Zapraszamy na doroczne uroczystości odpustowe i festyn parafialny 2017
Zbliża się 21. rocznica Podróży Apostolskiej św. Jana Pawła II do Berlina 23 czerwca, zbliża się doroczna uroczystość patronalna naszej Bazyliki 24 czerwca. To wszystko pragniemy wspomnieć w niedzielę 25 czerwca, w czasie dorocznego odpustu z okazji Uroczystości Narodzenia św. Jana Chrzciciela, głównego Patrona Świątyni o godz. 12-tej.
Z tej też okazji zapraszamy już dzisiaj na Festyn Parafialny, który odbędzie się w niedzielę, 25 czerwca od godz. 13:00 na terenie naszej Misji, zaraz po Mszy Św. odpustowej.
W programie m.in. gry i zabawy dla dzieci, możliwość nabycia mądrej lektury, mała gastronomia oraz wiele innych atrakcji dla młodzieży i dorosłych.
To wszystko przy dobrej muzyce orkiestry strażackiej z Rawy Mazowieckiej. Całkowity dochód z festynu przeznaczony będzie na potrzeby duszpasterstwa dzieci i młodzieży w naszej parafii. Za ofiarność składamy serdeczne „Bóg zapłać!”.
Gościć będziemy Prezesa Fundacji im. Brata Alberta, księdza Tadeusza Isakowicza Zaleskiego z Radwanowic. Organizatorami festynu są nasi Duszpasterze i Rada Parafialna.
Zaproszenie na Czuwanie w Wigilię Uroczystości Zesłania Ducha Świętego
Wspólnota modlitewno ewangelizacyjna św. Bartłomieja zaprasza wszystkich parafian na wspólne czuwanie w wigilię Zesłania Ducha Świętego które rozpocznie się w sobotę 3 czerwca o godzinie 21.00 a zakończy Eucharystią ok. godziny 24.00 w Bazylice św. Jana Chrzciciela.
Dzisiaj odeszły do Domu Ojca trzy kolejne Więźniarki
obozu koncentracyjnego Ravensbrück.
Cześć Ich pamięci! Nich po trudach i doznanych krzywdach cieszą się wieczną radością!
Z żalem i głębokim smutkiem pragniemy powiadomić że w dniu 22 maja 2017 odeszły do Domu Ojca byłe więżniarki niemieckiego obozu koncentracyjnego Ravensbrück ś.p.Helena Hegier-Rafalska , ś.p. Stanisława Śledziejowska-Osiczko i ś.p. Janina Wyrzykowska .
Pamięć jest nieśmiertelna, niech ta pamięć o polskich kobietach - bohaterkach zostanie przekazana w sztafecie pokoleń i stanie się częścią naszej narodowej historii . Pamiętamy o ich cierpieniu , dziękujmy Bogu za ich wiarę , możliwość naszego spotkania z nimi w ostatnich latach i ich pracę dla dobra naszej Ojczyzny . Niech spoczywają w pokoju ciesząc się w niebie ze spotkania z Bogiem i przyjaciółkami z lat młodości .
Urodziła się 7 września 1916 w Kiszyniewie w Besarabii, pod zaborem carskim , córka Anny i Franciszka Hegier . Przed wojną wraz z rodziną mieszkała w Brześciu. W czasach szkolnych należała do harcerstwa. W 1934 roku zdała maturę. W 1935 roku zapisała się do Stowarzyszenia Kultury Wschodniej. Pracowała w Izbie Skarbowej w Brześciu, następnie w Pińsku. Wojna zastała ją w Kamieniu Koszerskim, skąd wróciła do Brześcia. Następnie przez zieloną granicę, w grudniu 1939, dotarła do Warszawy. W czasie II wojny światowej działała w Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Została aresztowana na początku 1941 roku. Najpierw osadzono ją w więzieniu w Radzyniu Podlaskim, następnie wwięzieniu na Zamku Lubelskim. Pod koniec września 1941 roku została wywieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie wielokrotnie poddawano ją eksperymentom medycznym. Po wyzwoleniu obozu wróciła do Warszawy i rozpoczęła pracę jako urzędniczka, jednak z powodu złego stanu zdrowia przeszła na rentę w wieku 41 lat. . Udzielała się w Klubie Ravensbrück, w Związku Kombatantów i Stowarzyszeniu Maksymiliana Kolbego. Jej wspomnienia z czasu pobytu w KL Ravensbrück ukazały się w zbiorze zatytułowanym "Ponad ludzką miarę"
Urodziła się 17 listopada 1924 roku w Toruniu. Szkołę podstawową ukończyła w Toruniu. W 1938 roku rodzina przeprowadziła się do Świdnika, gdzie ojciec Stanisławy, kapitan Stanisław Śledziejewski organizował lotnisko- Świdnik LOPP. Edukację w gimnazjum lubelskim przerwała wojna. Od wiosny 1940 należała do ZWZ-łączniczka, kolporterka prasy podziemnej. Aresztowana została przez gestapo 7 lutego 1941 roku. Przeszła ciężkie badania w więzieniu "Pod Zegarem" i na Zamku Lubelskim. Skazana na karę śmierci , 21 września 1941 r. wysłano ją "sondertransportem" do obozu w Ravensbrück. W obozie koleżanki nazwały ją "Śledziem". Operowana doświadczalnie 30 października 1942 roku. 27 kwietnia 1945 roku ewakuowana została z obozu na zachód w kierunku Lubeki. Tu na początku maja 1945 roku zastało ją wyzwolenie. Powróciła do Świdnika. Następnie zdała "małą maturę" w Krakowie, a w 1947 roku podjęła pracę jako sanitariuszka w Domu Pracy Kobiet we Wrocławiu. Późniejzamieszkała w Szczecinie , prześladowana przez Urząd Bezpieczeństwa , ( oskarżono ją o szpiegostwo na rzecz krajów imperialistycznych ) . W grudniu 1949 roku w Jarosławiu wyszła za mąż za Henryka Osiczko , matka trzech synów: Krzysztofa, Jacka i Leszka. Krótko pracowała zawodowo ze względu na stan zdrowia. Po badaniach lekarskich w 1958 roku na Akademii Medycznej w Warszawie, była na leczeniu w Stanach Zjednoczonych. Później otrzymała rentę specjalną. Mieszkała w Jarosławiu , zmarła22 maja 2017 roku.
Urodzona w Warszawie w 1928 r. w rodzinie rzemieślniczej (z domu Głódź) . Latem 1944 r. po upadku powstania warszawskiego została wraz z matką wywieziona do obozuw Ravensbrück ,a następnie do podobozu w Eberswalde, gdzie do końca wojny pracowały
w fabryce zbrojeniowej przy produkcji granatów i bomb. W kwietniu 1945 r. więźniarki przetransportowano do Szwecji, skąd z mamą po kilku miesiącach leczenia wróciły do Polski . W Warszawie odnalazły babcię oraz bratową. Ojciec i brat wrócili z innego obozu pod koniec października 1945 r. Skończyła liceum pedagogiczne i kurs księgowości. Pracowała jako księgowa w handlu zagranicznym (Ciech, Minex) na stanowiskach kierowniczych. Mieszkała w Warszawie , zmarła 22 maja 2017 roku .
W tym szczególnym roku 100. lecia Maryjnych Objawień w Fatimie i kanonizacji Dzieci Fatimskich: Franciszka i Hiacynty, w naszej Misji radosny dzień I Komunii Świętej. Otóż 104 najmłodszych parafian, w czasie Mszy Św. o godz. 12.00 przyjęło po raz pierwszy Pana Jezusa do swojego serca.
W sumie 170 dzieci przygotowywało się w naszej Misji do I Komunii, część dzieci miało swoją Komunię św. w Polsce.
Natomiast o godz. 18.00 rocznicę Komunii Świętej obchodziły dzieci z klasy czwartej. W poniedziałek drugi dzień Komunii Świętej.
Bóg przemawia do nas przez dzieci, te sprzed stu lat w Fatimie, i te które są pośród nas w Berlinie i pragną przez czystość serc, posłuszeństwo Bogu i dobroć, dawać świadectwo o wielkiej miłości Boga do człowieka, i pragną odpowiadając na prośbę Maryi modlić się na różańcu o POKÓJ w Świecie i nawrócenie grzeszników.
15 maj 2017
Tradycyjnie od lat, dziewięcio dniową Nowenną, rozpoczynamy dzisiaj, po jubileuszowych wydarzeniach fatimskich, przygotowania do Uroczystości Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych. To wielkie święto w Rodzinie Salezjańskiej. Kult Maryi o tytule Wspomożenie Wiernych odnowił w Kościele św. Jan Bosko, Ojciec i Nauczyciel Młodzieży.
W czasie majowego nabożeństwa i mszy wieczornej w Bazylice św. Jana Chrzciciela modlić się będziemy przez wstawiennictwo Maryi w różnych ważnych dla nas intencjach, szczególnie za dzieci i młodzież, za rodziców i wychowawców.
Zapraszamy na wspólną modlitwę w kościele lub w domu, w gronie rodzinnym.
Kanonizacja Dzieci Faimskich - centralne wydarzenie papieskiej wizyty w Fatimie
Kanonizacja rodzeństwa pastuszków stanowiła centralny punkt papieskiej pielgrzymki i miała wyjątkowy charakter: odbyła się w miejscu objawień fatimskich, dokładnie w ich setną rocznicę. Co więcej, Franciszek i Hiacynta, są pierwszymi zaliczonymi w poczet świętych dziećmi, które nie są męczennikami. Postulatorka w ich procesie kanonizacyjnym podkreśla, że otwiera to nowy rozdział w refleksji Kościoła na temat świętości, dostępnej dla wszystkich – także dla dzieci.
Franciszek modlił się przy grobach świętego rodzeństwa w bazylice Matki Bożej Różańcowej. Powitał go tam najstarszy portugalski kapłan, mający niemal 105 lat ks. Joaquim Pereira da Cunha,
pamiętający ze swego dzieciństwa czas objawień maryjnych. Papież przeszedł na plac przed sanktuarium, gdzie przewodniczył uroczystej Mszy kanonizacyjnej, w której wzięły udział setki tysięcy pielgrzymów z całego świata. Wyjątkowe jest to, że formułę kanonizacyjną Ojciec Święty odmówił nie, jak to jest w zwyczaju po łacinie, tylko po portugalsku:
„Na chwałę Świętej i Nierozdzielnej Trójcy, dla wywyższenia katolickiej wiary i wzrostu chrześcijańskiego życia, na mocy władzy naszego Pana Jezusa Chrystusa i świętych Apostołów Piotra i Pawła, a także Naszej, po uprzednim dojrzałym namyśle, po licznych modlitwach i za radą wielu naszych Braci w biskupstwie orzekamy i stwierdzamy, że błogosławieni Franciszek Marto i Hiacynta Marto są świętymi i wpisujemy ich do katalogu świętych, polecając, aby odbierali oni cześć jako święci w całym Kościele. W imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego”. Słowa papieża zebrani przyjęli burzą oklasków.
W liturgii uczestniczył chłopiec z Brazylii, którego niewytłumaczalne z medycznego punktu widzenia uzdrowienie wybrano jako cud do kanonizacji. Lucas powrócił całkowicie do zdrowia po ciężkim urazie mózgu, którego doznał, gdy wypadł z okna podczas zabawy. Także dla wielu uczestniczących w liturgii pielgrzymów święci pastuszkowie są szczególnie bliscy, jak mówią – uczą się od nich, jak z Maryją wierni iść do Boga. Teraz liczą na to, że święte już rodzeństwo będzie jeszcze bardziej pomagać im na tej drodze.
W homilii Papież mówił o Maryi, która płaszczem Światła ogarnia nas wszystkich i prowadzi do Boga śpieszącego nam na ratunek. Po Komunii Franciszek przez długą chwilę adorował w milczeniu Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Następnie przybyłych do Fatimy chorych zawierzył Bogu, zapewniając, że są oni cennym skarbcem Kościoła i Bóg nigdy o nich nie zapomina. Po czym udzielił im błogosławieństwa. Przygotowano dla nich specjalny sektor pod dachem, gdzie zgromadziły się setki osób na wózkach inwalidzkich i noszach. Procesji eucharystycznej towarzyszyła przejmująca modlitwa zawierzenia odmawiana przez wiernych na placu.
„Kanonizacja Franciszka i Hiacynty były najważniejszym wydarzeniem 100-lecia Objawień. Nigdy ci tego nie zapomnimy” – mówił na zakończenie liturgii miejscowy ordynariusz dziękując Franciszkowi za to, że stał się pielgrzymem wśród pielgrzymów z 55 krajów, którzy obecni są teraz w Fatimie. „Cieszmy się, że czujesz się u nas u siebie w domu” – podkreślił bp António Augusto dos Santos Marto. I dodał: „Jesteś dla nas prorokiem pokoju, który jest w stanie obalić wszelkie mury i budować mosty. Pragniesz otworzyć drogi zgody, pokoju i nadziei. Dziękujemy Ojcze Święty!”. Całej liturgii eucharystycznej towarzyszyła figura Matki Bożej Fatimskiej, gdy ją procesyjnie odprowadzano do kaplicy Objawień zebrani pielgrzymi, a także Papież i kapłani, pozdrawiali ją powiewając białymi chusteczkami. Odjeżdżającego Franciszka żegnał głos dzwonów bazyliki fatimskiej. Po liturgii Ojciec Święty udał się na obiad do swej rezydencji. Bezpośrednio stamtąd pojedzie do bazy wojskowej Monte Reale skąd po prywatnej ceremonii pożegnania odleci do Rzymu.
