami bombardowania i ostrzeliwanie Monachium, kończyli nowennę.

Rozkaz Himmlera brzmiał: „Żaden żywy więzień nie może dostać się w ręce wroga”. Armia amerykańska miała zastać jedynie zgliszcza, SS-mani otrzymali rozkaz wymordowania więźniów i spalenia baraków tego dnia o godz. 20.00.

Po południu ok. godz 17.00 wjechał pierwszy czołg i do obozu weszła bardzo niewielka grupa żołnierzy amerykańskich. Swoje uwolnienie a nade wszystko uchronienie obozu przed kompleksowym zniszczeniem i spaleniem więźniów wraz z barakami, wyzwoleni przypisywali nadzwyczajnej interwencji Bożej. Za to cudowne ocalenie, kapłani wyrażali z głębi ich serca wdzięczność, że do końca swego życia spotykać się będą na specjalnym nabożeństwie w sanktuarium św. Józefa w Kaliszu.

Z tych kapłanów nie żyje już ani jeden. Pozostała jednak po nich pamięć. Ponad 500 tych księży jeszcze z początkiem maja 1945 i w następnych miesiącach podjęła pracę duszpasterską wśród naszych Rodaków, którzy byli na robotach przymusowych lub w innych obozach koncentracyjnych. Bardzo wielu z tych ludzi było chorych, bez sił do życia, ale z nadzieją patrzyli  w przyszłość. Szacuje się, że w momencie zakończenia wojny na terenach ówczesnych, powojennych Niemiec pozostało ok. 2 miliony ludzi. Księża wyjeżdzali w teren, na północ Niemiec, nad Ren, do Alzacji i Lotaryngii, do Karyntii i innych części Austrii, tam gdzie byli Polacy, aby im służyć swoją pomocą, radą, spowiadać, udzielać ślubów, nieść nadzieję, budować utraconą miłość i zaufanie do człowieka. Księża przez kilka miesięcy, tak jak i świeccy, ubrani byli jeszcze w obozowe pasiaki, gdyż brakowało cywilnych ubrań. Oni składali podwaliny pod  zorganizowaną i systematyczną pracę duszpasterską w wielu miejscowościach na terenie Niemiec, którą dzisiaj kontynuujemy w naszych misjach.

Dlaczego o tym piszę?

Bowiem w sam dzień rocznicy wyzwolenia, 29 kwietnia odbędzie się na terenie byłego obozu Dachau uroczystość, na którą przybędzie ok. 40 biskupów polskich, ponad 100 księży i ok. 800 osób z Polski. Pragną oddać cześć byłym więźniom, pomodlić się na miejscu ich ofiary i kaźni. Uroczystości przewodniczył będzie kardynał Reinhard Marx, przewodniczący Konferencji Biskupów Niemieckich, który też wygłosi podczas Mszy św. kazanie. Z Polski przyjadą przedstawiciele rodzin, z których pochodzili byli więźniowie, lub z miejscowości gdzie pracowali  kapłani po ich powrocie do Polski.

Pod płytą pamiątkową w języku polskim, zostaną złożone wieńce.

Drugą stacją religijnego spotkania w ten dzień będzie wspólna polsko-niemiecka modlitwa w konkatedrze we Friesingu k. Monachium. Fresing był pierwszą stolicą biskupią, z której później rozwinęło się Monachium. Tam wspólnie pragniemy modlić się wyrażając wdzięczność Bogu za 70 lat pokoju. Bardzo rzadko w okresie historii Europy był tak długi okres bez wojny  i przelewu krwi, jak teraz od II wojny światowej. Pragniemy wspólnie dziękować za ten wielki dar pokoju i wolności. Ale także pragniemy modlić się za kraje dotknięte wojnami, konfliktami, niepokojami, a szczególnie teraz na Ukrainie, w Syrii i innych licznych krajach. Od kilku miesięcy zauważamy, jak kruchy i niepewny jest ten dar pokoju, jak współcześni dyktatorzy manipulują mediami i informacjami, podburzają ludy przeciw sobie i wykorzystują do swoich niecnych, nacjonalistycznych i egoistycznych planów.

Bogu Najwyższemu chcemy dziękować za obecną sytuację jaka panuje między naszymi narodami polskim i niemieckim, że żyjemy w innych, odmiennych, braterskich i życzliwych czasach, że możemy się poruszać i żyć bez lęku i strachu dla nas samych, naszych rodzin i młodego pokolenia.

Zapraszamy do udziału w uroczystości 29 kwietnia w Dachau, kto nie może się udać osobiście – prosimy podczas tej Mszy św. do wyrażenia pamięci. Niechaj dzisiejsza wspólna modlitwa w Waszym kościele będzie tego wyrazem.

Pragnę Was  zaprosić do oddania czci wszystkim którzy zginęli w czasie II wojny światowej na Wschodzie czy Zachodzie na licznych frontach wojennych i polach walki. Dziękujmy Bogu za dar pokoju i o niego prośmy, szczególnie dla ludzi którzy o nim marzą i go pragną.

ks. Stanisław Budyń, rektor Misji

Historia Dachau....>>>

Każdego roku, w kwietniu przypada rocznica wyzwolenia byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego dla kobiet Ravensbrück. W tym roku ta rocznica miała być obchodzona 19 kwietnia, w Święto Bożego Miłosierdzia. Przygotowywaliśmy się do tej Rocznicy i do Mszy świętej na terenie obozu, jak co roku. Z powodu trwającej pandemii stało się to nie możliwe. 18-19 kwietnia odbyły się wirtualne obchody 75. rocznicy wyzwolenia KL Ravensbrück, o których min informował IPN na swojej stronie:https://ipn.gov.pl/pl/aktualnosci/95688,Wirtualne-obchody-75-rocznicy-wyzwolenia-KL-Ravensbrck-18-19-kwietnia-2020-WIDEO.html

„Szczególną opieką i myślami obejmujemy Więźniarki KL Ravensbrück, Ich rodziny i bliskich. – napisała Elżbieta Kuta na stronie www.rodzinaravensbruck.pl , prezes Stowarzyszenia - W codziennych myślach i modlitwach powierzamy wszystkich opiece Matki Bożej. Niech Jej opiekuńczy płaszcz będzie osłoną przed niebezpieczeństwem. Bądźmy razem, wspierajmy się, pomagajmy sobie, zostańmy w domach i bądźmy pełni wiary, że epidemia coronavirusa minie i znowu będziemy się spotykać, razem  będziemy uczestniczyć w dziękczynnej mszy św. w Częstochowie, która zostanie odprawiona, miejmy nadzieję, 3 października o godz. 12.30, 2020 r. i pojedziemy na 76. rocznicę wyzwolenia KL Ravensbrück w 2021 roku.

Okolicznościowe wystąpienia, utwory muzyczne oraz modlitwy (tłumaczone na język polski) znajdziemy na stronie Muzeum Pamięci Ravensbrück: www.ravensbrueck-sbg.de

W tym największym obozie koncentracyjnym dla kobiet więziono podczas II wojny światowej ponad 132 tysiące kobiet 27 narodowości, z których zginęło około 90 tysięcy. Ravensbrück to również miejsce cierpienia i męczeńskiej śmierci ok. 32 tysięcy polskich kobiet, dziewcząt i dzieci. Do obozu już 23 września 1939 roku przywieziono pierwsze Polki: działaczki polonijne z Niemiec, członkinie „Związku Polaków w Niemczech“, „Związku Harcerstwa Polskiego“ w Niemczech, działaczki spod znaku „Rodła“ i nauczycielki języka polskiego.

Więźniarkami obozu były m.in. Zofia Pociłowska, Maria Bortnowska, Karolina Lanckorońska, Wanda Półtawska i Grażyna Chrostowska. Niezmierzone cierpienia, jakim poddane było pokolenie Polaków żyjących w czasie II wojny światowej, nie  mogą  być zapomniane. To miejsce, ok. 100 km na północ od Berlina, zasługuje na otoczenie szczególną pamięcią, jako  symbol walki polskich kobiet o zachowanie godności w skrajnie trudnych warunkach obozu koncentracyjnego i cmentarz, na którym „Jedynym Ich grobem jest nasza pamięć”.

Krótka historia obozu:

Z rozkazu dowódcy SS Heinricha Himmlera w listopadzie 1938 r. rozpoczęto budowę największego obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrück / Fürstenberg. Do tego obozu już 23 września 1939 roku przywieziono pierwsze Polki: działaczki polonijne z Niemiec, członkinie "Związku Polaków w Niemczech", Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech, działaczki spod znaku "Rodła", nauczycielki języka polskiego, a w listopadzie - pierwsze Polki z kraju. Polki z Pomorza były aresztowane, jako fanatyczki polskości, wrogo usposobione do państwa niemieckiego. Były one członkiniami Polskiego Związku Zachodniego i Przysposobienia Wojskowego.

W latach 1942-1944 w Ravensbrück przeprowadzono pod przymusem zbrodnicze operacje doświadczalne prawie wyłącznie na młodych Polkach, więźniarkach politycznych. Operacjom kostnym i mięśniowym poddano 86 więźniarek, w tym 74 Polki, przy czym wiele z tych, które przeżyły, zostało kalekami.

W obozie Ravensbrück przebywało ponad 132 tysiące kobiet, 27 narodowości, z których zginęło około 92 tysiące. Liczba Polek w obozie sięgała około 40 tysięcy - przeżyło zaledwie 8.000 kobiet. Więźniarkami obozu były m.in. Maja Berezowska, Maria Bortnowska, Grażyna Chrostowska, Karolina Lanckorońska , Zofia Pociłowska, Wanda Półtawska i Zofia Rysiówna.

Msza święta zostanie odprawiona w miejscu gdzie znajdowała się komora gazowa, w której na początku 1945 roku zostały zamordowane tysiące więźniarek, teraz po upływie ponad 70 lat będziemy mieli możliwość pamiętać o tych ludziach w modlitwie.

Pod koniec 1944 roku w drewnianym baraku mieszczącym się przy krematorium, służącym wcześniej jako skład materiałów budowlanych, SS uruchomiło komorę gazową. Od stycznia do kwietnia 1945 roku zamordowano tutaj ok. 5–6 tys. więźniarek i więźniów.

Do kwietnia 1943 r. Zwłoki więżniarek przewożono w skrzyniach do pobliskiego Fűrstenbergu, gdzie palono je w krematorium a prochy wysyłano za odpłatą rodzinom lub zakopywano na cmentarzu komunalnym. Ponieważ jednak liczba zmarłych nieustannie wzrastała, zaistniała konieczność budowy krematorium w obozie. Uruchomiono je 29.04.1943 r. Początkowo zainstalowano w nim dwa piece, trzeci dobudowano w końcu 1944 r.

W roku 1989 na cmentarzu komunalnym przy Friedhofsweg 2 przypadkowo odnaleziono urny z prochami 39 polskich więźniarek, niestety do dnia dzisiejszego nasza Ojczyzna nie upamiętniła w żaden sposób tego ważnego miejsca. Dlatego pragniemy w przyszłości przywrócić pamięć o uczestniczkach ruchu oporu pochowanych w tej mogile, szukając ludzi i instytucji, z którymi będzie można prowadzić poszukiwania pozostałych urn z prochami i budowę pomnika. Jest to jedyna mogiła gdzie znajdują się prochy więźniarek możliwe do imiennego zidentyfikowania, prochy pozostałych ofiar

były od kwietnia 1943 roku wsypywane do jeziora Schwedt nad którym znajduje się KL Ravens-

bruck. Na grobie znajduje się tablica ufundowana przez władze niemieckie zawierająca jednak liczne błędy w pisowni nazwisk.

Trakt śmierci. W wyniku zmiany planów budowlanych, między tylną ścianą ciągu garaży i murem obozowym powstało przejście zwane »traktem śmierci«. W relacjach byłych więźniarek powtarzała się informacja o strzałach rozlegających się w pobliżu krematorium, co dało podstawę do przypuszczeń, iż w tej luce funkcjonował »trakt śmierci« bądź »trakt egzekucji«.

Ofiarami egzekucji były więźniarki polityczne z więzień Generalnej Guberni, głównie z Warszawy i Lublina, przybyłe w Sondertransportach z 23.09.1941 r. i 31.05.1942 r. oraz z miast dystryktu radomskiego (Częstochowa, Radom, Kielce, Tomaszów Mazowiecki i in.). Przeważały młode dziewczęta, lecz były i kobiety dojrzałe a nawet starsze. Ostatnia egzekucja, po dłuższej przerwie, odbyła się 5.01.1945 r. Od lutego 1941 r. w Ravensbrűck wykonywano egzekucje (do końca 1942 r. niemal wyłącznie na Polkach) w związku z wyrokami, które wydały sądy doraźne zanim kobiety trafiły do obozu. Według różnych zachowanych źródeł niemieckich można ich liczbę ustalić na ok. 500 . Dokładnej liczby rozstrzelanych nie da się ustalić, wiadomo jednak, że na przełomie 1942/1943 r. zginęło 174 Polki.Wyroki wykonywano w czasie apelu wieczornego ok. godziny 18 z bunkra (baraku pełniącego funkcję obozowego więzienia przyp. aut.) wywożono skazane samochodem tzw. „miną”, na miejsce straceń.Początkowo kobiety rozstrzeliwano w lesie okalającym obóz, później w szczelinie muru w pobliżu krematorium.

Grażyna Chrostowska - poetka obozowa, numer obozowy 7714, urodzona 20 września 1921 roku w Lublinie   przy ulicy Pochyłej 5. Pochodziła z rodziny o tradycjach szlacheckich. Córka   Michała Chrostowskiego h. Ostoja i Wandy Pomianowskiej h. Ślepowron.   Wychowanka Liceum im. Heleny Czarnieckiej przy ulicy Bernardyńskiej w Lublinie.  W szkole przejawiała szerokie zainteresowania humanistyczne. Pisała wiersze i inne krótkie formy literackie, próbowała swoich sił w prozie. Działała w teatrzyku szkolnym, harcerstwie, pasjonowała się filmem. Pisała do pisemka młodzieżowego "W słońce". Michał Chrostowski był jednym ze współorganizatorów KOP(Komenda Obrońców Polski)-pierwszej po zajęciu Polski przez Niemców grupy konspiracyjnej   w Lublinie. Od 26 września 1939 r. Grażyna była członkiem tej organizacji i kolporterką jej pisma "Polska Żyje". Aresztowana 8 maja 1941 r. wraz z ojcem, podczas odwiedzin uwięzionej już siostry Apolonii, w więzieniu "Pod Zegarem". Wywieziona tego roku 23 września do Ravensbrück.

Grażyna pracowała przy wyrobie słomianych ocieplaczy na żołnierskie buty. Rozstrzelana z siostrą 18 kwietnia 1942 roku. Tego dnia napisała swój ostatni wiersz pt. "Niepokój" Urna z prochami Grażyny Chrostowskiej znajduje się prawdopodobnie na cmentarzu w Furstenbergu , tylko do tej pory władze naszej Ojczyzny nie zainteresowały się odkrytą w 1989 roku mogiłą.

Wiersze Grażyny Chrostowskiej

Cmentarz wojskowy

Rozpanoszyła się tam wolność nieśmiertelna, wieczna

po żołnierskich, po szarych mogiłach

bardzo już niezłomna, mocna i słoneczna

zabitym sercom złotym snem się śniła.

Szumiący wielki ogród cały był miłością,

do raju wracali strudzeni wygnańcy;

ciemność zgniłych mogił zajaśniała słońcem;

polegli śnili jedną młodość: dzieci i starcy.

Szaleństwo dawnych marzeń i stare legendy

zakołysały się poszumem odwiecznego życia,

głos jego wyzwolony, czysty już i święty

nad ogrodem burzę radosną kołysał.

A na grobach blaszane szeleściły wieńce.

I krzyże sczerniałe w krzyk niemy, zaklęty

rospostarły ramiona niczym martwe ręce

osłaniając bezbronne, nagie szkielety.

Powrót do Boga

                    I

Miasto tonie w powodzi zachodu
Ulice są we krwi
A krew jest mokra, czerwona,
Znikąd nie ma do świata ujścia ni powrotu
Szukamy Cię w pośpiechu
Pragniemy Cię Boże
On jest blisko zabity męką ponad nami kona

                      II
Nad głowami rozszumiały wiatr
Czarna groźna burza
Serca nasze młodzi
Traci się w sercu cały świat
Obłąkane szaleństwa ufności
Tęsknota do ramion krzyża.

Śmierć

Śmierć ma oczy jasne, zawsze jest daleka,

Kędyś tam przyczajona widzi mnie i czeka.

Nic o niej nie wiem jeszcze-

Powiedz-miała szopenowskie ręce,

Była dla Ciebie gwiazdą przewodnią przez światy nieznane?

i czemu tak wcześnie, zbyt wcześnie przybyła-kochanie?

Powiększona tablica z nazwiskami polskich więźniarek na cmentarzu  komunalnym w Ravensbrück.

O KL Ravensbrück w TV Trwam 25.11.2015

Obozowa Eucharystia

Ludzie w obozach koncentracyjnych szukali Boga i drogi do Niego. Odnajdywali Go szczególnie wśród katuszy, kiedy pomoc drugich była zakazana. W chwilach tortur i załamań duchowych jedynym ratunkiem dla wierzących była modlitwa. Stała się dźwignią moralną podtrzymującą na duchu, ukrytym źródłem, z którego czerpali siłę. Chwilami nadającymi się do skupienia były poranne apele, nie te przedłużające się, ale zwykłe. Wówczas myśl wybiegała w inny świat, przenosiła wyobraźnię do Ogrójca, gdzie Chrystus krwią się pocił, a następnie szedł drogą krzyżową popychany, bity, kopany. Czyżby cierpienia uwięzionych nie miały nic wspólnego z Chrystusowymi? Łączyły się w najtajniejszych głębiach z Jego boleściami. Spełniały rolę Pawłowego „dopełniam”, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa za innych. Umęczonym, zbolałym niewolnikom ujawnił się Bóg w majestacie swoich cierpień. Jak gdyby dały się słyszeć słowa: Jestem z wami. Ufajcie, Jam zwyciężył świat!

W ludziach o głębszym profilu duchowym rodził się głód Chleba Eucharystycznego. Jako kapłan zastanawiałem się, jak to pragnienie zaspokoić, skąd zdobyć hostie i wino, gdzie w takich warunkach odprawić Mszę świętą. Nadarzyła się stosowna okazja. Jesienią 1941 roku pracowałem w zewnętrznym komandzie Buna-Werke. Ksiądz proboszcz Skarbek z Oświęcimia przez cywilów dostarczał hostie, wino; przesłał także maleńki kielich z trzech części. Przenosiłem hostie za podszewką rękawa, wino w płaskiej buteleczce w bucie. Ileż westchnień do Boga, aby w bramie nie było rewizji. Pewnego razu ukryłem utensilia w skrzynce sanitarnej. Struchlałem, jakby oblał mnie strumień lodowatej wody, kiedy wartownik zarządził rewizję. W wieczornej pomroce rzuciłem skrzynkę za stertą cegieł. Esesman przeszukał kieszenie, obmacał dokładnie, lecz niczego nie znalazł. Ocalałem.

W obozie przechowywałem hostie w sienniku, w przemyślanych skrytkach pod deskami prycz. Innym razem, uszeregowani w dziesiątki, czekamy na apel. Niespodziewanie blokowy wywołuje mój numer!  – Pójdziesz do bunkra, bo w twoim sienniku znaleziono hostie i mały kielich. Gęsią skórą pokryło się ciało. Zacząłem się gorąco modlić. Wiedziałem, że z bunkra żywcem nie wyjdę. Po godzinie idę do blokowego. Ze spokojem powiedział: – Tym razem daruję ci przestępstwo, oby się więcej nie powtórzyło. Znowu ocalałem. Krwawy Leon w obozowym szpitalu znalazł skrzynkę pod dolną kondygnacją łóżka, lecz próżną. l tym razem uniknąłem śmierci.

Na miejscu kaźni w Oświęcimiu odprawiano Msze święte. Pierwszą 16 listopada 1941 roku na pierwszym piętrze czwartego bloku. Była to niedziela. Na sali kłębi się wir pracy. Więźniowie czyszczą menażki, przyszywają trójkąty, odnawiają numery. W wąskim, ciemnym przesmyku między dwupiętrowymi łóżkami ustawiono taboret, na nim prosty krzyż – to ołtarz. Kapłan bez stuły i ornatu, w łachmanach więźnia, przykucnięty, w pozycji siedzącej, rozpoczyna Najświętszą Ofiarę. Wtajemniczeni zasłaniają widok, by jakiś obcy nie spostrzegł, co się tam dzieje. Myśli odrywają się od koszmaru życia obozowego, serca napełniają się otuchą, całą duszę przenika wzruszenie. Na małej palenie kapłan podnosi Hostię świętą, razem z nią ofiarę cierpień, łez i krwi tysięcy więźniów. W promiennej wizji na miejscu mąk jawi się Zbawiciel świata. Jakby chciał powiedzieć: – Wy teraz ucisk macie i strapienie, ale smutek wasz w radość się przemieni. Niezapomniana chwila w oświęcimskim obozie. Wyobraźnia unosi się wzwyż; nad ciemnościami zdaje się panować światłość, nad okrucieństwem miłość, nad śmiercią życie. W tym przedpiekle jawi się skrawek nieba. Z duszy wyrywa się okrzyk: – Panie, dobrze nam tu być. Spraw, aby w tej gehennie, nad tyranią zatriumfowało dobro. Rozmodlonym więźniom kapłan podaje Komunię świętą. Żywy Chrystus w sercach wzgardzonych niewolników staje się Źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu, jedynym oparciem w mękach obozowej egzystencji. Msza święta skończona. Uczestnicy rozchodzą się do swoich obowiązków. Rośnie serce, pomnaża się chwała Boża, rozwija się życie duchowe. Doktor Tadeusz Paczuła ma łzy w oczach: – Zdawało mi się, że jestem w katakumbach. Pierwsi chrześcijanie w podobnych warunkach zbierali się na łamanie chleba. Nigdy nie przeżywałem Mszy świętej tak, jak tutaj, w obozowej udręce.