„Kanonizacja pastuszków z Fatimy na pewno przyczyni się do jeszcze większego upowszechnienia orędzia płynącego z tego miejsca” – podkreśla towarzyszący Papieżowi, ks. Andrzej Majewski.
„Już choćby fakt, że Papież jest w Fatimie, że o Fatimie na nowo się zaczęło mówić, że Fatima znalazła ponownie w środku zainteresowania mediów w całym świecie, to stanowi jakąś wartość dodaną. A myślę, że ci, którzy zdobędą się na to i tutaj przybędą, nie odjadą stąd tacy sami, jak przyjechali” – powiedział ks. Majewski.
Odnosząc się do szeroko komentowanych wczorajszych słów Papieża o tym, że przybywa do Fatimy „jako pielgrzym w białej sutannie dyrektor programowy Radia Watykańskiego podkreślił, że: „Pielgrzym ubrany na biało to przecież wyraźny element tajemnicy fatimskiej. Te słowa nie mogły nie uderzyć, bo Maryja, objawiając się w Fatimie, mówiła przecież o Papieżu. My odczytujemy, że odnosiły się przede wszystkim do Jana Pawła II i dramatycznych wydarzeń z 1981 r. Ale już następny Papież, Benedykt XVI, kiedy tutaj przyjechał, powiedział, że tajemnica fatimska nie stanowi rzeczywistości zamkniętej. Stąd jest ona otwarta na wszystkich Papieży i coś nowego zawsze może nam powiedzieć” – wskazał ks. Majewski.
Na marginesie papieskiej pielgrzymki warto odnotować poranne spotkanie Franciszka z rodziną uchodźców z Bliskiego Wschodu. Papież rozmawiał z nimi w domu rekolekcyjnym Matki Bożej z Góry Karmel, który na czas pielgrzymka stał się jego domem. Ośmioosobowa rodzina obecnie mieszka w portugalskim mieście Batalha. Wszyscy są muzułmanami, czczą jednak Maryję jako matkę Jezusa Chrystusa, uznawanego w islamie za proroka. W 1954 r. uciekli z Palestyny do Iraku, potem do Syrii, a w końcu do Europy, łącznie z przeprawą przez Morze Śródziemne na włoską wyspę Lampedusa. – Beata Zajączkowska, Fatima/ rv
Papież w Fatimie: Maryja przypomina nam o Bożym Świetle
W homilii wygłoszonej na Mszy kanonizacyjnej pastuszków z Fatimy: Franciszka i Hiacynty Papież mówił o Maryi, która płaszczem Światła ogarnia nas wszystkich i prowadzi do Boga śpieszącego nam na ratunek.
„Dziewica Matka nie przyszła tutaj, abyśmy Ją widzieli: na to będziemy mieli całą wieczność, oczywiście jeśli pójdziemy do nieba. Ona jednak, przeczuwając i przestrzegając nas przed groźbą piekła, do którego prowadzi – często proponowane i narzucane – życie bez Boga, bezczeszczące Boga w Jego stworzeniach, przyszła, aby nam przypomnieć o Bożym Świetle, które w nas mieszka i nas okrywa, bo jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu, «zostało porwane jej Dziecię do Boga» (Ap 12, 5)” – powiedział Ojciec Święty.
Papież podkreślił, iż szczególnie Fatima jest płaszczem światła, które nas okrywa, ale również każde inne miejsce, w którym uciekamy się pod opiekę Maryi, naszej Matki. W to światło byli wprowadzeni także Franciszek i Hiacynta, którym objawiła się Niepokalana, i w nim znajdowali moc do pokonywania przeciwności i cierpień.
Następnie Ojciec Święty odwołał się do słów Hiacynty, która w jednej z wizji widziała wielu ludzi płaczących z głodu, za których przed Niepokalanym Sercem Maryi modlił się Ojciec Święty.
„Nie mogłem tutaj nie przybyć, aby nie oddać czci Maryi Pannie i Jej powierzyć Jej synów i córki. Pod Jej płaszczem się nie zagubią; z Jej ramion przyjdzie nadzieja i pokój, których potrzebują i o który błagam dla wszystkich moich braci w chrzcie i w człowieczeństwie, a zwłaszcza dla chorych i niepełnosprawnych, więźniów i bezrobotnych, ubogich i opuszczonych. Drodzy bracia, módlmy się do Boga, z nadzieją, że ludzie nas usłyszą; i zwróćmy się do ludzi z pewnością, że Bóg spieszy nam na ratunek” – kontynuował Papież.
Ojciec Święty zaznaczył, iż człowiek został stworzony jako nadzieja dla innych, według tych darów, jakie od Boga otrzymał.
„Niebo uruchamia tutaj prawdziwą i w pełnym tego słowa znaczeniu powszechną mobilizację przeciwko tej obojętności, która oziębia serca i pogłębia naszą krótkowzroczność. Nie chcemy być poronioną nadzieją! Życie może przetrwać tylko dzięki hojności innego życia. „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12, 24): powiedział to i uczynił Pan, który zawsze nas poprzedza. Kiedy przechodzimy przez krzyż, On już przeszedł przezeń wcześniej. Dlatego to nie my wchodzimy na krzyż, aby znaleźć Jezusa; ale to On upokorzył się i zstąpił aż na krzyż, aby nas znaleźć i w nas pokonać mroki zła i doprowadzić nas z powrotem do Światła” – stwierdził Franciszek.
Na zakończenie Papież zauważył, iż pod opieką Maryi jesteśmy „stróżami poranka”, którzy potrafią odkryć „młode i piękne oblicze Kościoła, który jaśnieje, gdy jest gościnny, wolny, wierny, ubogi w środki i bogaty w miłość”.
Papież do chorych: jesteście cennym skarbem Kościoła
Zwracając się do chorych Papież podkreślił, iż Jezus, który nas porzedza i sam doświadczał cierpienia krzyża, wie, co to znaczy ból, rozumie ich, pociesza i daje siłę. Zaznaczył, iż cały Kościół modli się za nich, aby ich Pan pocieszył darem męstwa. Zachęcił ich, aby na wzór świętych Franciszka i Hiacynty, których Maryja pytała, czy chcą ofiarować się Bogu, odpowiedzieli „tak”, bo tylko wtedy będą mogli zrozumieć i naśladować ich życie.
„Drodzy chorzy, przeżywajcie swoje życie jako dar i jak pastuszkowie powiedzcie Maryi, że chcecie ofiarować się Bogu z całego serca. Nie uważajcie siebie jedynie za adresatów solidarności charytatywnej, ale czujcie się w pełni uczestnikami życia i misji Kościoła. Wasza milcząca obecność, ale bardziej wymowna od wielu słów, wasza modlitwa i codzienne ofiarowanie waszych cierpień w jedności z cierpieniami Jezusa ukrzyżowanego dla zbawienia świata, cierpliwa, a nawet radosna akceptacja waszego stanu, są bogactwem duchowym, skarbem dla każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Nie wstydźcie się tego, że jesteście cennym skarbem Kościoła” – powiedzial Ojciec Święty.
W dzisiejszej Ewangelii Jezus zwraca uwagę na jedną z istotnych cech zbawczej miłości, mianowicie na jej związek z Bożymi przykazaniami. „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. (…) Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje” (J 14, 15.21). Miłość uwidacznia się przez zachowywanie przykazań i gwarantuje prawdziwe zjednoczenie z Bogiem w Zmartwychwstałym Chrystusie.
Narastający obecnie deficyt miłości, z równoczesnym lekceważeniem przykazań, sprawia,że żyjemy w świecie naznaczonym głębokimi podziałami i wrogością. Warto o tym przypomnieć w roku, w którym obchodzimy jubileusz setnej rocznicy objawień Matki Bożej, które miały miejsce w Fatimie od 13 maja do 13 października 1917 roku. Objawienia te należą do najbardziej znaczącychw życiu Kościoła i nie tracą dziś nic ze swojej aktualności. Świadczy o tym niezwykłe zainteresowanie Fatimą ludu Bożego wraz ze swymi pasterzami, inspirowanymi nauczaniem papieży, zwłaszczaśw. Jana Pawła II.Papież Polak włączył w poczet błogosławionych dwoje dzieci fatimskich: Hiacyntę i Franciszka, zaś czcigodną Sługę Bożą, siostrę Łucję, przyjmował na audiencjach i korespondował z nią aż do jej śmierci. Troje dzieci z Fatimy, mimo ich bardzo młodego wieku, pozostawiło nam świetlany przykład miłości Boga, modlitwy i cierpienia, ofiarowanych w potrzebach Kościoła i świata, zwłaszcza w intencji nawrócenia grzeszników, zachowywania przykazań Dekalogu oraz wybawienia nas od wojny.W świetle tych objawień Kościół rozeznaje znaki czasu.
Celem objawień Maryjnych, w szczególności tych w Fatimie, jest ukazanie i wyjaśnienie znaków czasu w dobie kryzysu wiary. W odczytywaniuowych znaków ważną rolę pełni Maryja, Matka Zbawiciela, kiedy wzywa wciąż na nowo do realizowania woli Bożej, jako jedynej gwarancji zachowania ładu i pokoju na świecie. Przykład dzieci fatimskich, pełnych szlachetnej prostoty i zawierzenia Bogu, jest żywym przypomnieniem o absolutnym prymacieBoga w życiu i pełnieniu Jego woli od najmłodszych lat aż do spotkania z Nim w chwale nieba.Gdy zawodzi mądrość „wielkich” tego świata,Najlepszy Ojciec w niebie po raz kolejny w dziejach ludzkości posługuje się głosem „maluczkich”, by przypomnieć o najważniejszych sprawach człowieka i świata.
2. Odpowiedź papieży na orędzie fatimskie
W dzieło odczytywania przesłania orędzia z Fatimy włączali się wszyscy kolejni papieże, dostrzegając w nim wyraz Bożego miłosierdzia dla ratowania świata. Wolno nam jednak powiedzieć, że szczególne zasługi na tym polu pozostawił św. Jan Paweł II.
Papieżowi ocalonemu z zamachu za przyczyną Pani Fatimskiej w dniu 13 maja 1981 roku, niezwykle bliska była sprawa Rosji i rozpadających się struktur komunizmu. Toteż 25marca 1984 roku dokonał on Aktu poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi, obejmując nim szczególnie „tych ludzi i te narody, które tego najbardziej potrzebują”. Według wewnętrznego natchnienia siostry Łucji, dopiero poprzez ten Akt zostało spełnione życzenie Matki Bożej, ponieważ dokonano zawierzenia publicznie i w jedności z wszystkimi biskupami świata. Nasz wielki rodak w sobotę 13 maja,w Jubileuszowym Roku 2000 włączył do grona błogosławionych Franciszka i Hiacynty a czerwcu tego samego roku ujawnił trzecią część tajemnicy fatimskiej.
Benedykt XVI, najbliższy współpracownik św. Jana Pawła II, podczas pielgrzymki do Fatimy 13 maja 2010 roku stwierdził, że „łudziłby się ten, kto by sądził, że misja Fatimy została zakończona”. Dlatego akcentował z całą mocą, że orędzie zFatimy powinno być podjęte przez każdego wyznawcę Chrystusa.
Papież Franciszek podczas uroczystości jubileuszowych, upamiętniających setną rocznicę objawień fatimskich, 13 maja 2017 r. kanonizowałFranciszka i Hiacyntę.
3. Aktualność przesłania fatimskiego
Według przekazu Sługi Bożej, siostry Łucji, Pani Fatimska wskazuje na dwie drogi ocalenia świata. Pierwszą z nich jest powrót do Ewangelii oraz osobiste wejście na drogę nawrócenia i pokuty. Jest to droga, którą zaplanował Bóg zachęcając przez swego Jednorodzonego Syna do modlitwy ekspiacyjnej w intencji nawrócenia grzeszników. W czasach, kiedy Bóg jest znieważany, prawa Boże deptane a świat pogrąża się w ciemności zła, konieczne jest zadośćuczynienie Bogu w Chrystusie, zgodnie ze słowami Matki Bożej wypowiedzianymi do dzieci z Fatimy: „Ofiarujcie się za grzeszników i powtarzajciewielokrotnie – zwłaszcza gdy będziecie podejmowali jakąś ofiarę – «O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie, w intencji nawrócenia grzeszników oraz jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi»” (Objawienie z 13 lipca 1917 roku).
Jeżeli jednak zabraknie osobistego i wspólnotowego zadośćuczynienia – ostrzegała Maryja – Bóg poprowadzi ludzkość inną drogą ratowania świata, poprzez bolesne oczyszczenie: cierpienia, prześladowania, wojny i śmierć. Wtedy liczni chrześcijanie dołączą do ukazanej w „trzeciej tajemnicy” fatimskiej wielkiej rzeszy kapłanów, osób zakonnych i świeckich wyznawców Chrystusa, podążających pokornie zapapieżem. Jak wiemy ze wspomnianej wizji, wszyscy oni przemienili się w orszak męczenników, za którymi postępowali aniołowie, zbierający do kryształowego naczynia krew męczenników, zjednoczonych w swej śmierci z odkupieńczą śmiercią Chrystusa, a wszystko działo się pod wielkim krzyżem na wzgórzu za miastem, będącym symbolemGolgoty.
4. Podejmijmy przesłanie z Fatimy!
Orędzie fatimskie kierowane jest nieprzerwaniedo całego Kościoła.W naszej Ojczyźnie żywo pielęgnowany jest kult Pani Fatimskiej,której figuraperegrynowała w wybranych parafiach każdej diecezjiod 14 października 1995 roku do 11 października 1996 roku. Oby Pan Bóg dał naszej ojczyźnie łaskę odwagi do wielkiej duchowej odnowy, celem zachęty i oparciamoralnego także dla innych narodów.Zależy to jednak od tego, czy nam wszystkim nie zabraknie żywej wiary i wytrwałości.Kto pragnie przyjąć orędzie fatimskie, niech nie lęka się wstąpienia na drogę ewangelicznej odnowy życia, pokuty i modlitwy wynagradzającej za nawrócenie błądzących.