Konsekrowane komunikanty kapłan zawija w białą chusteczkę, kładzie na piersi. W największym ukryciu zanosi oczekującym za stertą kamieni, za węgłem baraku. Jaki obiektyw utrwalił na kliszy postacie więźniów, wymykających się z bloków, spieszących do ukrytego Źródła siły? Pójdą w zapomnienie obozowe męki, lecz w pamięci pozostaną spotkania z eucharystycznym Jezusem.

Szafarz sakramentów świętych zanosi również Chleb Aniołów chorym do szpitala obozowego. Jak się ucieszył Józef Stemler, prezes Macierzy Polskiej z Warszawy, ksiądz Podkul, salezjanin, ksiądz Smoroński, redaktor „Homo Dei” i inni. Umęczeni okropnościami ciała przeżywali obecność Boga w duszy. Szczęście zapełniło całą przestrzeń ich ducha. Jakaś niewidzialna siła scalała chorych, wznosili się ponad siebie, „stanowili jedno serce i jedną duszę” (Dz 4,32). Odrobina Chleba uodporniała na zło, uczyła dowartościowania człowieka jako osoby ludzkiej, a nie bezużytecznego przedmiotu, skazanego na przemiał w piecu krematoryjnym.

W święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny 1941 roku odprawiałem Mszę świętą w piwnicy budującego się siódmego bloku. Po wieczornym apelu spieszyli spracowani więźniowie na umówione miejsce. Okna pozatykane deskami, czujki wystawione. Próżna beczka po cemencie odwrócona dnem do góry stanowi ołtarz. Nikłe światło pełgającej świecy pozwala rozpoznać twarz wtajemniczonych: ksiądz prałat Florczak, audytor Roty Rzymskiej, ojciec Brzeziński, przeor Ojców Kapucynów z Warszawy, ojciec Woźny, przełożony Ojców Augustianów z Krakowa; są chłopi, robotnicy, inteligencja. Kapłan w pasiaku rozpoczyna Introibo... Pajęczyną pokryta piwnica staje się domem Bożym. Majestatyczną ciszę przetykają modlitewne westchnienia płynące w niemym bólu przed tron Boży. Zbawca świata zstępuje na miejsce kaźni w warunkach gorszych od stajni betlejemskiej. Wsłuchuje się w błagalne głosy ofiar bezlitosnych oprawców. Tak trudno wykrzesać z siebie myśl o przebaczeniu, a jednak najmniejszy przejaw miłości napełnia serca pokojem. Po Mszy świętej oddajemy się w opiekę Niepokalanej, powierzając Jej losy naszego życia: – Przyjmij nas. Matko nasza za dzieci swoje. Strzeż od chorób zakaźnych, kar obozowych, gwałtownej śmierci, która każdemu z nas zagraża (cały akt oddania znajduje się w Archiwum Oświęcimskim). Słowa więzną w gardle, falą uczuć nabrzmiewają serca, rośnie ufność w przetrwanie. Pewien więzień ułożył wiersz: Tej Ofiary nie zapomnimy do końca życia. „Podaj nam. Panie, kielich Twój do picia, byśmy wzmocnieni wytrzymali próby, a krzyż Twój święty chronił nas od zguby”. Nie ulega wątpliwości, że wiara była ostoją przeciw załamaniu, siłą w zachowaniu godności ludzkiej, stwarzała wewnętrzny inny świat, do którego zło nie miało przystępu.

Msza święta kruszyła potęgę zła. Z tęsknotą oczekiwano niedzieli, aby w piwnicach, na strychach, w podziemnych skrytkach odnawiać pamiątkę Przymierza. Z narażeniem życia Najświętszą Ofiarę składali księża: Puczka, Dąbrowski, Waloszek, Gabryl, Kowalski.

Urszula Wińska w relacji „Zwyciężyły wartości” opisuje jak w kobiecym obozie w Ravensbrück odprawiano Msze święte „suche” – bez kapłana. Przewodniczyła harcerka Józefa Kantor, nauczycielka. Z pamięci odmawiała modlitwy mszalne, przeplatane pieśniami. Jesienią 1943 roku przyniesiono Najświętszy Sakrament z obozu jeńców wojennych, wśród których znajdował się kapelan. Wygłodniałe więźniarki w półmroku zdążały na blok, gdzie siostra zakonna – więźniarka, Róża Woźniak rozdawała Komunię świętą. W skupieniu kobiety przeżywały obecność Boga. Kiedy później kilka więźniarek wywołano na rozstrzelanie, kroczyły mocne z podniesioną głową. Nikt nie wiedział, że przyjęły Pokarm Niebieski. Apolonię Rakowską w marcu 1943 roku wezwano na egzekucję. Zwierzyła się przed przyjaciółkami, że Bóg jej nie zabierze bez sakramentów świętych, ponieważ odprawiła dziewięć pierwszych piątków miesiąca. Rzeczywiście. Marta Guzowska, pracująca w zewnętrznej kolumnie roboczej, przyniosła Sanctissimum, w skrytości podała Apolonii. – Teraz już mogę odejść. Pan Jezus spełnił obietnicę – powiedziała ze spokojem. Wspomniana już Urszula, zatrudniona przy pracach przeładunkowych, przyniosła zawiniątko ukryte w otworze ściany. Wielką radość sprawiła starszym pobożnym kobietom, które mogły przyjąć Jezusa Eucharystycznego. Żywy Chrystus w sercach niewolnic stał się źródłem wzmacniającym odporność psychiczną.

Ludwika Uzar-Krysiakowa, strażniczka więzienna, z narażeniem życia niosła Komunię świętą więźniom Pawiaka w Warszawie. Pracowała w szpitalu kobiecym, stąd miała dostęp do nich. Przynosiła Komunię świętą księdzu Julianowi Chróścickiemu, księdzu Romanowi Archutowskiemu, którzy ukryci za drzwiami izby szpitalnej udzielali chorym Niebieskiego Posiłku. W kościele w Padwi, skąd pochodziła, umieszczono tablicę z napisem: – Bohaterskiej opiekunce więźniów niosącej pociechę religijną, a zwłaszcza Komunię świętą, wdzięczni rodacy (Padew, diecezja tarnowska).

W Dachau polscy księża nie mieli dostępu do niemieckiej kaplicy. W tajemniczy sposób zdobywali Boży Posiłek. Hostię łamali na dwadzieścia lub więcej części, aby każdy z pragnących mógł choć odrobinę otrzymać. Ci więźniowie poprzez zadawany ból wierzyli w miłość Bożą, a w ciemnościach dostrzegali światło nadziei. Cierpienia nie przysłaniały im wartości duchowych, służyły ku zbawieniu, a nie ku zgubie. Ksiądz Henryk Krzysztofik przed śmiercią napisał list do kolegów na bloku: – Leżę na łóżku jak na krzyżu z Chrystusem. Dobrze mi jest razem z Nim żyć i umierać. Ksiądz Leonard Marchlewski obchodził w obozie złoty jubileusz kapłaństwa. Koledzy chcieli udać się do władzy, by zezwoliła na odprawienie Mszy świętej.  – Zostawcie, odpowiedział, złożę Chrystusowi w ofierze moje ciało i krew. Jestem przekonany, że je przyjmie z radością. Po kilku dniach już nie żył.

Zanoszono Eucharystię chorym do szpitala obozowego, a także konającym na oddziałach tyfusu. Jezus pod postacią kruszyny chleba wyzwalał w nich siły do przetrwania. Nie załamywali się, nie poddawali rozpaczy. W ich wnętrzu było tyle piękna, które promieniowało na innych, tyle hartu woli do przezwyciężenia trudności. Padali koledzy w wielkiej liczbie. Odchodzili cisi, ubodzy, odarci ze wszystkiego, prawie nadzy, ale duchowo niezwyciężeni. Wszystko potrafimy znieść w Tym, który nas umacnia (por. Flp 4,15). Nie zagubili siebie w krańcowych sytuacjach, przyjmowali postawę męstwa posuniętą do granic męczeństwa. Jako długoletni więzień obozów stwierdzam, że Eucharystia dla wierzących była najsilniejszym oparciem w zachowaniu godności ludzkiej, umocnieniu wewnętrznej odporności i kształtowaniu wrażliwości na potrzeby innych.

Konrad SZWEDA

Numer Oświęcimia 7669

Numer Dachau 30312

Ks. Konrad Szweda (1912-1988). Śląski duszpasterz, więzień obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu i Dachau. Urodził się w Rybnickiej Kuźni koło Rybnika. W latach 1934-1939 odbył studia teologiczne na Wydziale Teologicznym U.J. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 roku. W 1940 roku został wywieziony do Oświęcimia. Tekst pochodzi z „Naszej Rodziny” – 6 (525) 1988, s. 32–35.

http://www.recogito.pologne.net/recogito_33/wiara2.htm

Zwyciężyły wartości

Wspomnienia z Ravensbruck

Urszula Wińska

Znaczenie wiary

                  „ Obóz koncentracyjny wyrywał człowieka w zupełności z jego środowiska , ogołacał z zewnętrznych cech jego osobowości , zrównywal wszystkich między sobą         i stawiał wobec ogromnej przemocy zła, przemocy która mogła złamać i zniszczyć człowieka .To zresztą planowo zakładał system obozowy . Gdzieś trzeba było szukać oparcia , w jakąś stronę zwrócić myśli .Człowiek starał się sięgnąć do swego świata wewnętrznego i z niego czerpać wiarę , wiarę , że jest siła większa , potężniejsza ,        zdolna złamać tę , która przygniatała go dotychczas . Źródło psychiczne tej wiary mogło być u różnych jednostek rózne . U większości Polek ta wiara łączyła się z wiarą religijną , z przekonaniem o sprawiedliwości Boga i Jego opiece nad pokrzywdzonym .              Toteż stosunek władz obozowych do wszelkich modlitw i wszelkich praktyk religijnych był zdecydowanie wrogi . Oczywiście gdyby to było możliwe , zakazaliby i modlitwy indywidualnej , ale to już na szczęście leżało poza ich zasięgiem.