Przyjęcie orędzia z Fatimy wyraża się ponadto we włączeniu się w odprawianie pierwszych sobót miesiąca. Każdy, kto przez pięćkolejnych pierwszych sobót będzie w stanie łaski uświęcającej, przyjmie Komunię św. i odmówi część różańca św., rozważając w zjednoczeniu z Matką Bożą tajemnice różańcowe, z intencją wynagradzającą za grzechy świata, stanie się nie widzem, ale czynnym uczestnikiem tegoorędzia. Będzie wówczas gotowy przyjąć Serce Maryi za wzór dla swojego życia duchowego w przymierzu dwóch serc: Jezusa i Jego Niepokalanej Matki.
Dnia 8 września 1946 roku na Jasnej Górzebiskupi polscy, pod przewodnictwem kard. Augusta Hlonda, prymasa Polski,dokonaliAktu poświęcenia naszej ojczyzny Niepokalanemu Sercu Maryi. Wzorując się na tamtym epokowym wydarzeniu Episkopat Polski w jubileuszowym roku setnej rocznicy objawień, 6 czerwca br., podczas zebrania plenarnego odnowi Akt poświęcenia. Będzie to miało miejscew pallotyńskim sanktuarium na Krzeptówkach, zwanym potocznie „Polską Fatimą”. Następnie zostanie on ponowiony w każdej diecezji, parafii i rodzinie w święto narodzenia Matki Bożej, 8 września 2017 roku.
Umiłowani Bracia i Siostry!
Błagając o zbawienne owoce jubileuszu setnej rocznicy objawień fatimskich, módlmy się słowami sługi Bożego Piusa XII z 31 października 1942 roku: „Matko nas wszystkich i Królowo świata, poświęcamy siebie na zawsze Twemu Niepokalanemu Sercu, by Twoja miłość i opieka mogły przyśpieszyć tryumf Królestwa Bożego, a wszystkie narody, żyjąc w pokoju ze sobą i z Bogiem, mogły nazywać Cię Błogosławioną i śpiewać wraz z Tobą od krańca do krańca ziemiMagnificatuwielbienia, miłości i wdzięczności wobec Serca Jezusowego, jedynego źródłaPrawdy, Życia i Pokoju”.
Powierzając wszystkich wstawiennictwu Pani Fatimskiej, z serca Wam błogosławimy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Pan Jezus żądał ogłoszenia Święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Powiedział:
„Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego, która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar; w dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat“ (Dz. 699).
Dzisiaj dodatkowa Msza Święta w Bazylice św. Jana Chrzciciela w Godzinie Miłosierdzia o 15-ej. Zapraszamy serdecznie! Zwykłe warunki uzyskania odpustu zupełnego w Niedzielę Miłosierdzia to:
- sakramentalna spowiedź (bądź bycie w stanie łaski uświęcającej), - Komunia święta, - modlitwa w intencjach Ojca Świętego - całkowita wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu - wykonanie aktu religijnego związanego z danym odpustem (należy odmówić koronkę do Miłosierdzia Bożego).
17 kwietnia 2017
TRWA NOWENNA DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
Nowennę tę kazał Pan Jezus siostrze Faustynie zapisać w sierpniu 1937 roku, polecając odprawianie jej przed Świętem Miłosierdzia, począwszy od Wielkiego Piątku.
„Pragnę, abyś przez te dziewięć dni sprowadzała dusze do zdroju mojego miłosierdzia, by zaczerpnęły siły, ochłody i wszelkiej łaski, jakiej potrzebują na trudy życia, a szczególnie w śmierci godzinie. W każdym dniu przyprowadzisz do serca mego odmienną grupę dusz i zanurzysz je w tym morzu miłosierdzia mojego. A ja te wszystkie dusze wprowadzę w dom Ojca Mojego. Czynić to będziesz w tym życiu i przyszłym. I nie odmówię żadnej duszy niczego, którą wprowadzisz do źródła miłosierdzia mojego. W każdym dniu prosić będziesz Ojca mojego przez gorzką mękę moją o łaski dla tych dusz“ (Dz. 1209).
„Nowenna do Miłosierdzia Bożego, którą mi kazał Jezus napisać i odprawiać przed świętem Miłosierdzia. Rozpoczyna się w Wielki Piątek“ (Dz. 57).
„Pragnę, abyś przez te dziewięć dni sprowadzała dusze do zdroju mojego miłosierdzia, by zaczerpnęły siły i ochłody, i wszelkiej łaski, jakiej potrzebują na trudy życia, a szczególnie w śmierci godzinie“.
- Dzień pierwszy: Dziś sprowadź mi ludzkość całą, a szczególnie wszystkich grzeszników, i zanurzaj ją w morzu miłosierdzia mojego. A tym pocieszysz mnie w gorzkim smutku, w jaki mnie pogrąża utrata dusz. (Dz. 210)
- Dzień drugi: Dziś sprowadź mi dusze kapłańskie i dusze zakonne, i zanurz je w niezgłębionym miłosierdziu moim. One dały mi moc przetrwania gorzkiej męki, przez nich jak przez kanały spływa na ludzkość miłosierdzie moje. (Dz. 1212)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień trzeci: Dziś sprowadź mi wszystkie dusze pobożne i wierne, i zanurz je w morzu miłosierdzia mojego; dusze te pocieszyły mnie w drodze krzyżowej, były tą kroplą pociech wśród goryczy morza. (Dz. 1214)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień czwarty: Dziś sprowadź mi pogan i tych, którzy mnie jeszcze nie znają, i o nich myślałem w gorzkiej swej męce, a przyszła ich gorliwość pocieszyła serce moje. Zanurz ich w morzu miłosierdzia mojego. (Dz. 1216)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień piąty: Dziś sprowadź mi dusze heretyków i odszczepieńców, i zanurz ich w morzu miłosierdzia mojego; w gorzkiej męce rozdzierali mi ciało i serce, to jest kościół mój. Kiedy wracają do jedności z kościołem, goją się rany moje i tym sposobem ulżą mi męki. (Dz. 1218)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień szósty: Dziś sprowadź mi dusze ciche i pokorne, i dusze małych dzieci, i zanurz je w miłosierdziu moim. Dusze te są najwięcej podobne do serca mojego, one krzepiły mnie w gorzkiej konania męce; widziałem je jako ziemskich aniołów, które będą czuwać u moich ołtarzy, na nie zlewam całymi strumieniami łaski. Łaskę moją jest przyjąć zdolna tylko dusza pokorna, dusze pokorne obdarzam swoim zaufaniem. (Dz. 1220)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień siódmy: Dziś sprowadź mi dusze, które szczególnie czczą i wysławiają miłosierdzie moje, i zanurz je w miłosierdziu moim. Te dusze najwięcej bolały nad moją męką i najgłębiej wniknęły w ducha mojego. One są żywym odbiciem mojego litościwego serca. Dusze te jaśnieć będą szczególną jasnością w życiu przyszłym, żadna nie dostanie się do ognia piekielnego, każdej szczególnie bronić będę w jej śmierci godzinie. (Dz. 1224)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień ósmy: Dziś sprowadź mi dusze, które są w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia mojego, niechaj strumienie krwi mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze mnie umiłowane, odpłacają się mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie...O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi mojej sprawiedliwości. (Dz. 1226)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
- Dzień dziewiąty: Dziś sprowadź mi dusze oziębłe i zanurz je w przepaści miłosierdzia mojego. Dusze te najboleśniej ranią serce moje. Największej odrazy doznała dusza moja w Ogrójcu od duszy oziębłej. One były powodem, iż wypowiedziałem; Ojcze, oddal ten kielich, jeżeli jest taka wola Twoja.- Dla nich jest ostateczna deska ratunku uciec się do miłosierdzia mojego. (Dz. 1228)
Koronka do Bożego Miłosierdzia...
ŚWIĘTO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
Pan Jezus żądał ogłoszenia Święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Powiedział:
„Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego, która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar; w dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat“ (Dz. 699).
Zwykłe warunki uzyskania odpustu zupełnego w Niedzielę Miłosierdzia to:
- sakramentalna spowiedź (bądź bycie w stanie łaski uświęcającej), - Komunia święta, - modlitwa w intencjach Ojca Świętego - całkowita wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu - wykonanie aktu religijnego związanego z danym odpustem (należy odmówić koronkę do Miłosierdzia Bożego).
Dotknęły mnie słowa św. Grzegorza z Nazjanzu nadesłane z okazji Świąt. Dlatego tegoroczne życzenia na święta paschalne pozwolę sobie złożyć jego słowami:
"Jeśli jesteś Józefem z Arymatei, proś o ciało Jezusa tego, który kazał Go ukrzyżować. Niech stanie się ono twoją ofiarą przebłagalną za zbawienie świata. Jeśli jesteś Nikodemem, owym nocnym czcicielem Boga, namaść Go pogrzebowymi olejkami. Jeśli jesteś Marią albo drugą Marią, czy Salome lub Joanną, wylewaj swoje łzy już u brzasku dnia. Postaraj się, byś tak jak pierwsza z nich, zobaczył odwalony kamień, a może też i aniołów, a nawet samego Jezusa."
Życzę mocy, by z radością opowiadać o spotkaniu ze Zmartwychwstałym, a ON niech udziela wszelkich potrzebnych łask.
Z modlitwą w Wielkie Dni 2017 roku
Ks. Marek Kędzierski SDB
Proboszcz PMK w Berlinie wraz ze Współpracownikami
8 kwietnia 2017
... i Oktawa Wielkanocy
NIEDZIELA PALMOWA CZYLI MĘKI PAŃSKIEJ, 9 marca
Msze z poświęceniem palm według rozkładu niedzielnego we wszystkich kościołach
WIELKI PONIEDZIAŁEK, WTOREK i ŚRODA (10 – 12 kwietnia)
„Idziemy na śmierć dumne i spokojne, giniemy za Ojczyznę za jej wolność.
Polska nam tego nie zapomni”.
Halina Krzemińska rozstrzelana w Ravensbruück 13 kwietnia 1942 roku
Pielgrzymka - 72 Rocznica Wyzwolenia Obozu Koncentracyjnego Ravensbrück
Zapraszamy serdecznie na wspólny wyjazd parafian Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie na uroczystości 72 rocznicy wyzwolenia obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Wyjazd ten ma charakter pielgrzymki religijno – patriotycznej mającej na celu oddanie hołdu zmarłym i żyjącym więźniarkom tego obozu. Jest to miejsce cierpienia i męczeńskiej śmierci tysięcy polskich kobiet cmentarz, na którym „jedynym ich grobem jest nasza pamięć”. Dlatego uważamy, że zasługuje na szczególną opiekę duchową z naszej strony - jako symbol cierpienia i walki polskich kobiet o zachowanie człowieczeństwa i godności w skrajnie trudnych warunkach obozu koncentracyjnego.
Chętnych prosimy o wpisanie się na listę uczestników w dniu 9 kwietnia 2017 ( niedziela ) po Mszach św. o godz. 10:15 i 12:00 w przedsionku Bazyliki Jana Chrzciciela . Wyjazd autokarem , ilość miejsc ograniczona , koszt wyjazdu 5 euro .
Z rozkazu dowódcy SS Heinricha Himmlera w listopadzie 1938 r. rozpoczęto budowę największego obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrück / Fürstenberg. Do tego obozu już 23 września 1939 roku przywieziono pierwsze Polki: działaczki polonijne z Niemiec, członkinie "Związku Polaków w Niemczech", Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech, działaczki spod znaku "Rodła", nauczycielki języka polskiego, a w listopadzie - pierwsze Polki z kraju. Polki z Pomorza były aresztowane, jako fanatyczki polskości, wrogo usposobione do państwa niemieckiego. Były one członkiniami Polskiego Związku Zachodniego i Przysposobienia Wojskowego.
W latach 1942-1944 w Ravensbrück przeprowadzono pod przymusem zbrodnicze operacje doświadczalne prawie wyłącznie na młodych Polkach, więźniarkach politycznych. Operacjom kostnym i mięśniowym poddano 86 więźniarek, w tym 74 Polki, przy czym wiele z tych, które przeżyły, zostało kalekami.
W obozie Ravensbrück przebywało ponad 132 tysiące kobiet, 27 narodowości, z których zginęło około 92 tysiące. Liczba Polek w obozie sięgała około 40 tysięcy - przeżyło zaledwie 8.000 kobiet. Więźniarkami obozu były m.in. Maja Berezowska, Maria Bortnowska, Grażyna Chrostowska, Karolina Lanckorońska , Zofia Pociłowska, Wanda Półtawska i Zofia Rysiówna.
Msza święta zostanie odprawiona w miejscu gdzie znajdowała się komora gazowa, w której na początku 1945 roku zostały zamordowane tysiące więźniarek, teraz po upływie ponad 70 lat będziemy mieli możliwość pamiętać o tych ludziach w modlitwie.
Pod koniec 1944 roku w drewnianym baraku mieszczącym się przy krematorium, służącym wcześniej jako skład materiałów budowlanych, SS uruchomiło komorę gazową. Od stycznia do kwietnia 1945 roku zamordowano tutaj ok. 5–6 tys. więźniarek i więźniów.