       Religijność w obozie i jej przejawy były , jak i inne sprawy obozowe , przekrojem życia społecznego , tylko w zniekształconej formie . Wszystkie warstwy społeczeństw  reprezentowane były w obozie i każde z nich przyniosła charakterystyczny dla siebie sposób myślenia religijnego . Wspólne nam wszystkich , niezaleznie od pochodzenia  i wykształcenia było jedno świadomość , że grozi nam zło okrutne , zorganizowane nie cofające się przed niczym i że obrona nasza przed nim , opieka , której pragniemy , moc zdolna pognębić grożącego nam wroga , to dzieło miłosierdzia i wszechmocy Boga . Stąd głównym motywem modlitwy były prośby , błaganie wobec bólu , śmierci , wobec takiego czy innego udręczenia życia obozowego , modlitwa o siły , o przetrwanie , o życie , opiekę nad najbliższymi osobami itd. Kto zliczy te miliony próśb wyszeptywanych zrospaczonymi ustami . Jaki był wpływ tego rodzaju modlitwy na życie ? Na to twarde Życie obozowe , które szło swoimi torami nieraz zupełnie  w rozdźwięku z wymaganiami religijnymi i moralnymi . Trzeba było  , jeżeli się chciało przetrwać , utrzymać stałą postawę obronną , czuwającą nad wywalczeniem sobie lepszych warunków życia , o tym wszyscy wiemy. Nie wolno było dać się zepchnąć   na poziom najgorszej nędzy – walczono o lepszą , lżejszą pracę , o większą przylepkę chleba , o gęstszą zupę , o dolewkę , wygodniejsze spanie 

                W tej walce , gdy przeważnie ktoś musiał być zwycięzcą , a ktoś stratnym , jakże ciężko było zachować miłość bliżniego , która przecież jest wyrazem i miarą miłości Boga . A jednak zrezygnowanie z tej przebojowej postawy leżało na linii konsekwencji     w życiu chrześcijańskim , na linii ufności w moc i miłosierdzie Boga .  Wiele koleżanek tak wśród starszych jak i młodszych dawało przykład takiej postawy . Ale jeśli naciągało się płaszcz modlitwy błagalnej , wtedy gdy wszystkie nasze sposoby  i sposobiki mogą zawieść , gdy modlimy się ustami a w głębi duszy przemyśliwamy sposoby przetrwania    za wszelką cenę  - wówczas religijność nie jest twórcza w życiu osobistym .  I wówczas ma swoje usprawiedliwienie powiedzenie obozowe „ a najgorsze  te modlące .“ Dotykam tu sprawy może nieprzyjemnej , ale jednakże istotnej . Powiedzenie to ukute czy przez prostacką złośliwość w stosunku do paniuś      nie pracujących ciężko i szepczących modlitwy ,czy to przez poczucie wyższości tych , którym ich wysoki poziom intelektualny na pospolitą  modlitwę  ustną nie pozwalał –   było jednak zdrowym odruchem wskazujacym , że tam gdzie modlitwa nie ma pokrycia   w miłości bliżniego w praktyce życia wartościowego przez mężne znoszenie trudności , łagodność we wajemnych stosunkach i chęć pomagania sobie wzajemnie – tam jest tylko frazesem i pustym dżwiękiem . Na szczęście ton życia obozowemu nie nadawały  te osoby , które szepcząc modlitwy kisiły aż do zapleśnienia chleb w swoich szafkach ale te ,co wybiegały troską ku innym , co w życiu religijnym szukały umocnienia dla swojej miłości bliżniego , posuwając się nieraz do zaparcia siebie ….”   

Więcej informacji :

www.ravensbrueck.de 

http://www.ravensbrueck.de/mgr/neu/

https://www.youtube.com/watch?v=jf41-WDlAX0 

https://www.youtube.com/watch?v=bdsfSe-3hUA

https://www.youtube.com/watch?v=ZILyIqfYTB4

Pan Jezus żądał ogłoszenia Święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Powiedział:

„Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego, która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar; w dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat“ (Dz. 699).

W tych dniach trwającej pandemii nie pozostaje nam nic innego, jak zrobić to, co zrobił św. Jan Paweł II w 2002 roku w Krakowie na Łagiewnikach. Zawierzył świat Miłosierdziu Bożemu. I my uczynimy to samo w czasie Mszy świętej i w Godzinie Miłosierdzia, zawierzymy siebie, chorych i spieszących im z pomocą, Miłosiernemu Bogu, błagając, by się nad nami zmiłował i nad światem całym.

AKT ZAWIERZENIA ŚWIATA BOŻEMU MIŁOSIERDZIU

Boże, Ojcze miłosierny,
który objawiłeś swoją miłość
w Twoim Synu Jezusie Chrystusie,
i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu,
Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka.
Pochyl się nad nami grzesznymi,
ulecz naszą słabość,
przezwycięż wszelkie zło,
pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi
doświadczyć Twojego miłosierdzia,
aby w Tobie, trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei.
Ojcze przedwieczny,
dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna,
miej miłosierdzie dla nas i całego świata!
Amen. św. Jan Paweł II, Kraków-Łagiewniki, 17.08.2002

W Niedzielę Miłosierdzia zapraszamy na transmisję Mszy świętej o godz. 10.15 z bazyliki św. Jana Chrzciciela w Berlinie oraz na dodatkową transmisję o godz. 15.00 w Godzinie Miłosierdzia. Od poniedziałku do soboty zapraszamy na wspólną modlitwę różańcową i psalmami o godz. 19.00.

Transmisje będą dostępne przez kanał Polskiej Misji Katolickiej na youtube:

https://www.youtube.com/channel/UCHVKfx9IhCvBWlbI57KrbsA

Trwamy w radości zmartwychwstania. Przygotowujemy się poprzez Nowennę na Święto Miłosierdzia Bożego. Żyjemy w świecie, który nie rozpoznaje Zbawiciela i ciągle błąka się, szukając celu swego istnienia. My stajemy dziś przy zmartwychwstałym Chrystusie i sens życia znajdujemy właśnie w Nim.

W naszą paschalną radość wpisuje się obchodzone dzisiaj Święto Chrztu Polski ustanowione przez Sejm RP w ubiegłym roku. Wspominając Wielką Sobotę 14 kwietnia 966 r., kiedy został ochrzczony książę Mieszko I, wracamy do wydarzenia, które ukonstytuowało polską państwowość i chrześcijańską tożsamość naszego narodu. Wdzięczni za wiarę minionych pokoleń, módlmy się o zachowanie tej wiary i życie nią na co dzień dla współczesnych pokoleń Polaków.

Więcej na temat ustanowienia Święta Chrztu Polski…

14 kwietnia Świętem Chrztu Polski. Sejm przyjął ustawę

https://www.tvp.info/41431293/14-kwietnia-swietem-chrztu-polski-sejm-przyjal-ustawe

Niech w święto radosnej Paschalnej Ofiary

składają jej wierni uwielbień swych dary.

Odkupił swe owce Baranek bez skazy,

pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.

Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,

choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.

Maryjo, Ty powiedz, coś w drodze widziała?

Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.

Żywego już Pana widziałam grób pusty

i świadków anielskich, i odzież, i chusty.

Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,

a miejscem spotkania będzie Galilea.

Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,

o Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.

Drodzy Parafianie!

W tym szczególnym dla wszystkich czasie życzymy mocy Zmartwychwstałego Pana.

Jezus Zmartwychwstał i my zmartwychwstaniemy. Jest NADZIEJA dla nas.

Róbmy wszystko byśmy mogli Go spotkać w tych dniach. On pozwala się znaleźć.

Szukała Go Maria Magdalena, spotkali Jezusa Żywego uczniowie podążający do Emaus.

Jeśli wytrwale szukamy Pana Zmartwychwstałego, znajdziemy Go, bo ON zawsze pozwala się znaleźć.

Życzymy Wam, abyście mogli spotkać Zmartwychwstałego również przy wielkanocnym stole. Pomódlcie się razem Słowem Bożym i pomódlcie się modlitwą błogosławienia pokarmów.

Łączymy się z Wami wdzięczni za Wasze modlitwy,

ks. proboszcz Marek Kędzierski,

ks. Jerzy Barganowski, ks. Czesław Miszczyk, ks. Grzegorz Jeżewski, ks. Janusz Kuskowski

Transmisje: niedziela i poniedziałek o 10.15, w Oktawie Nowenna o 19.00, kanał PMK:

https://www.youtube.com/channel/UCHVKfx9IhCvBWlbI57KrbsA

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO STOŁU PRZED UROCZYSTYM POSIŁKIEM
W NIEDZIELĘ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO

Gdy z powodu epidemii odwołana została tradycyjna polska święconka, Konferencja Episkopatu, w oparciu o Księgę Błogosławieństw, przygotowała obrzęd błogosławienia pokarmu przez głowę rodziny. Można to uczynić przed uroczystym świątecznym posiłkiem, gdy przy stole zgromadzi się cała rodzina.

 Ojciec rodziny lub przewodniczący zapala świecę umieszczoną na stole i mówi:

Chrystus zmartwychwstał. Alleluja.

Wszyscy odpowiadają:

Prawdziwie zmartwychwstał. Alleluja.

Następnie ktoś z uczestników odczytuje tekst Pisma Świętego.

1 Tes 5, 16-18: Zawsze się radujcie. 

Bracia i siostry, posłuchajcie słów świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.

Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W Każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.

Albo:

Mt 6, 31 ab.32b-33: Nie troszczcie się zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść?

Bracia i siostry, posłuchajmy słów Ewangelii według świętego Mateusza.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie troszczcie się zbytnio i nie mówicie: co będziemy  jeść? co będziemy pić? Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”.

Po odczytaniu tekstu przewodniczący mówi:

Módlmy się.

Z radością wysławiamy Ciebie, Panie Jezu Chryste, który po swoim zmartwychwstaniu ukazałeś się uczniom przy łamaniu chleba. Bądź z nami, kiedy z wdzięcznością spożywać będziemy te dary, i jak dzisiaj w braciach przyjmujemy Ciebie w gościnę, przyjmij nas jako biesiadników w Twoim królestwie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

Wszyscy: Amen.

Po posiłku ojciec rodziny lub przewodniczący mówi:

Uczniowie poznali Pana. Alleluja

Wszyscy: Przy łamaniu chleba. Alleluja.

Módlmy się:

Boże, źródło życia, napełnij nasze serca paschalną radością i podobnie jak dałeś nam pokarm pochodzący z ziemi, spraw, aby zawsze trwało w nas nowe życie, które wysłużył nam Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie i w swoim miłosierdziu nam go udzielił. Który żyje i króluje na wieki wieków.

Wszyscy: Amen.

(„Obrzędy błogosławieństw dostosowane do zwyczajów diecezji polskich”, t. 2, Katowice 2001, nry 1347-1350)

 10 kwiecień

 Droga Krzyzowa i Nowenna

9 kwietnia 2020

Wielki Czwartek - dzień ustanowienia Kapłaństwa i Eucharystii 

1. Dzisiaj Niedziela Palmowa - Niedziela Męki Pańskiej. Wchodzimy w obchód Wielkich Tajemnic naszej wiary, Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana Jezusa.

2. Jako Wasi duszpasterze, o stałych godzinach sprawujemy EUCHARYSTIĘ, łączymy się duchowo z całą Misją, modlimy się w intencjach chorych i za wszystkie służby podejmujące opiekę nad chorymi i ich rodzinami.

Ze względu na trwającą epidemię koronawirusa odwołane są wszystkie nabożeństwa z udziałem wiernych, nie będzie święcenia pokarmów w sobotę.

3. Liturgię Wielkiego Tygodnia i Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego, kapłani będą sprawować sami, łącząc się duchowo z Wiernymi.