Do kwietnia 1943 r. Zwłoki więżniarek przewożono w skrzyniach do pobliskiego Fűrstenbergu, gdzie palono je w krematorium a prochy wysyłano za odpłatą rodzinom lub zakopywano na cmentarzu komunalnym. Ponieważ jednak liczba zmarłych nieustannie wzrastała, zaistniała konieczność budowy krematorium w obozie. Uruchomiono je 29.04.1943 r. Początkowo zainstalowano w nim dwa piece, trzeci dobudowano w końcu 1944 r.
W roku 1989 na cmentarzu komunalnym przy Friedhofsweg 2 przypadkowo odnaleziono urny z prochami 39 polskich więźniarek, niestety do dnia dzisiejszego nasza Ojczyzna nie upamiętniła w żaden sposób tego ważnego miejsca. Dlatego pragniemy w przyszłości przywrócić pamięć o uczestniczkach ruchu oporu pochowanych w tej mogile, szukając ludzi i instytucji, z którymi będzie można prowadzić poszukiwania pozostałych urn z prochami i budowę pomnika. Jest to jedyna mogiła gdzie znajdują się prochy więźniarek możliwe do imiennego zidentyfikowania, prochy pozostałych ofiar
były od kwietnia 1943 roku wsypywane do jeziora Schwedt nad którym znajduje się KL Ravens-
bruck. Na grobie znajduje się tablica ufundowana przez władze niemieckie zawierająca jednak liczne błędy w pisowni nazwisk.
Trakt śmierci.
W wyniku zmiany planów budowlanych, między tylną ścianą ciągu garaży i murem obozowym powstało przejście zwane »traktem śmierci«. W relacjach byłych więźniarek powtarzała się informacja o strzałach rozlegających się
w pobliżu krematorium, co dało podstawę do przypuszczeń,
iż w tej luce funkcjonował »trakt śmierci« bądź »trakt egzekucji«.
Ofiarami egzekucji były więźniarki polityczne z więzień Generalnej Guberni, głównie z Warszawy i Lublina, przybyłe w Sondertransportach z 23.09.1941 r. i 31.05.1942 r. oraz z miast dystryktu radomskiego (Częstochowa, Radom, Kielce, Tomaszów Mazowiecki i in.). Przeważały młode dziewczęta, lecz były i kobiety dojrzałe a nawet starsze. Ostatnia egzekucja, po dłuższej przerwie, odbyła się 5.01.1945 r. Od lutego 1941 r. w Ravensbrűck wykonywano egzekucje (do końca 1942 r. niemal wyłącznie na Polkach) w związku z wyrokami, które wydały sądy doraźne zanim kobiety trafiły do obozu. Według różnych zachowanych źródeł niemieckich można ich liczbę ustalić na ok. 500 . Dokładnej liczby rozstrzelanych nie da się ustalić, wiadomo jednak, że na przełomie 1942/1943 r. zginęło 174 Polki.Wyroki wykonywano w czasie apelu wieczornego ok. godziny 18 z bunkra (baraku pełniącego funkcję obozowego więzienia przyp. aut.) wywożono skazane samochodem tzw. „miną”, na miejsce straceń.Początkowo kobiety rozstrzeliwano w lesie okalającym obóz, później w szczelinie muru w pobliżu krematorium.
Grażyna Chrostowska - poetka obozowa, numer obozowy 7714, urodzona 20 września 1921 roku w Lublinie przy ulicy Pochyłej 5. Pochodziła z rodziny o tradycjach szlacheckich. Córka Michała Chrostowskiego h. Ostoja i Wandy Pomianowskiej h. Ślepowron.
Wychowanka Liceum im. Heleny Czarnieckiej przy ulicy Bernardyńskiej w Lublinie. W szkole przejawiała szerokie zainteresowania humanistyczne. Pisała wiersze i inne krótkie formy literackie, próbowała swoich sił w prozie. Działała w teatrzyku szkolnym, harcerstwie, pasjonowała się filmem. Pisała do pisemka młodzieżowego "W słońce". Michał Chrostowski był jednym ze współorganizatorów KOP(Komenda Obrońców Polski)-pierwszej po zajęciu Polski przez Niemców grupy konspiracyjnej w Lublinie. Od 26 września 1939 r. Grażyna była członkiem tej organizacji i kolporterką jej pisma "Polska Żyje". Aresztowana 8 maja 1941 r. wraz z ojcem, podczas odwiedzin uwięzionej już siostry Apolonii, w więzieniu "Pod Zegarem". Wywieziona tego roku 23 września do Ravensbrück.
Grażyna pracowała przy wyrobie słomianych ocieplaczy na żołnierskie buty. Rozstrzelana z siostrą 18 kwietnia 1942 roku. Tego dnia napisała swój ostatni wiersz pt. "Niepokój" Urna z prochami Grażyny Chrostowskiej znajduje się prawdopodobnie na cmentarzu w Furstenbergu , tylko do tej pory władze naszej Ojczyzny nie zainteresowały się odkrytą w 1989 roku mogiłą.
Wiersze Grażyny Chrostowskiej
Cmentarz wojskowy
Rozpanoszyła się tam wolność nieśmiertelna, wieczna
po żołnierskich, po szarych mogiłach
bardzo już niezłomna, mocna i słoneczna
zabitym sercom złotym snem się śniła.
Szumiący wielki ogród cały był miłością,
do raju wracali strudzeni wygnańcy;
ciemność zgniłych mogił zajaśniała słońcem;
polegli śnili jedną młodość: dzieci i starcy.
Szaleństwo dawnych marzeń i stare legendy
zakołysały się poszumem odwiecznego życia,
głos jego wyzwolony, czysty już i święty
nad ogrodem burzę radosną kołysał.
A na grobach blaszane szeleściły wieńce.
I krzyże sczerniałe w krzyk niemy, zaklęty
rospostarły ramiona niczym martwe ręce
osłaniając bezbronne, nagie szkielety.
Powrót do Boga
I
Miasto tonie w powodzi zachodu Ulice są we krwi A krew jest mokra, czerwona, Znikąd nie ma do świata ujścia ni powrotu Szukamy Cię w pośpiechu Pragniemy Cię Boże On jest blisko zabity męką ponad nami kona
II Nad głowami rozszumiały wiatr Czarna groźna burza Serca nasze młodzi Traci się w sercu cały świat Obłąkane szaleństwa ufności Tęsknota do ramion krzyża.
Śmierć
Śmierć ma oczy jasne, zawsze jest daleka,
Kędyś tam przyczajona widzi mnie i czeka.
Nic o niej nie wiem jeszcze-
Powiedz-miała szopenowskie ręce,
Była dla Ciebie gwiazdą przewodnią przez światy nieznane?
i czemu tak wcześnie, zbyt wcześnie przybyła-kochanie?
Powiększona tablica z nazwiskami polskich więźniarek na cmentarzu komunalnym w Ravensbrück.
O KL Ravensbrück w TV Trwam 25.11.2015
Obozowa Eucharystia
Ludzie w obozach koncentracyjnych szukali Boga i drogi do Niego. Odnajdywali Go szczególnie wśród katuszy, kiedy pomoc drugich była zakazana. W chwilach tortur i załamań duchowych jedynym ratunkiem dla wierzących była modlitwa. Stała się dźwignią moralną podtrzymującą na duchu, ukrytym źródłem, z którego czerpali siłę. Chwilami nadającymi się do skupienia były poranne apele, nie te przedłużające się, ale zwykłe. Wówczas myśl wybiegała w inny świat, przenosiła wyobraźnię do Ogrójca, gdzie Chrystus krwią się pocił, a następnie szedł drogą krzyżową popychany, bity, kopany. Czyżby cierpienia uwięzionych nie miały nic wspólnego z Chrystusowymi? Łączyły się w najtajniejszych głębiach z Jego boleściami. Spełniały rolę Pawłowego „dopełniam”, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa za innych. Umęczonym, zbolałym niewolnikom ujawnił się Bóg w majestacie swoich cierpień. Jak gdyby dały się słyszeć słowa: Jestem z wami. Ufajcie, Jam zwyciężył świat!
W ludziach o głębszym profilu duchowym rodził się głód Chleba Eucharystycznego. Jako kapłan zastanawiałem się, jak to pragnienie zaspokoić, skąd zdobyć hostie i wino, gdzie w takich warunkach odprawić Mszę świętą. Nadarzyła się stosowna okazja. Jesienią 1941 roku pracowałem w zewnętrznym komandzie Buna-Werke. Ksiądz proboszcz Skarbek z Oświęcimia przez cywilów dostarczał hostie, wino; przesłał także maleńki kielich z trzech części. Przenosiłem hostie za podszewką rękawa, wino w płaskiej buteleczce w bucie. Ileż westchnień do Boga, aby w bramie nie było rewizji. Pewnego razu ukryłem utensilia w skrzynce sanitarnej. Struchlałem, jakby oblał mnie strumień lodowatej wody, kiedy wartownik zarządził rewizję. W wieczornej pomroce rzuciłem skrzynkę za stertą cegieł. Esesman przeszukał kieszenie, obmacał dokładnie, lecz niczego nie znalazł. Ocalałem.
W obozie przechowywałem hostie w sienniku, w przemyślanych skrytkach pod deskami prycz. Innym razem, uszeregowani w dziesiątki, czekamy na apel. Niespodziewanie blokowy wywołuje mój numer! – Pójdziesz do bunkra, bo w twoim sienniku znaleziono hostie i mały kielich. Gęsią skórą pokryło się ciało. Zacząłem się gorąco modlić. Wiedziałem, że z bunkra żywcem nie wyjdę. Po godzinie idę do blokowego. Ze spokojem powiedział: – Tym razem daruję ci przestępstwo, oby się więcej nie powtórzyło. Znowu ocalałem. Krwawy Leon w obozowym szpitalu znalazł skrzynkę pod dolną kondygnacją łóżka, lecz próżną. l tym razem uniknąłem śmierci.
Na miejscu kaźni w Oświęcimiu odprawiano Msze święte. Pierwszą 16 listopada 1941 roku na pierwszym piętrze czwartego bloku. Była to niedziela. Na sali kłębi się wir pracy. Więźniowie czyszczą menażki, przyszywają trójkąty, odnawiają numery. W wąskim, ciemnym przesmyku między dwupiętrowymi łóżkami ustawiono taboret, na nim prosty krzyż – to ołtarz. Kapłan bez stuły i ornatu, w łachmanach więźnia, przykucnięty, w pozycji siedzącej, rozpoczyna Najświętszą Ofiarę. Wtajemniczeni zasłaniają widok, by jakiś obcy nie spostrzegł, co się tam dzieje. Myśli odrywają się od koszmaru życia obozowego, serca napełniają się otuchą, całą duszę przenika wzruszenie. Na małej palenie kapłan podnosi Hostię świętą, razem z nią ofiarę cierpień, łez i krwi tysięcy więźniów. W promiennej wizji na miejscu mąk jawi się Zbawiciel świata. Jakby chciał powiedzieć: – Wy teraz ucisk macie i strapienie, ale smutek wasz w radość się przemieni. Niezapomniana chwila w oświęcimskim obozie. Wyobraźnia unosi się wzwyż; nad ciemnościami zdaje się panować światłość, nad okrucieństwem miłość, nad śmiercią życie. W tym przedpiekle jawi się skrawek nieba. Z duszy wyrywa się okrzyk: – Panie, dobrze nam tu być. Spraw, aby w tej gehennie, nad tyranią zatriumfowało dobro. Rozmodlonym więźniom kapłan podaje Komunię świętą. Żywy Chrystus w sercach wzgardzonych niewolników staje się Źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu, jedynym oparciem w mękach obozowej egzystencji. Msza święta skończona. Uczestnicy rozchodzą się do swoich obowiązków. Rośnie serce, pomnaża się chwała Boża, rozwija się życie duchowe. Doktor Tadeusz Paczuła ma łzy w oczach: – Zdawało mi się, że jestem w katakumbach. Pierwsi chrześcijanie w podobnych warunkach zbierali się na łamanie chleba. Nigdy nie przeżywałem Mszy świętej tak, jak tutaj, w obozowej udręce.
Konsekrowane komunikanty kapłan zawija w białą chusteczkę, kładzie na piersi. W największym ukryciu zanosi oczekującym za stertą kamieni, za węgłem baraku. Jaki obiektyw utrwalił na kliszy postacie więźniów, wymykających się z bloków, spieszących do ukrytego Źródła siły? Pójdą w zapomnienie obozowe męki, lecz w pamięci pozostaną spotkania z eucharystycznym Jezusem.
Szafarz sakramentów świętych zanosi również Chleb Aniołów chorym do szpitala obozowego. Jak się ucieszył Józef Stemler, prezes Macierzy Polskiej z Warszawy, ksiądz Podkul, salezjanin, ksiądz Smoroński, redaktor „Homo Dei” i inni. Umęczeni okropnościami ciała przeżywali obecność Boga w duszy. Szczęście zapełniło całą przestrzeń ich ducha. Jakaś niewidzialna siła scalała chorych, wznosili się ponad siebie, „stanowili jedno serce i jedną duszę” (Dz 4,32). Odrobina Chleba uodporniała na zło, uczyła dowartościowania człowieka jako osoby ludzkiej, a nie bezużytecznego przedmiotu, skazanego na przemiał w piecu krematoryjnym.
W święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny 1941 roku odprawiałem Mszę świętą w piwnicy budującego się siódmego bloku. Po wieczornym apelu spieszyli spracowani więźniowie na umówione miejsce. Okna pozatykane deskami, czujki wystawione. Próżna beczka po cemencie odwrócona dnem do góry stanowi ołtarz. Nikłe światło pełgającej świecy pozwala rozpoznać twarz wtajemniczonych: ksiądz prałat Florczak, audytor Roty Rzymskiej, ojciec Brzeziński, przeor Ojców Kapucynów z Warszawy, ojciec Woźny, przełożony Ojców Augustianów z Krakowa; są chłopi, robotnicy, inteligencja. Kapłan w pasiaku rozpoczyna Introibo... Pajęczyną pokryta piwnica staje się domem Bożym. Majestatyczną ciszę przetykają modlitewne westchnienia płynące w niemym bólu przed tron Boży. Zbawca świata zstępuje na miejsce kaźni w warunkach gorszych od stajni betlejemskiej. Wsłuchuje się w błagalne głosy ofiar bezlitosnych oprawców. Tak trudno wykrzesać z siebie myśl o przebaczeniu, a jednak najmniejszy przejaw miłości napełnia serca pokojem. Po Mszy świętej oddajemy się w opiekę Niepokalanej, powierzając Jej losy naszego życia: – Przyjmij nas. Matko nasza za dzieci swoje. Strzeż od chorób zakaźnych, kar obozowych, gwałtownej śmierci, która każdemu z nas zagraża (cały akt oddania znajduje się w Archiwum Oświęcimskim). Słowa więzną w gardle, falą uczuć nabrzmiewają serca, rośnie ufność w przetrwanie. Pewien więzień ułożył wiersz: Tej Ofiary nie zapomnimy do końca życia. „Podaj nam. Panie, kielich Twój do picia, byśmy wzmocnieni wytrzymali próby, a krzyż Twój święty chronił nas od zguby”. Nie ulega wątpliwości, że wiara była ostoją przeciw załamaniu, siłą w zachowaniu godności ludzkiej, stwarzała wewnętrzny inny świat, do którego zło nie miało przystępu.
Msza święta kruszyła potęgę zła. Z tęsknotą oczekiwano niedzieli, aby w piwnicach, na strychach, w podziemnych skrytkach odnawiać pamiątkę Przymierza. Z narażeniem życia Najświętszą Ofiarę składali księża: Puczka, Dąbrowski, Waloszek, Gabryl, Kowalski.
Urszula Wińska w relacji „Zwyciężyły wartości” opisuje jak w kobiecym obozie w Ravensbrück odprawiano Msze święte „suche” – bez kapłana. Przewodniczyła harcerka Józefa Kantor, nauczycielka. Z pamięci odmawiała modlitwy mszalne, przeplatane pieśniami. Jesienią 1943 roku przyniesiono Najświętszy Sakrament z obozu jeńców wojennych, wśród których znajdował się kapelan. Wygłodniałe więźniarki w półmroku zdążały na blok, gdzie siostra zakonna – więźniarka, Róża Woźniak rozdawała Komunię świętą. W skupieniu kobiety przeżywały obecność Boga. Kiedy później kilka więźniarek wywołano na rozstrzelanie, kroczyły mocne z podniesioną głową. Nikt nie wiedział, że przyjęły Pokarm Niebieski. Apolonię Rakowską w marcu 1943 roku wezwano na egzekucję. Zwierzyła się przed przyjaciółkami, że Bóg jej nie zabierze bez sakramentów świętych, ponieważ odprawiła dziewięć pierwszych piątków miesiąca. Rzeczywiście. Marta Guzowska, pracująca w zewnętrznej kolumnie roboczej, przyniosła Sanctissimum, w skrytości podała Apolonii. – Teraz już mogę odejść. Pan Jezus spełnił obietnicę – powiedziała ze spokojem. Wspomniana już Urszula, zatrudniona przy pracach przeładunkowych, przyniosła zawiniątko ukryte w otworze ściany. Wielką radość sprawiła starszym pobożnym kobietom, które mogły przyjąć Jezusa Eucharystycznego. Żywy Chrystus w sercach niewolnic stał się źródłem wzmacniającym odporność psychiczną.
Ludwika Uzar-Krysiakowa, strażniczka więzienna, z narażeniem życia niosła Komunię świętą więźniom Pawiaka w Warszawie. Pracowała w szpitalu kobiecym, stąd miała dostęp do nich. Przynosiła Komunię świętą księdzu Julianowi Chróścickiemu, księdzu Romanowi Archutowskiemu, którzy ukryci za drzwiami izby szpitalnej udzielali chorym Niebieskiego Posiłku. W kościele w Padwi, skąd pochodziła, umieszczono tablicę z napisem: – Bohaterskiej opiekunce więźniów niosącej pociechę religijną, a zwłaszcza Komunię świętą, wdzięczni rodacy (Padew, diecezja tarnowska).
W Dachau polscy księża nie mieli dostępu do niemieckiej kaplicy. W tajemniczy sposób zdobywali Boży Posiłek. Hostię łamali na dwadzieścia lub więcej części, aby każdy z pragnących mógł choć odrobinę otrzymać. Ci więźniowie poprzez zadawany ból wierzyli w miłość Bożą, a w ciemnościach dostrzegali światło nadziei. Cierpienia nie przysłaniały im wartości duchowych, służyły ku zbawieniu, a nie ku zgubie. Ksiądz Henryk Krzysztofik przed śmiercią napisał list do kolegów na bloku: – Leżę na łóżku jak na krzyżu z Chrystusem. Dobrze mi jest razem z Nim żyć i umierać. Ksiądz Leonard Marchlewski obchodził w obozie złoty jubileusz kapłaństwa. Koledzy chcieli udać się do władzy, by zezwoliła na odprawienie Mszy świętej. – Zostawcie, odpowiedział, złożę Chrystusowi w ofierze moje ciało i krew. Jestem przekonany, że je przyjmie z radością. Po kilku dniach już nie żył.
Zanoszono Eucharystię chorym do szpitala obozowego, a także konającym na oddziałach tyfusu. Jezus pod postacią kruszyny chleba wyzwalał w nich siły do przetrwania. Nie załamywali się, nie poddawali rozpaczy. W ich wnętrzu było tyle piękna, które promieniowało na innych, tyle hartu woli do przezwyciężenia trudności. Padali koledzy w wielkiej liczbie. Odchodzili cisi, ubodzy, odarci ze wszystkiego, prawie nadzy, ale duchowo niezwyciężeni. Wszystko potrafimy znieść w Tym, który nas umacnia (por. Flp 4,15). Nie zagubili siebie w krańcowych sytuacjach, przyjmowali postawę męstwa posuniętą do granic męczeństwa. Jako długoletni więzień obozów stwierdzam, że Eucharystia dla wierzących była najsilniejszym oparciem w zachowaniu godności ludzkiej, umocnieniu wewnętrznej odporności i kształtowaniu wrażliwości na potrzeby innych.
Konrad SZWEDA
Numer Oświęcimia 7669
Numer Dachau 30312
Ks. Konrad Szweda (1912-1988). Śląski duszpasterz, więzień obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu i Dachau. Urodził się w Rybnickiej Kuźni koło Rybnika. W latach 1934-1939 odbył studia teologiczne na Wydziale Teologicznym U.J. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 roku. W 1940 roku został wywieziony do Oświęcimia. Tekst pochodzi z „Naszej Rodziny” – 6 (525) 1988, s. 32–35.
„ Obóz koncentracyjny wyrywał człowieka w zupełności z jego środowiska , ogołacał z zewnętrznych cech jego osobowości , zrównywal wszystkich między sobą i stawiał wobec ogromnej przemocy zła, przemocy która mogła złamać i zniszczyć człowieka .To zresztą planowo zakładał system obozowy . Gdzieś trzeba było szukać oparcia , w jakąś stronę zwrócić myśli .Człowiek starał się sięgnąć do swego świata wewnętrznego i z niego czerpać wiarę , wiarę , że jest siła większa , potężniejsza , zdolna złamać tę , która przygniatała go dotychczas . Źródło psychiczne tej wiary mogło być u różnych jednostek rózne . U większości Polek ta wiara łączyła się z wiarą religijną , z przekonaniem o sprawiedliwości Boga i Jego opiece nad pokrzywdzonym . Toteż stosunek władz obozowych do wszelkich modlitw i wszelkich praktyk religijnych był zdecydowanie wrogi . Oczywiście gdyby to było możliwe , zakazaliby i modlitwy indywidualnej , ale to już na szczęście leżało poza ich zasięgiem.
Religijność w obozie i jej przejawy były , jak i inne sprawy obozowe , przekrojem życia społecznego , tylko w zniekształconej formie . Wszystkie warstwy społeczeństw reprezentowane były w obozie i każde z nich przyniosła charakterystyczny dla siebie sposób myślenia religijnego . Wspólne nam wszystkich , niezaleznie od pochodzenia i wykształcenia było jedno świadomość , że grozi nam zło okrutne , zorganizowane nie cofające się przed niczym i że obrona nasza przed nim , opieka , której pragniemy , moc zdolna pognębić grożącego nam wroga , to dzieło miłosierdzia i wszechmocy Boga . Stąd głównym motywem modlitwy były prośby , błaganie wobec bólu , śmierci , wobec takiego czy innego udręczenia życia obozowego , modlitwa o siły , o przetrwanie , o życie , opiekę nad najbliższymi osobami itd. Kto zliczy te miliony próśb wyszeptywanych zrospaczonymi ustami . Jaki był wpływ tego rodzaju modlitwy na życie ? Na to twarde Życie obozowe , które szło swoimi torami nieraz zupełnie w rozdźwięku z wymaganiami religijnymi i moralnymi . Trzeba było , jeżeli się chciało przetrwać , utrzymać stałą postawę obronną , czuwającą nad wywalczeniem sobie lepszych warunków życia , o tym wszyscy wiemy. Nie wolno było dać się zepchnąć na poziom najgorszej nędzy – walczono o lepszą , lżejszą pracę , o większą przylepkę chleba , o gęstszą zupę , o dolewkę , wygodniejsze spanie
W tej walce , gdy przeważnie ktoś musiał być zwycięzcą , a ktoś stratnym , jakże ciężko było zachować miłość bliżniego , która przecież jest wyrazem i miarą miłości Boga . A jednak zrezygnowanie z tej przebojowej postawy leżało na linii konsekwencji w życiu chrześcijańskim , na linii ufności w moc i miłosierdzie Boga . Wiele koleżanek tak wśród starszych jak i młodszych dawało przykład takiej postawy . Ale jeśli naciągało się płaszcz modlitwy błagalnej , wtedy gdy wszystkie nasze sposoby i sposobiki mogą zawieść , gdy modlimy się ustami a w głębi duszy przemyśliwamy sposoby przetrwania za wszelką cenę - wówczas religijność nie jest twórcza w życiu osobistym . I wówczas ma swoje usprawiedliwienie powiedzenie obozowe „ a najgorsze te modlące .“ Dotykam tu sprawy może nieprzyjemnej , ale jednakże istotnej . Powiedzenie to ukute czy przez prostacką złośliwość w stosunku do paniuś nie pracujących ciężko i szepczących modlitwy ,czy to przez poczucie wyższości tych , którym ich wysoki poziom intelektualny na pospolitą modlitwę ustną nie pozwalał – było jednak zdrowym odruchem wskazujacym , że tam gdzie modlitwa nie ma pokrycia w miłości bliżniego w praktyce życia wartościowego przez mężne znoszenie trudności , łagodność we wajemnych stosunkach i chęć pomagania sobie wzajemnie – tam jest tylko frazesem i pustym dżwiękiem . Na szczęście ton życia obozowemu nie nadawały te osoby , które szepcząc modlitwy kisiły aż do zapleśnienia chleb w swoich szafkach ale te ,co wybiegały troską ku innym , co w życiu religijnym szukały umocnienia dla swojej miłości bliżniego , posuwając się nieraz do zaparcia siebie ….”
W najbliższą sobotę, 1 kwietnia, kopia Madonny z Fatimy przybywa do Berlina. Jest to jedna z sześciu figur poświęconych przez Papieża Franciszka w Rzymie w styczniu tego roku, które „wędrują” po wszystkich kontynentach w Jubileuszowym Roku 100. lecia Objawień Matki Bożej w Fatimie.
Zapraszamy do udziału w tym wspaniałym wydarzeniu. Oto program:
16.30 Międzynarodowy Różaniec w St. Marien am Baehnitz
(Behnitz 9, 13597 Berlin-Spandau);
17.00 Wielka Procesja Maryjna ze świecami (świece zabierzmy ze sobą), jak w Fatimie, z St. Marien am Baehnitz przez Alt Stadt Spandau, do znanego Polakom z niedzielnych mszy świętych kościoła Maria, Hilfe der Christen
(Flankenschanze 43, 13585 Berlin-Spandau).
18.00 Uroczysta Msza św. o godz. 18.00, pod przewodnictwem Arcybiskupa Berlina,
Ks. abpa Heinera Kocha.
Po Eucharystii Całonocne Czuwanie. Sprawmy, aby Jezus i Maryja tej nocy nie byli sami.
Zgodnie z ciągle aktualną prośbą Maryi skierowaną do Dzieci Fatimskich (Łucji, Franciszka i Hiacynty) przed stu laty: módlmy się o POKÓJ, wynagradzajmy razem i módlmy się
Za tydzień rozpoczynamy nasze parafialne rekolekcje. Temat rekolekcji:
„I będą dwoje jednym ...czyli od Adama i Ewy. Nie tylko o życiu w małżeństwie i rodzinie – chrześcijańska droga duchowego rozwoju na przykładzie historii miłosnych w Biblii”.
Rekolekcje poprowadzi ks. Robert Bednarski – salezjanin, dyrektor Szkoły Katolickiej w Ostródzie. Rekolekcje w bazylice od soboty 1-go do środy 5-go kwietnia.