W niedzielę zapraszamy na transmisję Mszy świętej o godz. 10.15 z bazyliki.

Transmisje będą dostępne przez kanał Polskiej Misji Katolickiej na YouTube:

https://www.youtube.com/channel/UCHVKfx9IhCvBWlbI57KrbsA

4. Tak, jak w minionym tygodniu, tak i w Wielkim Tygodniu jesteśmy do Waszej dyspozycji, pełniąc posługę duszpasterską. I tak, możliwość wyspowiadania się w:

Wielki Poniedziałek - 10.00-13.00, 16.00-17.30

Wielki Wtorek - 10.00-13.00, 16.00-17.30

Wielka Środa - 10.00-13.00, 16.00-17.30

Wielki Czwartek - 10.00-13.00, 16.00-17.30

Wielki Piątek - 10.00-12.00

Wejście do Bazyliki od strony zakrystii.

W ważnych sprawach prosimy dzwonić w godzinach otwarcia biura, od poniedziałku do czwartku od godz. 10.00 do godz. 13.00, a w środę również od 15.00 do 17.30.

Tel.: 030/ 752 40 80 lub prosimy pisać do PMK: pmk@pmk-berlin.de

5. Transmisje na żywo z bazyliki w Wielkim Tygodniu:

Niedziela Palmowa - godz. 10.15 Msza św.

Wielki Poniedziałek - godz. 19.00 Różaniec

Wielki Wtorek - godz. 19.00 Różaniec

Wielka Środa - godz. 19.00 Różaniec

Wielki Czwartek - godz. 19.00 Adoracja w „Ciemnicy”

Wielki Piątek - godz. 14.00 Droga Krzyżowa oraz I Dzień Nowenny do Święta Miłosierdzia

Wielka Sobota – godz. 15.00 Adoracja przy „Grobie”, II Dzień Nowenny Święta Miłosierdzia

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego – godz. 10.15 Msza św. oraz Nowenna

Poniedziałek Wielkanocny – godz. 10.15 oraz Nowenna do Święta Miłosierdzia

5. Drodzy Parafianie! Korzystając z tego środka komunikacji, jakim jest Internet, serdecznie Was wszystkich pozdrawiamy w tym trudnym dla wszystkich czasie. Łączymy się z Wami w czasie Eucharystii, którą nieprzerwanie sprawujemy od początku ogłoszenia pandemii koronawirusa.

Powierzamy Was opiece naszej Patronki, naszej Matki i Królowej, Zwycięskiej Pani Jasnogórskiej.

Ksiądz proboszcz Marek Kędzierski

To już jutro, jednoczmy się w modlitwie pod opieką Maryi i przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II, Patrona i Ojca spotkań Młodych całego świata. Niech pomocą będzie lektura ORĘDZIA PAPIEŻA FRANCISZKA NA XXXV ŚWIATOWY DZIEŃ MŁODZIEŻY 2020 r. - „Młodzieńcze, tobie mówię wstań” (por. Łk 7, 14)

ORĘDZIE PAPIEŻA FRANCISZKA
NA XXXV ŚWIATOWY DZIEŃ MŁODZIEŻY 2020 r.

W obecnej sytuacji, kiedy nie możemy spotykać się i gromadzić, by przeżywać śmierć Papieża Polaka, każdy z nas zapewne wspomni Ojca Świętego w zaciszu domowego ogniska. Pamiętajmy o Jego słowach: "Dla chrześcijanina sytuacja nigdy nie jest beznadziejna. Chrześcijanin jest człowiekiem nadziei. To nas wyróżnia". Homilia, Gdańsk, 1987 r.

O godz. 21.37 zapalamy świecę w swoim oknie i w duchowej wspólnocie błagajmy Boga, za wstawiennictwem św. Jana Pawła II o ochronę dla naszej Ojczyzny, dla naszych Rodzin, dla całego świata. 

„Wszechmogący Boże, w obliczu pandemii, która dotknęła ludzkość, z nową gorliwością odnawiamy akt zawierzenia Twemu miłosierdziu, dokonany przez św. Jana Pawła II. Tobie, miłosierny Ojcze, zawierzamy losy świata i każdego człowieka. Do Ciebie z pokorą wołamy.

Błogosław wszystkim, którzy trudzą się, aby chorzy byli leczeni, a zdrowi chronieni przed zakażeniem. Przywróć zdrowie dotkniętym chorobą, dodaj cierpliwości przeżywającym kwarantannę, a zmarłych przyjmij do swego domu. Umocnij w ludziach zdrowych poczucie odpowiedzialności za siebie i innych, aby przestrzegali koniecznych ograniczeń, a potrzebującym nieśli pomoc.

Odnów naszą wiarę, abyśmy trudne chwile przeżywali z Chrystusem, Twoim Synem, który dla nas stał się człowiekiem i jest z nami każdego dnia. Wylej swego Ducha na nasz naród i na cały świat, aby ci, których zjednoczyła walka z chorobą, zjednoczyli się także w uwielbieniu Ciebie, Stwórcy wszechświata i gorliwie walczyli również z wirusem grzechu, który niszczy ludzkie serca.

Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego świata.

Maryjo, Matko Miłosierdzia, módl się za nami.

Św. Janie Pawle II, św. Faustyno i wszyscy święci, módlcie się za nami”.

Nasze rekolekcje z konieczności, przeżywamy indywidualnie, bądź w gronie rodziny. Korzystamy z różnych źródeł. Może warto przypomnieć sobie, czym jest Sakrament Pokuty – Spowiedź. Pomocą dla nas zainteresowanych tym tematem będą katechezy, jakie wygłosił w naszej Misji ks. Dawid Pietras w marcu 2013 roku.  Niech ten czas będzie czasem nawrócenia i umocnienia. Przekierowanie na Rekolekcje...>>>

z siedziby Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie

Drodzy Parafianie! Korzystając z tego środka komunikacji, jakim jest Internet i nasza internetowa strona, serdecznie Was wszystkich pozdrawiamy w tym trudnym dla nas wszystkich czasie. Każdego dnia łączymy się z Wami w modlitwie, szczególne w czasie Eucharystii, którą nieprzerwanie sprawujemy od początku ogłoszenia pandemii koronawirusa.

Dzisiaj zapraszam do bazyliki św. Jana Chrzciciela na codzienną transmisję na żywo o godz. 19.00, na wspólny Różaniec w intencji chorych i wszystkich spieszących im z pomocą; na błagalny śpiew suplikacji; na modlitwę psalmami.

W niedzielę zapraszam na transmisję Mszy świętej o godz. 10.15 z bazyliki.

Transmisje będą dostępne przez kanał Polskiej Misji Katolickiej na youtube:

https://www.youtube.com/channel/UCHVKfx9IhCvBWlbI57KrbsA

Powierzamy Was opiece naszej Patronki, naszej Matki i Królowej, Zwycięskiej Pani Jasnogórskiej.

Ksiądz proboszcz Marek Kędzierski

ze Współbraćmi Salezjanami

Uroczystość przyrzeczeń odbywa się podczas Mszy świętej. Po ewangelii OPIEKUN kandydatów do ślubowania zwraca się do celebransa:

Ojcze, obecni tu kandydaci pragną podczas tej Eucharystii, w uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, złożyć przyrzeczenia, które zapoczątkują Duchową Adopcję dzieci zagrożonych zabiciem w łonie matki.

CELEBRANS:

Przychylam się do Waszej prośby, ponieważ pragniecie bronić tym sposobem życia nienarodzonych dzieci, którym grozi zagłada. Przystąpcie, najmilsi, do Ołtarza, żeby złożyć wasze przyrzeczenia.

Wszyscy adoptujący podchodzą bliżej ołtarza.

CELEBRANS:

Pokornie prośmy Boga Ojca, aby nasze siostry i bracia mogli wypełnić swoje zobowiązania i tym sposobem stać na straży życia poczętych, jeszcze nie narodzonych dzieci. Niech Duch Święty udzieli daru wytrwania dla tych, którzy podejmą to dzieło. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

HYMN DO DUCHA ŚWIĘTEGO – śpiew: „O Stworzycielu, Duchu, przyjdź”

CELEBRANS wygłasza słowo Boże, które kończy zwracając się do osób przyrzekających:

Drogie siostry i bracia! Będziecie stać na straży budzącego się życia ludzkiego. Poprzez szczególną modlitwę i umartwienia pomożecie Kościołowi w walce z szatanem, namawiającym do zabicia dziecka poczętego. Niech każdy z was, posłuszny Duchowi Świętemu, który was natchnął do tego duchowego daru, broni jednego "swojego" dziecka; niech osłania je przed rękami zabójców; niech nad każdym adoptowanym dzieckiem będzie wasza modlitwa, Komunia św., post i ofiara, abyście w tym znajdowali radość i moc, i codziennie składali przez Jezusa Chrystusa swój duchowy dar.

Po Słowie Bożym następuje przekazanie światła osobom przyrzekającym.

Podejmujący Duchową Adopcję zapalają od Paschału swoje świece, przekazują także to światło kolejnym osobom.

CELEBRANS:

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Rozpoczyna się złożenie przyrzeczenia Duchowej Adopcji Dziecka poczętego.

CELEBRANS odczytuje kolejne fragmenty przyrzeczenia, które adoptujący na głos powtarzają:

Boże, Ojcze Wszechmogący

Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo,

wszyscy Aniołowie i Święci

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych

postanawiam i przyrzekam,

że od dnia ………(podajemy datę dnia podjęcia adopcji)

w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego biorę w Duchową Adopcję jedno dziecko którego imię jedynie Bogu jest wiadome przez dziewięć miesięcy, każdego dnia, modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.

Tymi modlitwami będą: Tajemnica Różańca, moje dowolne postanowienia, modlitwa, którą dziś po raz pierwszy odmówię:

Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

CELEBRANS:

Módlmy się. Boże, Źródło życia i dobroci! Ty posłałeś Syna Swego, Słowo Życia – wysłuchaj prośby nasze, a tych, którzy złożyli dzisiaj przyrzeczenia, racz pobłogosławić i spraw, aby przy pomocy Twojej łaski zachowali to, co przyrzekali. Przez Chrystusa Pana naszego.

Następuje wyznanie wiary – CREDO –

Przyklękamy na słowa: „.. i za sprawą Ducha Świętego...”

Teraz ma miejsce MODLITWA WIERNYCH przygotowana przez przyrzekających

"Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie. (J;14;21) "

Modlitwa za dzieci nienarodzone

Boże, Ojcze miłosierdzia, Dawco Życia !Prosimy Cię, spójrz na wszystkie dzieci, które jeszcze się nie narodziły. Otocz je swoją opieką i pozwól im szczęśliwie przyjść na świat. Prosimy Cię szczególnie za te nienarodzone dzieci, które zagrożone są aborcją. O wypowiedz nad nimi Twoje słowa: "Żyj, rośnij", spraw, żeby ich matki porzuciły decyzję o usunięciu ciąży i żeby z miłością przyjęły swoje dzieci, a w nich Jezusa Twojego Syna i Ciebie. O udziel im Twego wsparcia w tym trudnym dla nich czasie, daj im się poznać, jako Ten, który wspaniale zaspokaja każdą potrzebę- fizyczną, psychiczną, materialną i duchową. Prosimy Cię o to Panie przez Twojego Syna Jezusa w którym dałeś nam życie i przez którego pozwoliłeś nam narodzić się na nowo jako Twoje dzieci. Amen.

Różaniec w obronie życia i rodziny - Tajemnice Światła

T. I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

"W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. A z nieba odezwał się głos: "Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie" (Mk 1, 9-11).
Maryjo – Przybytku Ducha Świętego, prosimy Cię w intencji wszystkich dzieci. Przez tajemnicę Chrztu Pańskiego uproś u Boga łaskę ochrony tych dzieci przed wszelkim złem, zwłaszcza tym jakie może wypływać ze słabości i grzechów ich rodziców. Tobie powierzamy drogi ich rozwoju i ufamy, że doprowadzisz je do Jezusa. Módlmy się, aby po narodzinach każde z nich stało się upodobanym dzieckiem Bożym dzięki łasce Sakramentu Chrztu św.

T.II. Objawienie Pana Jezusa na weselu w Kanie

. Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie." " .. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie" (J 2, 4-5,11). Troska Jezusa o nowożeńców przypomina nam najważniejsze pytania: czy troszczę się o moją rodzinę? Czy pamiętam, że życie rodzinne to moja pierwsza i najważniejsza droga do Boga, do zbawienia i szczęścia?
Maryjo, Matko Pięknej Miłości prosimy Cię, aby małżeństwa budowały swoje rodziny na sakramentalnej łasce i pełnym zawierzeniu Panu Bogu, który jest źródłem ich miłości. Niech dzieci w tych rodzinach będą otoczone serdeczną troską i prawdziwą miłością.

T.III. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

.. .Jezus ... mówił: "Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1,14,15).
Jezus jest Królem miłości, pokoju i łaski, Królem życia Bożego w rodzinie. Wzajemna miłość w rodzinie utwierdzają królestwo Chrystusa wśród nas. Słowa i czyny Jezusa są podstawą naszej nadziei na nasze osobiste nawrócenie i na wytrwanie do końca w wierności Bogu. Dobra Nowina, którą głosi Jezus, dodaje nam otuchy i nadziei, gdyż upewnia nas o tym, że mimo skutków grzechu pierworodnego każdy z nas może stać się nowym, świętym człowiekiem, który umie sobie radzić z twardą rzeczywistością. Módlmy się, aby wszyscy rodzice uwierzyli Słowu Bożemu i nigdy na swej drodze rodzinnej nie zatracili wiary w Królestwo Boże. Niech modlitwa rodzinna będzie gwarantem jedności i nierozerwalności szczególnie w rodzinach skłóconych i zagrożonych rozpadem.

T.IV. Przemienienie na Górze Tabor

"Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. A z obłoku odezwał się głos: "To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie"(Łk 9,29,31,35).
Pośród niepokojów warto pójść za Jezusem. Warto pójść na górę modlitwy i wyciszenia. Warto wypłynąć na głębię. Życie na płyciźnie, kierowanie się modą i mentalnością tego świata, zawężenie pragnień i ideałów, szukanie doraźnej przyjemności prowadzą do utraty nadziei. Trwanie w nadziei wymaga odwagi i wypływania na głębię, bo tylko na głębi można spotkać się z Jezusem. Módlmy się o ocalenie dzieci poczętych i o przemianę rodziców szczególnie oddalonych od Pana Boga.

T.V. Ustanowienie Eucharystii

. Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: "Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje." Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: "Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów" (Mt 26,26-28).
Eucharystia to przypomnienie o tym, że Bóg przyjmuje nas z miłością od zawsze i na zawsze, że nam nieustannie błogosławi, że pomaga nam połamać to, co w nas egoistyczne i grzeszne, i że pragnie rozdać nas naszym bliźnim jako dobry dar swojej miłości.
Módlmy się, aby rodzice od poczęcia swych dzieci stale umacniali się komunią z Chrystusem, zaś każde dziecko otrzymało możliwość uczestnictwa w Sakramencie Eucharystii.

Śpiew – Kanon – Ojcze chwała Tobie swe życie składam Tobie .Kocham Ciebie, Jezu Chwała Tobie…. Duchu chwała Tobie ……

„Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo miłując Pana, Boga swego” (Pwt 30, 19)

Dar życia jest zaraz po miłości Boga największym darem dla ludzi.

„Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą” jest zaproszeniem do współpracy z Bogiem w obronie życia. Jest to modlitewna pomoc dzieciom poczętym,

jeszcze nienarodzonym, a zagrożonym w swoim istnieniu oraz szczególne wsparcie rodzicom dziecka poczętego.

Duchowa Adopcja trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji zaadoptowanego dziecka i ich rodziców. Można też podjąć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia np. częsta spowiedź i Komunia św., adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., dodatkowe modlitwy, podjęcie postu, spełnianie dobrych uczynków. Bardzo cennym zobowiązaniem może być także pozyskiwanie nowych zwolenników Duchowej Adopcji oraz apostolstwo w obronie życia.

W naszej misyjnej parafii można podjąć Duchową Adopcję w sposób uroczysty w Dzień Świętości Życia przypadający w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Zrobimy to wyjątkowo w domu, prywatnie z powodu trwającej epidemii koronawirusa.

Dzisiaj rozpoczynamy duchowe przygotowanie, nasze TRIDUUM przed Dniem Świętości Życia. Osoby chętne, które chciałyby wziąć udział w tej modlitwie przygotowującej, zapraszamy do jej rozpoczęcia wyjątkowo przez internet, korzystając z materiałów, jakie będą ukazywały się w najbliższym czasie.

Deklaracje adopcyjne złożymy wtedy, kiedy będzie to możliwe. Deklaracja do wydrukowania w własnym zkresie tutaj...>>>

Dzień Trzeci TRIDUUM – Wtorek 24 marca 2020

Obrońca życia broni rodziny, która jest sanktuarium życia

„I życzę, i modlę się o to stale, ażeby rodzina polska dawała życie, aby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia w tym momencie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośrednio w cały ład moralny, który służy zabezpieczeniu nienaruszalnych dóbr człowieka. Życie jest pierwszym wśród tych dóbr. Kościół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na majestat stwórcy, który jest tego życia pierwszym Dawcą, ale równocześnie ze względu na podstawowe dobro człowieka”. Św. Jan Paweł II  

czytaj ... czytaj ...

Dzień Drugi TRIDUUM – Poniedziałek 23 marca 2020

Św. Józef – Obrońca życia i wzór ojca

„ Niech św. Józef „ Mąż Sprawiedliwy” niestrudzony pracownik, nieskazitelny opiekun skarbów Mu powierzonych, strzeże je, opiekuje się nimi i zawsze je oświeca”(FC86) JPII

Józef z Nazaretu, który uchronił Jezusa od okrucieństwa Heroda, staje w tej chwili przed nami jako wielki rzecznik sprawy obrony życia ludzkiego od pierwszej chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci. Pragniemy więc w tym miejscu polecić Bożej Opatrzności i świętemu Józefowi życie ludzkie, zwłaszcza życie nie narodzonych — w naszej Ojczyźnie, i na całym świecie. Życie posiada nienaruszalną wartość i niepowtarzalną godność, dlatego zwłaszcza, że każdy człowiek jest powołany do uczestniczenia w życiu Bożym. Święty Jan pisze: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3, 1). Życie jest najpiękniejszym darem Boga. Dlatego z tak wielkim bólem patrzymy na to, co się dzieje (...) w wielu miejscach świata: życie jest umyślnie niszczone przez wojnę, przemoc, aborcję.

A przecież zostaliśmy stworzeni przez Boga do wyższych rzeczy — by kochać i być kochanymi.( św. Jan Paweł II – Kalisz 1997 r.)

W chwili zwiastowania Maryja była „poślubiona mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida”.

czytaj ... czytaj ...

Dzięń Pierwszy TRIDUUM – Niedziela 22 marca 2020

Obrońca życia wezwany do pójścia za Chrystusem - Droga Krzyżowa,

którą odprawiamy w domu, jednocząc się duchowo

Pilnie potrzebna jest wielka modlitwa za życie, przenikająca cały świat – św. Jan Paweł II, EV 100

w−pro−life−congress−2007.com

„Oto Człowiek” (J 19, 5) – słowa Piłata, skierowane do tłumu, ukazujące Jezusa. Najbardziej czytelnym znakiem Bożego miłosierdzia jest tajemnica Wcielenia Syna Bożego, który stał się człowiekiem, aby umrzeć za nas na krzyżu.

Pójdziemy Jego śladami, rozważając Drogę Krzyżową i prosząc, by Miłosierdzie Boże zrealizowało się w życiu każdego z nas, każdego człowieka na świecie.

Panie Jezu Chryste, chcemy wejść razem z Tobą na Twoją krzyżową drogę by obudzić na nowo nasze sumienia i naszą wrażliwość na sens i wartość ludzkiego życia w każdym jego momencie. Przed Dniem Świętości Życia, ustanowionym jako odpowiedź na wezwanie czcigodnego sługi Bożego Jana Pawła II, zawarte w encyklice „ Evangelium Vitae” chcemy przypomnieć jego słowa i błagać Cię o miłosierdzie dla całego świata.

czytaj ... czytaj ...

I dzisiaj, w Uroczystość św. Józefa, o godzinie dziewiętnastej w bazylice, jako Wasi duszpasterze, wołaliśmy do Miłosiernego Boga tymi słowami. Błagamy, podobnie, jak każdy z Was, aby powstrzymana została pandemia koronawirusa. Prosimy o ulgę w cierpieniu dla chorych, ochronę dla lekarzy, pielęgniarek, pielęgniarzy, ratowników medycznych i wszystkich służb spieszących z pomocą poszkodowanym.

Jednoczmy się w modlitwie w naszych domach, bądźmy zdyscyplinowani.

Kolejny raz wołajmy razem:

Do Ciebie św. Józefie, uciekamy się w naszej niedoli,

Wezwawszy pomocy Twej Najświętszej Oblubienicy
z ufnością również błagamy o Twą opiekę.

Przez miłość, która Cię łączyła z Niepokalaną Dziewicą Bogarodzicą i przez ojcowską Twą troskliwość, którą otaczałeś Dziecię Jezus pokornie błagamy:

wejrzyj łaskawie na dziedzictwo, które Jezus Chrystus nabył Krwią Swoją i swoim potężnym wstawiennictwem dopomóż nam w naszych potrzebach.

Opatrznościowy Stróżu Bożej Rodziny czuwaj na wybranym potomstwem Jezusa Chrystusa. Oddal od nas ukochany Ojcze
wszelką zarazę błędów i zepsucia.

Potężny nasz wybawco, przybądź nam łaskawie z niebiańską pomocą w tej walce z mocami ciemności, a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus z niebezpieczeństwa, które groziło Jego życiu, tak teraz broń świętego Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i wszelkiej przeciwności.