Módlmy się w intencji rekolekcji przez wstawiennictwo św. Józefa i św. Michała Archanioła.
Sobota, 1 kwietnia: godz. 18.00 - Msza św. z homilią, spowiedź: od 17.30
V Niedziela Wielkiego Postu, 2 kwietnia:
godz. 10.15 - Msza św. z homilią godz. 12.00 - Msza św. z homilią
godz. 16.00 - Msza św. z homilią z udziałem dzieci godz. 18.00 - Msza św. z homilią, po Mszy św. nauka rekolekcyjna Spowiedź: Bazylika: godz. 10.00 - 14.00; godz. 16.00 - 19.00 Spandau: od godz. 11.00 Wedding: od godz. 16.00 Karlshorst: od godz. 10.30
godz. 16.30 – Msza św. z homilią z udziałem dzieci godz. 18.00 - Msza św. z homilią,
po Mszy św. nauka rekolekcyjna
Spowiedź: godz. 9.30 - 11.00; 16.00 - 19.00
Wtorek, 4 kwietnia:
godz. 10.00 - Msza św. z homilią godz. 16.30 – Msza św. z homilią z udziałem dzieci godz. 18.00 - Msza św. z homilią
po Mszy św. nauka rekolekcyjna dla młodzieży i wszystkich chętnych
Spowiedź: godz. 9.30 - 11.00; 16.00 - 19.00
Środa, 5 kwietnia:
godz. 10.00 - Msza św. z homilią godz. 16.30 – Msza św. z homilią z udziałem dzieci
godz. 18.00 - Msza św. z homilią
Spowiedź: godz. 9.30 - 11.00; 16.00 - 19.00
Miejsce: Polska Misja Katolicka, Lilienthalstr. 5, 10965 Berlin
MODLITWA DO ŚWEGO JÓZEFAMODLITWA DO ŚWIĘTEGO JÓZEFA MODLITWA W INTENCJI REKOLEKCJI WIELKOPOSTNYCH
PRZEZ PRZYCZYNĘ ŚW. JÓZEFA
I ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA
Do ciebie, święty Józefie,
uciekamy się w naszej niedoli. Wezwawszy pomocy Twej Najświętszej Oblubienicy, z ufnością również błagamy o Twoją opiekę. Przez miłość, która cię łączyła z Niepokalaną Dziewicą, Bogarodzicą i przez ojcowską Twą troskliwość, którą otaczałeś Dziecię Jezus, pokornie błagamy: wejrzyj łaskawie na dziedzictwo, które Jezus Chrystus nabył krwią swoją, i swoim potężnym wstawiennictwem dopomóż nam w naszych potrzebach.
Opatrznościowy stróżu Bożej Rodziny, czuwaj nad wybranym potomstwem Jezusa Chrystusa. Oddal od nas, ukochany ojcze, wszelką zarazę błędów i zepsucia.
Potężny nasz wybawco, przybądź nam łaskawie z niebiańską pomocą w tej walce z mocami ciemności, a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus z niebezpieczeństwa, które zagrażało Jego życiu, tak teraz broń świętego Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i od wszelkiej przeciwności.
Otaczaj każdego z nas nieustanną opieką, abyśmy za Twoim przykładem i Twoją pomocą wsparci mogli żyć świątobliwie, umrzeć pobożnie i osiągnąć wieczną szczęśliwość w niebie. Amen.
MODLITWA DO ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA
wprowadzona w Kościele przez Leona XIII
Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha, bądź naszą obroną. Pokornie prosimy, aby go Bóg pogromić raczył: a Ty wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
Papieska inicjatywa 24. Godziny dla Pana! poprzedziła doroczną Procesję Pokutną Katolików Berlina. Wszystko rozpoczęło się już w piątek popołudniu w St. Clemens. Poszczególne grupy wiernych przez całą noc czuwały przed Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie. W sobotę o 15.30, z tej I Stacji, ruszyliśmy w drogę za Krzyżem w procesji ulicami Stolicy Niemiec do drugiego kościoła stacyjnego, do St. Bonifatius. Po modlitwie przemierzyliśmy ostatni odcinek drogi, do Bazyliki św. Jana Chrzciciela, siedziby Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie. Krzyż, który na codzień przechowywany jest w Bazylice, powrócił na swoje miejsce, by w ostatnich
tygodniach Wielkiego Postu i w Okresie Wielkanocnym „królować” w prezbiterium świątyni. Przemarsz z Krzyżem stał się dla Berlina swoistego rodzaju wyznaniem wiary w Chrystusa, przyznaniem się do Zbawiciela Świata, stał się świadectwem wiary. To piękne popołudnie zakończyło się Eucharystią sprawowaną w Bazylice św. Jana Chrzciciela pod przewodnictwem naszego Arcypasterza, ks. abpa Heinera Kocha. Mszę koncelebrowali duszpasterze Misji Obcojęzycznych i parafii Berlina. Z serca wiernych wyrywał się głos: Krzyżu Chrystusa bądźże pozdrowiony...! Galeria...>>>
21 marca 2017
Młodzieży: Kościół i społeczeństwo was potrzebują!
W Watykanie opublikowano papieskie orędzie na tegoroczny Dzień Młodzieży w diecezjach.
„Kościół i społeczeństwo was potrzebują. Dzięki waszej odwadze, marzeniom i ideałom obalacie mury bezczynności i otwieracie drogi, które prowadzą do świata mniej okrutnego i bardziej ludzkiego”. Papież Franciszek mówi tak w specjalnym przesłaniu do młodzieży świata, będącym jego osobistym komentarzem do opublikowanego dziś orędzia na tegoroczny Dzień Młodzieży. Będzie on obchodzony w diecezjach w Niedzielę Palmową, 9 kwietnia (w Berlinie w sobotę, 8 kwietnia). Ojciec Święty przypomina, że po pełnym życia wydarzeniu w Krakowie młodzi wyruszyli w drogę ku kolejnemu światowemu spotkaniu, które za dwa lata odbędzie się w Panamie.
„Na tej drodze towarzyszy nam nasza Matka, Dziewica Maryja, która porusza nas swoją wiarą...
Tą samą wiarą, która wybrzmiewa w jej pieśni chwały: «Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny». Ona potrafi wyrazić dziękczynienie Bogu, który spojrzał na Jej małość i dostrzega wielkie rzeczy, jakie uczynił On w Jej życiu – mówił Papież. – Wyrusza w drogę, by spotkać swoją kuzynkę Elżbietę, starszą już i potrzebującą Jej bliskości. Nie pozostaje zamknięta w domu, ponieważ nie jest młodym-kanapowcem, nie mości sobie wygodnego i bezpiecznego gniazdka, tak by nikt Jej nie przeszkadzał. Popycha Ją wiara, ponieważ właśnie wiara jest sercem całej historii naszej Matki”.
Franciszek przypomniał młodym całego świata, że wzywa ich Bóg, który widzi całą miłość, jaką są w stanie ofiarować.
„Jak ta dziewczyna z Nazaretu możecie uczynić świat lepszym, by zostawić ślad, który naznaczy historię, zarówno waszą, jak i wielu innych. Kościół i społeczeństwo was potrzebują. Dzięki waszej postawie, posiadanej przez was odwadze, waszym marzeniom i ideałom obalacie mury bezczynności i otwieracie drogi, które prowadzą do lepszego świata, bardziej sprawiedliwego, mniej okrutnego i bardziej ludzkiego – mówił Papież. – W czasie tej drogi zachęcam was do budowania relacji bliskości i przyjaźni z Maryją. Ona jest naszą Matką. Rozmawiajcie z Nią jak z Mamą. Razem z Nią dziękujcie za bezcenny dar wiary, jaki otrzymaliście od swoich przodków i powierzcie Jej całe swe życie. Ona jak dobra Matka słucha was, obejmuje i kocha, idzie razem z wami.
Zapewniam was, że jeśli tak zrobicie, nie będziecie tego żałować”. bz/ rv
Papieskie orędzie na ŚDM 2017 – cały tekst
„Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1,49)
Drodzy młodzi,
Ponownie jesteśmy w drodze, po naszym wspaniałym spotkaniu w Krakowie, gdzie obchodziliśmy 31. Światowy Dzień Młodzieży oraz Jubileusz Młodzieży, w ramach Roku Świętego Miłosierdzia. Pozwoliliśmy się poprowadzić świętemu Janowi Pawłowi II i świętej Faustynie Kowalskiej, apostołom Bożego Miłosierdzia, aby dać konkretną odpowiedź na wyzwania naszych czasów. Przeżyliśmy intensywne doświadczenie braterstwa i radości oraz daliśmy światu znak nadziei; różne flagi i języki nie były źródłem niezgody i podziału, ale okazją, aby otworzyć drzwi naszych serc, żeby budować mosty.
Na zakończenie Światowego Dnia Młodzieży w Krakowie wskazałem następny cel naszej pielgrzymki, która z Bożą pomocą zaprowadzi nas do Panamy w roku 2019. W tej drodze towarzyszy nam Maryja Panna, Ta, którą wszystkie pokolenia nazywają błogosławioną (por. Łk 1, 48). Nowy etap naszej drogi jest powiązany z poprzednim, który koncentrował się na Błogosławieństwach, ale pobudza nas, byśmy szli naprzód. Zależy mi bowiem, abyście wy, ludzie młodzi, mogli pielgrzymować nie tylko wspominając przeszłość, ale również mając odwagę w chwili obecnej oraz nadzieję na przyszłość. Postawy te, zawsze żywe w młodej Niewieście z Nazaretu, są jasno wyrażone w tematach wybranych na trzy następne Światowe Dni Młodzieży. W roku bieżącym (2017) będziemy zastanawiali się nad wiarą Maryi, kiedy w Magnificat powiedziała: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1, 49). Temat następnego roku (2018) – „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga” (Łk 1,30) – pozwoli nam rozważać miłość pełną odwagi, z jaką Maryja przyjęła zwiastowanie anielskie. Światowy Dzień Młodzieży 2019 będzie inspirowany słowami „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”(Łk 1,38), będącymi pełną nadziei odpowiedzią, którą Maryja dała aniołowi.
W październiku 2018 roku, Kościół będzie obchodził Synod Biskupów na temat: „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania”. Będziemy stawiać sobie pytanie, w jaki sposób wy, ludzie młodzi, przeżywacie doświadczenie wiary pośród wyzwań naszych czasów. Podejmiemy również kwestię tego, jak możecie wypracować plan życia, rozpoznając swoje powołanie, pojmowane szeroko, czyli do małżeństwa, w środowisku świeckim i zawodowym, lub do życia konsekrowanego i kapłaństwa. Pragnę, aby istniała wielka zgodność między przygotowaniami do Światowego Dnia Młodzieży w Panamie a procesem synodalnym.
Nasze czasy nie potrzebują „młodzieży kanapowej”
Według Ewangelii św. Łukasza Maryja, przyjąwszy zwiastowanie anioła i odpowiedziawszy „tak” na powołanie, by stać się Matką Zbawiciela, powstała i udała się w pośpiechu, żeby odwiedzić swoją kuzynkę Elżbietę, która była już w szóstym miesiącu ciąży (por. 1, 36.39). Maryja jest bardzo młoda; to, co zostało jej zwiastowane jest wielkim darem, ale wiąże się także z bardzo wielkimi wyzwaniami; Pan zapewnił Ją o swojej obecności i swoim wsparciu, ale w Jej myślach i w sercu wiele rzeczy pozostaje jeszcze niejasnych. Jednak Maryja nie zamknęła się w domu, nie dała się sparaliżować strachem czy też pychą. Maryja nie jest typem kobiety, która, by czuć się dobrze, potrzebuje kanapy, gdzie mogłaby usiąść wygodnie i bezpiecznie. Nie jest młodą kanapową! (por. Przemówienie podczas czuwania modlitewnego, Kraków, 30 lipca 2016). Jeśli potrzebna jest pomoc dla jej starszej kuzynki, nie marudzi i natychmiast wyrusza w drogę.
Droga do domu Elżbiety jest długa: około 150 kilometrów. Ale młoda dziewczyna z Nazaretu, pobudzona Duchem Świętym, nie znała przeszkód. Z pewnością dni spędzone w drodze pomogły jej rozważyć cudowne wydarzenie, w którym uczestniczyła. Tak też dzieje się z nami, gdy wyruszamy w pielgrzymce: po drodze przychodzą nam na myśl wydarzenia życia i możemy odkryć ich znaczenie oraz pogłębić nasze powołanie, ujawniające się następnie w spotkaniu z Bogiem i w służbie dla innych.
Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny
Spotkanie dwóch kobiet, młodej ze starszą, jest wypełnione obecnością Ducha Świętego, pełne jest radości i zadziwienia (por. Łk 1, 40-45). Dwie matki, podobnie jak i dzieci, które niosą one w łonie, niemal tańczą ze szczęścia. Elżbieta uderzona wiarą Maryi, wykrzykuje: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” (w. 45). Tak, jednym z największych darów, jakie otrzymała Dziewica, jest wiara. Wiara w Boga jest nieocenionym darem, ale wymaga także, aby był on przyjęty, a Elżbieta z tego powodu błogosławi Maryję. Ona z kolei odpowiada śpiewem Magnificat (por. Łk 1, 46-55), gdzie znajdujemy wyrażenie „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (w. 49).