Otaczaj każdego z nas nieustanną opieką, abyśmy za Twoim przykładem i Twoją pomocą wsparci mogli żyć świątobliwie, umrzeć pobożnie i osiągnąć wieczną szczęśliwość w niebie. Amen. (modlitwa Papieża Leona XIII)

Zdrowaś Maryjo…

Chwała Ojcu…

Św. Józefie, módl się za nami!

Święty Boże! Święty mocny! Święty nieśmiertelny! Zmiłuj się nad nami.

Od powietrza, głodu, ognia i wojny, Wybaw nas Panie.

Od nagłej i niespodziewanej śmierci, Zachowaj nas Panie.

My grzeszni ciebie Boga prosimy, Wysłuchaj nas Panie.

Foto ks. Marek Kedzierski SDB

Do 30 kwietnia zostały odwołane wszystkie wydarzenia w archidiecezji berlińskiej (Bierzmowania i Pierwsze Komunie na razie do 15 maja).

Również we wszystkich parafiach odwołane są zaplanowane wydarzenia

i spotkania, do czasu oficjalnego odwołania.

Co to oznacza dla PMK w Berlinie?

Ze względu na epidemię koronawirusa!!!! Odwołane są od dzisiaj wszystkie msze święte z udziałem wiernych, nabożeństwa, liturgia Wielkiego Tygodnia i uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, święcenie pokarmów, oraz spotkania wszystkich grup formacyjnych, a także lekcje religii i języka polskiego.

Jako Wasi duszpasterze, o godz. 8.00 i 18.00 sprawujemy EUCHARYSTIĘ, łączymy się duchowo z całą Misją, modlimy się w intencjach chorych i wszystkie służby podejmujące opiekę nad chorymi i ich rodzinami.

O godz. 19.00 adorujemy Jezusa Eucharystycznego i modlimy się na Różańcu w podanych intencjach.

ZAPRASZAMY DO WSPÓLNEJ MODLITWY W TYM CZASIE!!!

Więcej informacji w oficjalnym piśmie z kurii arcybiskupiej i Słowie Księdza Arcybiskupa dra Heinera Kocha:

Rundschreiben_Nr.9_2020

https://www.erzbistumberlin.de/medien/pressestelle/aktuelle-pressemeldungen/pressemeldung/news-title/corona-massnahmen-im-erzbistum-berlin-laufend-aktuell-4569/

W ZWIĄZKU Z DECYZJĄ SENATU BERLINA I ARCYBISKUPA BERLINA

MSZE ŚW. W DNIU: 15 MARCA

ZOSTAJĄ ODWOŁANE

Jednocześnie informujemy, że w następnych dniach (aż do odwołania) w mszach św. będzie mogło uczestniczyć max. 50 osób (łącznie z księdzem, organistką i obsługa kościoła). Przed wejściem na mszę trzeba będzie podać: imię, nazwisko, adres zamieszkania i numer telefonu).

Więcej informacji na stronie internetowej Archidiecezji Berlińskiej (www.erzbistumberlin.de)

Bardzo prosimy zrozumienie, modlitwę i podporządkowanie się tej decyzji:

Duszpasterze PMK w Berlinie

Co myśleć i robić, gdy ksiądz ci mówi, żebyś nie poszedł do kościoła?

Dla wielkiej części ludzi w Polsce nie ma żadnego znaczenia, że w niedzielę nie będą mogli pójść do kościoła. I tak się nie wybierali.

Dla jakieś części będzie to radość – mają okazję wyzwolić się z obowiązku, za jakim nie tęsknili.

Jest jednak, i to wcale nie mała, grupa ludzi, dla których ta sytuacja jest mało komfortowa. Rodzi się w nich zdziwienie, smutek, dezorientacja, czasem nawet bunt. Nie pójść w niedzielę do kościoła? Wręcz niepojęte.

Do nich przede wszystkim kieruję te słowa.

To jest trudna sytuacja. Uwierzcie, że trudna także dla księdza, który musi powiedzieć ludziom: „Jutro niedziela, zostańcie w domu, nie przychodźcie na Mszę Świętą”.

Istnieje realne zagrożenie chorobą. Jak realne? Nikt z nas nie potrafi tego ocenić. Jedyne co możemy zrobić to przyjąć decyzje odpowiednich służb, rządu, także decyzje biskupów. Nie możemy być na każdym kroku mądrzejsi.

Nie możemy też jakoś zabobonnie wierzyć, że w kościele nic nam się nie może stać. Otóż może! Chcę przypomnieć wydarzenie z naszego kościoła. Było to za księdza Malinowskiego. W czasie wizytacji biskupiej, z sufitu kościoła oderwał się potężny fragment tynku i spadł tuż przy biskupie.

To były czasy, gdzie wizytacja biskupia gromadziła tłumy. Tłumy tak nachuchały, że zgromadzona wilgoć zrobiła swoje. Tynk się oderwał. Gdyby spadł na kogoś, mógłby zabić. Niektórzy z was, starsi, mogli to widzieć.

Dominikanie w Gdańsku mają od miesięcy zamknięty swój kościół. Grozi zawaleniem. To nie była decyzja wymierzona w kościół – naprawdę mogło wydarzyć się nieszczęście. Nie wolno tam wchodzić.

W kościele może ci spaść cegła na głowę, możesz się poślizgnąć, możesz dostać ataku astmy od kadzidła.

Możesz też zarazić się wirusem. Możesz też zarazić innych, bo masz go już w sobie a jeszcze o tym nie wiesz.

Najczęściej jest tak, że sam oceniasz ryzyko, okoliczności, i podejmujesz decyzje.

Za innymi decyzjami stać będą jacyś ludzie. Jestem inżynierem budownictwa – ten kościół grozi zawaleniem. Jestem strażakiem, tam jest wypadek, proszę jechać tędy. Jestem epidemiologiem – istnieje poważne ryzyko zarażenia.

I musimy być zdyscyplinowani, nie kombinować jak koń pod górę.

Wielu ludzi sądzić będzie, że nie będąc w kościele na mszy Świętej, zgrzeszą, i to ciężko.

Potrzeba z wielką cierpliwością i wielokrotnie tłumaczyć, i czynię to teraz, że do grzechu potrzeba świadomości złego czynu i wolnej woli podjęcia tego czynu.

Ci, którzy podporządkują się wezwaniu, by nie pójść do kościoła, mają tego świadomość, ale to nie jest ich wola. To nie jest ich decyzja, wybór, ich chcenie. To siła wyższa, zewnętrzna wobec nich.

Oni tego nie wybrali, postawiono ich w tej sytuacji. Nie są za to odpowiedzialni, nie ponoszą winy.

Jutro zgrzeszą tylko lenie, którzy na wieść o tym, że nie można pójść do kościoła – ucieszą się. Bo grzech jest zawsze w sercu.

Msza Święta jest wielkim darem i wielką łaską. Rzecz bezdyskusyjna.

Miejmy jednak jasną świadomość, że z konieczności opuszczając Mszę Świętą nie zostajemy bez Boga.

On jest przy nas. Możemy się z nim spotkać, usłyszeć Go, rozmawiać. Możemy prosić i dziękować. On jest z nami.

Jest z nami przez wiarę. Wiara jest najważniejsza.

Chciałbym w tym miejscu nawiązać do słów, które napisałem kilka dni temu.

Wyszedłem wtedy od pytania: „Co ci zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie ci wszystko?”

Dobrze, że mamy księży i nauczycieli. Kościoły i parafialne budynki. Dobrze, że mamy Msze Święte i sakramenty. Nabożeństwa, adoracje, poświęcenia. Kazania, katechezy i konferencje formują naszą wiarę.

To wszystko ważne, nawet bardzo ważne.

Zadaj sobie jednak pytanie. Co w tobie zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie wszystko?

Gdy zabraknie Eucharystii? Spowiedzi i rozgrzeszenia? Adoracji i nabożeństwa? Gdy zabraknie księdza i sakramentu namaszczenia chorych?

Co zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie wszystko wokół?

Nic nie zostanie?

To rzeczywiście masz problem. Problem jest jednak tylko pozorny, bo jeśli nic nie zostanie, to znaczy, że to wszystko wokół, cały ten Kościół i to co on daje, był dla ciebie niczym, względnie figowym listkiem skrywającym pustkę.

Jeśli jednak zabiorą lub przepadnie wszystko wokół, a ty po tym odnajdziesz w sercu wiarę, to… znaczy, że masz wszystko.

Czekaj z utęsknieniem na księdza i jego rozgrzeszenie. Czekaj na Eucharystię. Czekaj na moment, gdy będziesz mógł spokojnie przyjść na Mszę Świętą do swego kościoła.

Tęsknij, ale wiedz, że masz wszystko.

Wiara to twoje zjednoczenie z Bogiem: “Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? (…) Jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” ( Rz 8,35.38-39)

Masz wiarę, masz wszystko. Nie masz wiary, nie masz niczego, choć wokół będzie pełno wszystkiego.

A co będzie, jeśli mimo wszystkich apeli, przyjdzie jutro do kościoła, na którąś z Mszy Świętych, 60 czy 100 osób? Poproszę, by wyszli.

Poproszę, by wyszli najpierw ci mądrzejsi i pobożniejsi. Ci, którzy mają w sobie więcej miłości i pokory.

Myślę, że znajdą się tacy.

http://funawi.pl/co-myslec-i-robic-gdy-ksiadz-ci-mowi-zebys-nie-poszedl-do-kosciola/

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Obchodzimy ją w Liturgii Kościoła 25 marca, na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Odwieczne Słowo Ojca Niebieskiego przyjęło ludzkie ciało w łonie Maryi Dziewicy. Maryja poczęła z Ducha Świętego Jezusa, naszego Zbawiciela. Od tego momentu Jezus zamieszkał pośród nas, stał się człowiekiem.

Z woli św. Jana Pawła II ten właśnie dzień ustanowiony został Dniem Świętości Życia. Tego dnia dziękujemy Bogu przez Maryję za każde ludzkie życie, dziękujemy za życie, którym zostaliśmy obdarzeni przez Stwórcę. Dar życia jest zaraz po miłości Boga największym darem dla ludzi.

Dlatego tego dnia bardzo odważnie stańmy po stronie Życia i podejmijmy Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, ale jeszcze Nienarodzonego.

Więcej informacji na temat Duchowej Adopcji:

http://www.duchowa-adopcja.pl/

Papież Franciszek wystosował orędzie na tegoroczny Światowy Dzień Młodzieży, który obchodzony jest na szczeblu diecezjalnym w Niedzielę Palmową. Przesłanie nosi tytuł „Młodzieńcze, tobie mówię wstań” (por. Łk 7, 14). Ojciec Święty przywołuje w nim historię młodzieńca z Nain, którego wskrzesił Jezus, widząc rozpacz jego matki-wdowy. „Można mieć dwadzieścia lat i wlec życie w dół (...) Dlatego Jezus zwraca się do ciebie i do mnie, do każdego z nas i mówi: «Wstań!»”.