Modlitwa Maryi jest rewolucyjna – to śpiew młodej dziewczyny, pełnej wiary, świadomej swoich ograniczeń, ale ufającej w Boże miłosierdzie. Ta mała, dzielna kobieta dziękuje Bogu, bo wejrzał na jej małość, i za dzieło zbawienia, którego dokonał wobec ludu, ubogich i pokornych. Wiara jest sercem całej historii Maryi. Jej kantyk pomaga nam zrozumieć miłosierdzie, jako decydujący czynnik wpływający na bieg historii, zarówno osobistej każdego z nas, jak i dziejów całej ludzkości.
Kiedy Bóg dotyka serca chłopaka czy dziewczyny, to stają się oni zdolni do prawdziwie wielkich czynów. „Wielkie rzeczy”, jakich Wszechmocny dokonał w życiu Maryi, mówią nam także o naszej podróży życiowej, która nie jest włóczeniem się bez sensu, ale pielgrzymką, która, pomimo wszystkich swoich niepewności i cierpienia, może znaleźć w Bogu swoją pełnię (por. Anioł Pański, 15 sierpnia 2015). Powiecie mi: „Ależ Ojcze, jestem bardzo ograniczony, jestem grzesznikiem, co mogę zrobić?”. Kiedy Pan nas wzywa, nie poprzestaje na tym, kim jesteśmy i co zrobiliśmy. Wręcz przeciwnie, w chwili kiedy nas wzywa, patrzy na to wszystko, co możemy uczynić, na całą miłość, jaką możemy wyzwolić. Podobnie jak młoda Maryja możecie sprawić, aby wasze życie stało się narzędziem dla ulepszenia świata. Jezus was wzywa, abyście pozostawili swój ślad w życiu, ślad, który naznaczyłby historię, waszą historię i historię wielu osób (por. Przemówienie podczas czuwania modlitewnego, Kraków, 30 lipca 2016).
Młodość nie oznacza oddzielenia od przeszłości
Maryja jest nieco starszą nastolatką, podobnie jak wielu z was. Jednakże w Magnificat wypowiada uwielbienie dla swego ludu, dla jego historii. Ukazuje to nam, że bycie młodymi nie oznacza oddzielenia od przeszłości. Nasza osobista historia wpisuje się w długi ciąg, we wspólnotową pielgrzymkę tych, którzy nas poprzedzili w ciągu wieków. Podobnie jak Maryja, należymy do narodu. A historia Kościoła uczy nas, że nawet wtedy, gdy musi on przechodzić przez wzburzone morze, prowadzi go ręka Boga, sprawia, że przezwycięża on trudne chwile. Prawdziwe doświadczenie Kościoła nie jest jak flashmob, w którym ludzie wyznaczają sobie spotkanie, przeprowadzają krótkotrwałe zdarzenie, a potem każdy idzie w swoją stronę. Kościół nosi w sobie długą tradycję, która jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, jednocześnie ubogacając się doświadczeniem każdej osoby. Także wasza historia znajduje swoje miejsce w obrębie historii Kościoła.
Upamiętnianie przeszłości pomaga również przyjąć bezprecedensowe interwencje, które Bóg pragnie dokonać w nas i poprzez nas. I pomaga nam w otwarciu się, abyśmy byli wybrani jako Jego narzędzia, współpracownicy Jego zbawczych planów. Także wy, ludzie młodzi, możecie dokonać wielkich rzeczy, podjąć wielkie obowiązki, jeśli rozpoznacie miłosierne i wszechmocne działanie Boga w waszym życiu.
Chciałbym zadać wam kilka pytań: w jaki sposób „zapisujecie” w waszej pamięci wydarzenia, doświadczenia swojego życia? Co robicie z faktami i obrazami wyrytymi w waszych wspomnieniach? Niektórzy, zwłaszcza zranieni przez okoliczności życiowe, chcieliby „zresetować” swoją przeszłość, aby skorzystać z prawa do zapomnienia. Chciałbym wam jednak przypomnieć, że nie ma świętego bez przeszłości, ani grzesznika bez przyszłości. Perła rodzi się z rany ostrygi! Jezus, ze swoją miłością, może uzdrowić nasze serca, przekształcając nasze rany w prawdziwe perły. Jak powiedział św. Paweł, Pan może ukazać swoją moc poprzez nasze słabości (por. 2 Kor 12, 9).
Nasze wspomnienia nie powinny jednak pozostawać nagromadzone, jak w pamięci twardego dysku. Nie można też wszystkiego zapisać w wirtualnej „chmurze”. Musimy się nauczyć i sprawić, aby fakty z przeszłości stały się rzeczywistością dynamiczną, nad którą trzeba się zastanawiać i z której można zaczerpnąć naukę i sens dla naszej teraźniejszości i przyszłości. Zadaniem trudnym, ale koniecznym jest odkrycie nici przewodniej Bożej miłości, która łączy całą naszą egzystencję.
Wielu ludzi mówi, że wy, ludzie młodzi, jesteście pozbawieni pamięci i powierzchowni. Całkiem się z tym nie zgadzam! Musimy jednak przyznać, że w naszych czasach trzeba odzyskać zdolność do zastanowienia się nad swoim życiem i zaplanowania go na przyszłość. Posiadanie przeszłości nie jest tym samym, co posiadanie jakiejś historii. W naszym życiu możemy mieć wiele wspomnień, ale ile z nich naprawdę buduje naszą pamięć? Ile z nich ma znaczenie dla naszych serc i pomaga nadać sens naszemu istnieniu? Twarze młodych w „mediach społecznościowych” pojawiają się na wielu fotografiach, które mówią o wydarzeniach mniej lub bardziej realnych, ale nie wiemy, ile z tego jest „historii”, doświadczenia, które może być opowiedziane, obdarzone celem i sensem. Programy telewizyjne są pełne tak zwanych „reality show”, ale nie są to historie prawdziwe, lecz tylko minuty, które upływają przed kamerą telewizyjną, gdzie bohaterowie żyją dniem dzisiejszym bez jakiegokolwiek planu. Nie dajcie się zwieść tym fałszywym obrazem rzeczywistości! Bądźcie twórcami waszej historii, decydujcie o swojej przyszłości!
Jak trwać w łączności, idąc za przykładem Maryi
Jest powiedziane, że Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (por. Łk 2, 19.51). Ta prosta dziewczyna z Nazaretu swoim przykładem uczy nas zachowywania pamięci wydarzeń życiowych, ale także ich łączenia, odtwarzając jedność fragmentów, które razem mogą tworzyć mozaikę. Jak możemy konkretnie się w tym ćwiczyć? Dam wam kilka wskazówek.
Pod koniec każdego dnia możemy zatrzymać się na kilka minut, aby sobie przypomnieć chwile dobre, wyzwania, to, co się udało i to, co się nie udało. W ten sposób przed Bogiem i samymi sobą możemy wyrazić uczucia wdzięczności, skruchy i zawierzenia, a jeśli zechcecie, to także zapisując to w zeszycie, prowadząc swego rodzaju duchowy dziennik. Oznacza to modlitwę w życiu, poprzez swe życie i dotyczącą życia. Z pewnością przyczyni się to do lepszego postrzegania wielkich rzeczy, jakie Pan czyni dla każdego z was. Jak mawiał św. Augustyn, Boga można znaleźć w olbrzymim domu naszej pamięci (por. Wyznania, Księga X, 8, 12).
Czytając Magnificat zdajemy sobie sprawę, jak dobrze Maryja znała Słowo Boże. Każdy werset tego kantyku ma swój odpowiednik w Starym Testamencie. Młoda Matka Jezusa dobrze znała modlitwy swego ludu. Z pewnością nauczyła się ich od swoich rodziców i dziadków. Jakże ważne jest przekazywanie wiary z pokolenia na pokolenie! W modlitwach przekazanych nam przez naszych przodków zwarty jest skarb ukryty, w tej duchowości przeżywanej w kulturze ludzi prostych, którą nazywamy pobożnością ludową. Maryja zbiera dziedzictwo wiary swego ludu i komponuje je na nowo w kantyku całkowicie własnym, który jest jednak jednocześnie śpiewem całego Kościoła. I cały Kościół śpiewa go razem z Nią. Podstawowe znaczenie dla tego, abyście również wy młodzi mogli śpiewać w pełni swoje Magnificat i uczynić z waszego życia dar dla całej ludzkości, ma połączenie z tradycją historyczną i modlitwą tych, którzy byli przed wami. Stąd znaczenie dobrej znajomości Biblii, Słowa Bożego, czytania go codziennie, konfrontując je ze swoim życiem, odczytując codzienne wydarzenia w świetle tego, co Pan mówi do was w Piśmie Świętym. W modlitwie i modlitewnej lekturze Biblii (tzw. lectio divina) Jezus rozpali wasze serca, oświeci wasze kroki, także w mrocznych chwilach waszego życia (por. Łk 24, 13-35).
Maryja uczy nas także żyć w postawie eucharystycznej, mianowicie dziękować, pielęgnować uwielbienie, nie tylko koncentrować się na problemach i trudnościach. W dynamice życia dzisiejsze błagania staną się motywem jutrzejszego dziękczynienia. W ten sposób wasz udział we Mszy św. i chwile, kiedy będziecie uczestniczyli w sakramencie Pojednania staną się jednocześnie kulminacją i punktem wyjścia: wasze życie będzie codziennie odnawiało się w przebaczeniu, stając się nieustannym wychwalaniem Wszechmocnego. „Zaufajcie pamięci Boga. [...] Jego pamięć jest czułym współczującym sercem, które cieszy się trwale usuwając wszelkie nasze ślady zła” (Homilia podczas Mszy św. Światowego Dnia Młodzieży, Kraków, 31 lipca 2016).
Widzieliśmy, że Magnificat wypływa z serca Maryi, w chwili kiedy spotyka starszą wiekiem kuzynkę Elżbietę. Swoją wiarą, swoim bystrym spojrzeniem i swoimi słowami pomaga ona Dziewicy lepiej zrozumieć wspaniałość działania Boga w Niej, misji, którą Bóg Jej powierzył. A czy wy zdajecie sobie sprawę z niezwykłego źródła bogactwa, jakim jest spotkanie ludzi młodych i osób w podeszłym wieku? Jak duże znaczenie mają dla was osoby starsze, wasi dziadkowie? Słusznie dążycie, by „poderwać się do lotu”, niesiecie w waszym sercu wiele marzeń, ale potrzebujecie mądrości i wizji starszych. Ważne, abyście, szykując się do lotu, odkryli swoje korzenie i podjęli pałeczkę od osób, które były przed wami. Aby budować sensowną przyszłość, trzeba znać wydarzenia minione i zająć wobec nich stanowisko (por. Posynod. adhort. ap. Amoris laetitia, 191. 193). Wy, młodzi macie siłę, osoby starsze mają pamięć i mądrość. Podobnie jak Maryja wobec Elżbiety patrzcie na osoby w podeszłym wieku, na waszych dziadków. Powiedzą wam o tym, co rozbudzi entuzjazm waszej myśli i poruszy wasze serce.
Twórcza wierność, by budować nowe czasy
To prawda, że nie macie za sobą wielu lat i dlatego trudne może być dla was przykładanie należytej wagi do tradycji. Miejcie na uwadze, że nie oznacza to bycia tradycjonalistami. Żadną miarą! Kiedy Maryja w Ewangelii mówi: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”, to znaczy, że te „wielkie rzeczy” się nie zakończyły, ale nadal dokonują się w teraźniejszości. Nie chodzi tutaj o odległą przeszłość. Umiejętność upamiętniania przeszłości nie oznacza trwania w tęsknocie lub przywiązaniu do określonego okresu historii, ale umiejętność rozpoznania swoich korzeni, aby zawsze powracać do tego, co istotne i oddać się z twórczą wiernością budowaniu nowych czasów. Byłoby nieszczęściem i nikomu nie służyłoby pielęgnowanie pamięci paraliżującej, która zawsze robi to samo, w ten sam sposób. Wielkim darem Bożym jest to, że wielu z was z waszymi wątpliwościami, marzeniami i pytaniami sprzeciwia się tym, którzy mówią, że rzeczywistość nie może być inna.
Społeczeństwo, które docenia wyłącznie teraźniejszość ma również skłonność do dewaluowania tego wszystkiego, co się dziedziczy z przeszłości, jak na przykład instytucji małżeństwa, życia konsekrowanego, misji kapłańskiej. Ostatecznie są one postrzegane jako pozbawione znaczenia, jako formy archaiczne. Uważa się, że lepiej żyć w tak zwanych sytuacjach „otwartych”, zachowując się w życiu tak, jak w reality show, bez planu i bez celu. Nie dajcie się zwieść! Bóg przyszedł, aby poszerzyć horyzonty naszego życia we wszystkich kierunkach. On nam pomaga w nadaniu należytego znaczenia przeszłości, aby lepiej zaplanować szczęśliwą przyszłość: ale jest to możliwe tylko wówczas, jeśli przeżywamy autentyczne doświadczenia miłości, które nabierają konkretnego kształtu w odkryciu Bożego powołania i w posłuszeństwie temu wezwaniu. I tylko to nas czyni naprawdę szczęśliwymi.
Drodzy młodzi, zawierzam naszą pielgrzymkę do Panamy, a także proces przygotowań do następnego Synodu Biskupów macierzyńskiemu wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny. Zachęcam was, byście pamiętali o dwóch ważnych rocznicach przypadających w roku 2017: trzysta lat odkrycia obrazu Matki Bożej z Aparecidy w Brazylii oraz stulecie objawień w Fatimie, w Portugalii, gdzie z Bożą pomocą udam się w pielgrzymce w maju bieżącego roku. Święty Marcin de Porres, jeden z patronów Ameryki Łacińskiej i Światowego Dnia Młodzieży 2019, w swojej codziennej pokornej posłudze zwykł ofiarowywać najpiękniejsze kwiaty dla Maryi, jako znak swojej synowskiej miłości. Podobnie jak on, także i wy pielęgnujcie zażyłą i przyjazną relację z Matką Bożą, powierzając Jej wasze radości, niepokoje i obawy. Zapewniam was, że nie będziecie tego żałowali!