Młodzież Berlina, pod przewodnictwem Księdza Arcybiskupa Heinera, spotka się 4 kwietnia w St. Bonifatius. Już dzisiaj zapraszamy Wszystkich Młodych do udziału w tym szczególnym wydarzeniu, które w Kościele zainicjował św. Jan Paweł II.

Szczegóły znajdziesz na stronie www.weltjugendtag-berlin.de

«Wstań!»” - Czasownik ten jest słowem-kluczem, które wybrał Franciszek na tegoroczny Dzień Młodzieży. Pojawia się on także w adhortacji „Christus vivit” opublikowanej po synodzie o młodzieży w 2018 r. „Słowo «wstań» nabiera znaczenia odradzania się, przebudzenia do życia” – wyjaśnia Papież. Zachęca młodych do oderwania oczu od smartfonów, wyjścia z rzeczywistości wirtualnej i podjęcia procesu rozeznania, dostrzeżenia w sobie „realiów śmierci”: fizycznej, duchowej, emocjonalnej lub społecznej. „Są tacy, którzy wegetują powierzchownie, sądząc, że żyją, podczas gdy wewnątrz są martwi, dążą jedynie do odrobiny satysfakcji, odrobiny zabawy, okruchów uprzejmości i uczucia do innych” – pisze Franciszek. Są i tacy, którzy oddychali wokół siebie materializmem ludzi myślących tylko o zarabianiu pieniędzy. Wcześniej czy później pojawi się nieuchronnie głuchy niepokój, apatia, nuda życia, coraz bardziej bolesna” – dodaje.

Franciszek zauważa, że młodych coraz częściej dotyka depresja, która w niektórych przypadkach prowadzi nawet do samobójstwa. Zdaniem Papieża współczesna kultura łączności, ale nie komunikacji, jest zabójczym środowiskiem dla młodego człowieka i prowadzi do jego izolacji. Młodych zabija także brak marzeń, nadziei, odwagi żeby się zaangażować, różnego rodzaju niepowodzenia i cierpienia. „Zostawiam wam do osobistego rozważenia i uświadomienia sobie tego, co spowodowało «śmierć» w was lub w kimś wam bliskim” – pisze Franciszek.

Papież zachęca, aby podobnie jak Jezus, który nie bał się dotknąć zwłok młodzieńca, nie bać się stanąć oko w oko z tym, co sprowadza ból i śmierć do naszego życia. Wtedy możliwe będzie uzdrowienie, które jest darem Ducha Świętego. „Pierwszym krokiem jest zgodzić się, aby wstać. Nowe życie, które On nam da, będzie dobre i warte, by je przeżyć” – zapewnia Papież.

Przypomina młodym, że słowa Jezusa nie są kolejną terapią psychologiczną, czy wsparciem motywacyjnym. „To naprawdę nowe stworzenie, nowe narodziny. Słowo Chrystusa jest innego rodzaju, nieskończenie wznioślejsze. Jest to słowo Boskie i stwórcze, jedyne, które może przywrócić życie tam, gdzie ono obumarło” – pisze.

Tylko spotkanie z Jezusem przywraca wiatr w żagle naszego życia, pozwala nam wyrażać siebie bez kompleksów i nawiązywać dobre relacje z innymi. „«Wstań» oznacza również miej marzenia, podejmij ryzyko, weź udział w przemianie świata, rozpal swe pragnienia, podziwiaj gwiazdy i niebo wokół ciebie” – wylicza Papież. Na koniec kolejny raz wzywa młodych w swoim języku ojczystym: „hagan lio!” – „zróbcie raban!”

Za radiem watykańskim: Łukasz Sośniak SJ – Watykan

Salezjański Dom Młodzieżowy składa się z trzech niezależnych dzieł: ośrodka socjoterapii, ośrodka wychowawczego, i grupy usamodzielnienia. Przebywają w nich młodzi ludzie, którzy z różnych względów nie poradzili sobie w życiu z różnych powodów. Podstawowym problemem jest bardzo trudna sytuacja rodzinna, jak również wiele traumatycznych doświadczeń życiowych związanych ze stratami, i doświadczeniem przemocy domowej. W naszej pracy z młodzieżą wolimy się jednak nie skupiać na doznanej krzywdzie, ale próbujemy odkrywać w nich dobro i uczymy ich, aby tym dobrem dzielili się z innymi. Stąd też ważną częścią naszej działalności jest pedagogika cyrku,  dzięki której  nasi  podopieczni

Obchodzone 1 marca święto upamiętnia bohaterów walk podziemia niepodległościowego, którzy po zakończeniu II wojny światowej stawili zbrojny opór sowietyzacji Polski.

„Żołnierze Wyklęci, Niezłomni to legenda narodu walczącego o prawdę, honor i wolność. To oni nieśli pamięć o tym, że Polska nie jest do końca wolna. Przywróćmy im nie tylko imię, nie tylko pamięć, ale także honor. Otoczmy ich modlitwą, nawiedźmy miejsca kaźni, często symboliczne groby, aby w tych miejscach powiedzieć: pamiętamy. Niech to będzie przestrogą, by taka historia już nigdy się nie powtórzyła” – bp Józef Guzdek, biskup polowy Wojska Polskiego.

Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych został ustanowiony w 2011 r. 

Żołnierze Wyklęci

„Ponieważ żyli prawem wilka, historia o nich głucho milczy…”. Słowa Zbigniewa Herberta o Żołnierzach Wyklętych zbyt długo były prawdziwe.

Niestety nawet w Polsce po 1989 roku zbyt długo milczano o losie niepodległościowego podziemia antykomunistycznego. Dopiero od 1 marca 2011 roku, obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Nowe święto państwowe ustanowione z inicjatywy śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego przywraca do panteonu bohaterów narodowych, tych którzy stanęli do walki przeciwko sowieckiej okupacji. Tych, którzy pozostaną w naszej pamięci jako obrońcy polskiej niepodległości.

Walki zbrojne w Polsce nie ustały wraz z podpisaniem kapitulacji przez hitlerowskie Niemcy. Wielu polskich żołnierzy zdawało sobie sprawę, że wkroczenie sowieckiego wojska nie wróży nic dobrego. Postanowili zostać w lasach i kontynuować walkę, aż do ostatecznego zwycięstwa. Peerelowscy pseudohistorycy nazywali ten okres "epoką walki o utrwalenie władzy ludowej". Tak naprawdę - był to czas, kiedy komuniści pozbywali się ostatnich, prawdziwych obrońców niepodległej Polski. Wielu z nich poległo z bronią w ręku, a innych więziono i poddawano okrutnym torturom. Część z nich zasiadała na ławie oskarżonych w procesach pokazowych, których wynik był z góry przesądzony- natychmiastowy wyrok śmierci.

Przez całe lata PRL-u, żołnierzy podziemia niepodległościowego nazywano "zaplutymi karłami reakcji", a wszystkie niepodległościowe organizacje, do których należeli, określano jako "faszystowskie bandy". W latach 1945-1956, według ciągle niepełnych danych, z rąk polskich i sowieckich komunistów zginęło 8,6 tys. żołnierzy podziemia niepodległościowego, a 5 tys. skazano na karę śmierci. Dodatkowo, w obozach i więzieniach śmierć poniosło ponad 20 tysięcy "żołnierzy wyklętych". Tylko nielicznym udało się przetrwać stalinowski reżim, mimo to władza ludowa nie dawała im spokoju. Jako "reakcyjni bandyci" stale znajdowali się pod baczną obserwacją zawsze czujnych służb bezpieczeństwa.

Polecamy:

http://www.zolnierzewykleci.pl/

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SGd3rHSfn1E

http://www.youtube.com/watch?v=B-20JuT_28w

Teatr ITP zaprasza na misterium Męki Pańskiej pt. „Misterium. Rzecz o śmierci i życiu”.

Często z różnych parafii są organizowane wyjazdy na misteria Męki Pańskiej do różnych sanktuariów. My proponujemy – aby to właśnie wydarzenie przeżyć u siebie, na miejscu, we własnym kościele, w rodzimej wspólnocie parafialnej.

„Misterium” to projekt stworzony jako medytacja i przeznaczony do pokazywania w Kościele. Pragniemy zaprosić wiernych do wspólnego przeżycia tajemnic paschalnych. Nie będzie to inscenizacja w tradycyjnym znaczeniu (nie zobaczymy tam Jezusa, żołnierzy, sceny biczowania, Piłata…), nie będzie wielkiej scenografii. Całość jest dostosowana do warunków sakralnych. Wykorzystujemy miejsce – czyli ołtarz oraz wystrój świątyni. Chcemy zaprosić wiernych nie tyle do oglądania, ile do ponownego, wspólnego przeżycia tych zbawczych wydarzeń, do wspólnej medytacji nad Słowem. Całość oparta jest na tradycyjnych (w większości) śpiewach (jak np. „Gorzkie żale”), którym towarzyszą opisy z Wielkiego Tygodnia. Warstwa narracyjna wykorzystuje fragmenty powieści Romana Brandstaettera „Jezus z Nazarethu”.

Misterium trwa ok 55 minut. Przeznaczone jest do różnych grup wiekowych – zarówno młodzieży, jak i dorosłych (starszych). Udział bierze ponad 30 osobowy zespół młodzieżowy – „Teatr ITP.” Działający już prawie 20 lat na KUL-u.

Więcej informacji o teatrze można znaleźć na stronie http://itp.kul.lublin.pl

Obrzędem posypania głów wiernych popiołem rozpoczniemy tegoroczny Wielki Post. W Środę Popielcową obowiązuje post ścisły i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. W Bazylice odprawione zostaną msze święte, tak jak w niedzielę: o godz. 10.15, o godz. 12.00, o 16.30 z udziałem dzieci i o godz. 18.00. Tego dnia nie będzie lekcji religii dla klasy trzeciej przy Bazylice. Dzieci wraz z rodzicami przychodzą na mszę świętą o 16.30. Na Spandau w kościele St. Marien, (Flankenschanze 43, 13585 Berlin) Msza św. o godz. 18.30.

Zapraszamy!

 Wasi duszpasterze

Salezjanie Księdza Bosko

To już za kilka dni, najbliższy piątek, godzina 17.00, nasze wspólne Spotkanie. Wszystkie osoby zaangażowane we wspólnotach PMK w Berlinie, w ubiegłym roku zostały zaproszone na II Forum Wspólnot, Ruchów, Grup i Stowarzyszeń Parafialnych istniejących w naszej Misji. Spotkanie odbędzie w tym tygodniu, od 21 do 23 lutego w Bazylice św. Jana Chrzciciela. Program poniżej. Będziemy razem słuchać Słowa Bożego i sprawować Eucharystię, będziemy zastanawiać się: jak budować wokół siebie szeroki ruch osób, którym zależy na zbawieniu młodzieży. Zarezerwujmy sobie ten czas. Nauczania poprowadzi dla nas, znany nam doświadczony opiekun Wspólnot Domowego Kościoła i Neokatechumenatu, ks. Łukasz Woźniak, Salezjanin z Parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. Jana Bosko z Łodzi.