Młoda Dziewczyna z Nazaretu, która na całym w świecie przybrała wiele oblicz i imion, by stać się bliską swoich dzieci, niech wstawia się za każdym z nas i pomoże nam wyśpiewywać wielkie dzieła, jakich Pan dokonuje w nas i poprzez nas.
Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Obchodzimy ją w Liturgii Kościoła 25 marca, na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Odwieczne Słowo Ojca Niebieskiego przyjęło ludzkie ciało w łonie Maryi Dziewicy. Maryja poczęła z Ducha Świętego Jezusa, naszego Zbawiciela. Od tego momentu Jezus zamieszkał pośród nas, stał się człowiekiem.
Z woli św. Jana Pawła II ten właśnie dzień ustanowiony został Dniem Świętości Życia. Tego dnia dziękujemy Bogu przez Maryję za każde ludzkie życie, dziękujemy za życie, którym zostaliśmy obdarzeni przez Stwórcę.
Dar życia jest zaraz po miłości Boga największym darem dla ludzi. Dlatego tego dnia bardzo odważnie stajemy po stronie Życia i podejmujemy Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, ale jeszcze Nienarodzonego.
Ponieważ Uroczystość Zwiastowania Pańskiego w tym roku zbiega się z Procesją Pokutną Katolików Berlina, dlatego w naszej misyjnej parafii w niedzielę 26 marca o godz. 18-tej będziemy mogli w sposób uroczysty podjąć Duchową Adopcję. Osoby chętne zapraszamy do udziału w Triduum przed dniem Świętości Życia, w dniach od 23 do 25 marca br.
Na wspólną modlitwę zapraszamy do Bazyliki św. Jana Chrzciciela, Lilienthalstr. 5, 10965 Berlin,
We wrześniu 2015 r., z inicjatywy księdza proboszcza PMK w Berlinie, rozpoczął się kurs lektorski dla osób dorosłych, które chciałyby służyć w czasie Liturgii, jako Lektorzy i Psałterzyści, czytając i śpiewając Słowo Boże. Kurs obejmował zapoznanie się z dokumentami Kościoła mówiącymi o pełnieniu powyższych zadań, pogłębienie wiedzy o Piśmie Świętym, by stało się ono dla wszystkich uczestników szkolenia źródłem wiary i miłości oraz drogowskazem ukazującym drogę ludzkiemu życiu. Psałterzyści przyswajali sobie także różne melodie psalmów na poszczególne okresy roku liturgicznego.
Pomagała im w tym odpowiedzialna za psałterzystów w PMK, p. Anna Kokowska Weinstok, organistka. W ramach formacji kandydatów odbyły się dwudniowe warsztaty liturgiczne prowadzone przez liturgistę z Salezjańskiego Wyższego Seminarium Duchownego z Lądu nad Wartą, ks. dra Radosława Błaszczyka SDB oraz panią Ewę Matybę, logopedę.
W niedzielę, 12 marca br., w czasie Mszy św. o godz. 12-tej kandydaci otrzymali błogosławieństwo do pełnienia funkcji Lektora i Psałterzysty. Uroczystą eucharystię celebrował ks. dr Zbigniew Conder SDB, biblista z Lądu nad Wartą, który modlił się za Lektorów między innymi tymi oto słowami: „Wszechmogący , wieczny Boże, spraw, aby nieustannie rozważając Twoje słowo zostali przez nie ukształtowani i wiernie przekazywali je swoim braciom.”
W czasie obrzędu błogosławienia Lektorów i Psałterzystów kandydaci zostali zachęceni do rozważania Słowa Bożego w sercu i bycia jego świadkami w codziennym życiu. Jako zewnętrzny znak nowej funkcji, którą będą pełnić, otrzymali krzyże, które mają być dla nich „tarczą wiary przeciw wszelkim napaściom szatańskim”, by „całym swoim życiem świadczyli o Bożej obecności w Kościele.”
Nowi Lektorzy to:
1. Bojańczyk – Dziekanowska Magdalena
2. Ciruk Katarzyna
3. Drost Beata
4. Dubieński Jan
5. Fryc Zbigniew
6. Garbarczyk Jan
7. Garbarczyk Marek
8. Gęsikowski Alicja
9. Kaiser Daniel
10. Kaiser Renata
11. Klein Agnieszka
12. Koperla Adam
13. Koperla Marzena
14. Kurek Karolina
15. Szymoniak Adam
16. Woś Barbara
17. Zdych Tomasz
Nowi Psałterzyści to:
1. Gawlik Robert
2. Klein Agnieszka
3. Porzyński Ryszard
4. Turostowski Marzenna
6. Weinstok Monika
7. Woś Jerzy.
Po Mszy św. odbyła się agapa w domu parafialnym, w czasie której, rozradowanym nowym Lektorom i Psałterzystom, ks. proboszcz Marek złożył życzenia i wręczył na pamiątkę książkę pomagającą głębiej odkrywać i przeżywać Eucharystię.
Zapraszamy na weekend, który pomoże rodzicom wraz z dziećmi odnaleźć, oraz zafascynować się kochającym nas Bogiem. Bóg może uczynić nasze spotkanie początkiem nowej przygody, momentem wyjątkowym dla całej rodziny. Nasze spotkanie weekendowe, czyli kurs „Dzieci Króla” dla dzieci (8-10lat) oraz kurs „Nowe Życie” dla rodziców dzieci rozpocznie się w piątek 17 marca o godz. 18.00 Eucharystią i zakończy się w niedzielę około godziny 14:00.
Zapisy na kurs pod adresem Szkoły Nowej Ewangelizacji św. Bartłomieja:
W Środę Popielcową obowiązuje post ścisły i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Msze św. w Bazylice odprawione zostaną dzisiaj według rozkładu niedzielnego, czyli o godz. 10.15, 12.00 i 18.00. O godz. 16.30, odprawiona zostanie dodatkowa msza św. dla dzieci na rozpoczęcie Wielkiego Postu. Tego dnia nie będzie lekcji religii dla klasy trzeciej przy Bazylice. Dzieci wraz z rodzicami zapraszamy na mszę świętą. Na Spandau Msza św. o godz. 18.30.
Zachęta do modlitwy za Żołnierzy Wyklętych
„Żołnierze Wyklęci, Niezłomni to legenda narodu walczącego o prawdę, honor i wolność. To oni nieśli pamięć o tym, że Polska nie jest do końca wolna. Przywróćmy im nie tylko imię, nie tylko pamięć, ale także honor. Otoczmy ich modlitwą, nawiedźmy miejsca kaźni, często symboliczne groby, aby w tych miejscach powiedzieć: pamiętamy. Niech to będzie przestrogą, by taka historia już nigdy się nie powtórzyła”. To słowa biskupa polowego Józefa Guzdka. Przypominamy te słowa dzisiaj, w Środę Popielcową, która w tym roku zbiega się z Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych ustanowionym w 2011 r.
Sejm RP przyjmie uchwałę upamiętniającą ks. Blachnickiego
Sejm RP złoży w okolicznościowej uchwale hołd ks. Franciszkowi Blachnickiemu, "wielkiemu patriocie, żołnierzowi, duchownemu i działaczowi społecznemu" oraz doceni "jego wkład w rozwój moralny wielu pokoleń".
27 lutego przypadnie 30. rocznica śmierci twórcy Ruchu Światło-Życie. Na sali plenarnej odbyła się dziś debata nad tekstem uchwały.
Uchwała jest inicjatywą grupy posłów należących m.in. do parlamentarnego zespołu członków i sympatyków Ruchu Światło-Życie, Akcji Katolickiej oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich. W uchwale zaznaczono, że ks. Franciszek Blachnicki poświęcił całe swoje życie dobru ojczyzny. Walczył jako żołnierz w kampanii wrześniowej, działał w konspiracji, był osadzony w obozie koncentracyjnym, po wojnie był prześladowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. Jego działalność społeczna oparta była na uniwersalnych wartościach, kształtowała postawy moralne narodu. Jako twórca Ruchu Światło – Życie wychowywał młodzież i dorosłych w duchu patriotyzmu, moralności i odpowiedzialności. Dlatego Sejm RP - doceniając zasługi ks. Blachnickiego "dla Narodu Polskiego oraz jego wkład w rozwój moralny wielu pokoleń" – składa cześć jego pamięci.
Sprawozdawca projektu uchwały Anna Sobecka (PiS) przypomniała w czwartek, że początku Ruchu Światło-Życie sięgają pierwszej „oazy”, czyli wyjazdu rekolekcyjnego o charakterze przeżyciowym, który odbył się w 1954 roku z udziałem ministrantów. Praca formacyjna zapoczątkowana w oazie, była kontynuowana w małej grupie w parafii. Ks. Blachnicki opracował potrzebne do niej pomoce. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, którego celem jest wychowanie dojrzałych chrześcijan. W dyskusji nad uchwałą poseł Robert Telus zgłosił poprawkę informującą o tym, że patronat nad obchodami 30. rocznicy śmierci ks. Franciszka Blachnickiego miałby sprawować prezydent RP Andrzej Duda. Sam wywodzący się z ruchu oazowego poseł Telus przypomniał, że ks. Blachnickiego nazywano w bliskich mu kręgach po prostu „ojcem”, a wartości, które głosił, jego wychowankowie pracujący dziś w różnych sferach społecznych starają się głosić w codziennym życiu. Bogusław Sonik (PO) poinformował, że Platforma Obywatelska popiera uchwałę. Przypomniał m.in., że ruch oazowy był solą w oku władz komunistycznych. „Śledzono organizatorów, nakładano mandaty, stosowano inne szykany wobec gospodarzy udzielających gościny oazowcom. Ale komuniści nie byli w stanie powstrzymać dynamiki rozwoju dzieła ks. Blachnickiego, którego przez całe życie najwyraźniej prowadził Duch Święty” – powiedział Sonik. Uchwałę poprą także posłowie Nowoczesnej, o czym poinformował poseł Grzegorz Furgo. Komisja kultury i środków przekazu zarekomendowała posłom jednogłośne przyjęcie uchwały. Głosowanie w piątek. (lk / Warszawa)
Moderator Ruchu Światło-Życie: ks. Blachnicki odegrał wielką rolę
Ks. Franciszek Blachnicki to człowiek, którego warto uczcić, bo odegrał bardzo wielką rolę w wychowaniu młodych do przejęcia odpowiedzialności za ojczyznę – powiedział KAI ks. Marek Sędek, krajowy moderator Ruchu Światło-Życie. Sejm przyjmie w piątek uchwałę upamiętniającą założyciela ruchu oazowego w 30. rocznicę śmierci kapłana.
Uchwała jest inicjatywą grupy posłów należących m.in. do parlamentarnego zespołu członków i sympatyków Ruchu Światło-Życie, Akcji Katolickiej oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich.
„Chcemy, żeby poprzez to przesłanie - jest nim dla całego narodu ta uchwała - dotarło do wszystkich Polaków, że ks. Franciszek Blachnicki to człowiek, którego warto uczcić, bo odegrał bardzo wielką rolę w wychowaniu młodych do przejęcia odpowiedzialności za ojczyznę. To wychowanie miało wymiar duchowy (był kapłanem, założył ruch religijny), ale też wymiar formacji postaw prospołecznych” – podkreślił w rozmowie z KAI ks. Marek Sędek. „Chcemy, żeby to zostało wypowiedziane i przyjęte przez cały parlament Rzeczpospolitej Polskiej: jego osoba wywarła wielki wpływ na kształtowanie pokoleń, którym zawdzięczamy wolność i suwerenność naszej ojczyzny” – przypomniał krajowy moderator Ruchu Światło-Życie. Głosowanie nad projektem uchwały odbędzie się w piątek w bloku głosowań. (rl, lk / Warszawa)
ks. Franciszek Blachnicki
Ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987) podczas II wojny światowej walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej. Brał też udział w tworzeniu konspiracji antyhitlerowskiej w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej i Związku Walki Zbrojnej. Był aresztowany przez gestapo, osadzony w niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, skazany na karę śmierci, więziony następnie w więzieniach i obozach III Rzeszy.
W oczekiwaniu na wykonanie wyroku odkrył drogę wiary. Po ułaskawieniu był więziony w oflagach III Rzeszy, a po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, które ukończył w 1950 r.
W projekcie uchwały podkreśla się, że był wizjonerem nowego ładu w Europie („ post-sovieticum”), kwestionującego pojałtański system podporządkowania ZSRR wschodniej części naszego kontynentu, przygotowującego ludzi gotowych przyjąć odpowiedzialność za życie swoich narodów w nowej rzeczywistości.
Był także inicjatorem współpracy suwerennych narodów europejskich w latach 80. oraz twórcą Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodów – stowarzyszenia skupiającego Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei tzw. suwerenności wewnętrznej bazującej na personalizmie chrześcijańskim.
Ks. Blachnicki był jednym z najdłużej prześladowanych duchownych katolickich w czasach PRL. Zorganizowano przeciwko niemu wiele prowokacji. W stanie wojennym rozsyłano za nim listy gończe i postawiono mu zarzut zdrady kraju. Jego działalność społeczno-patriotyczna była rozpracowywana przez polskie i niemieckie służby bezpieczeństwa. Został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994) i Krzyżem Oświęcimskim (1995).
Ks. Blachnicki był też wybitnym teologiem pastoralistą, profesorem KUL. Formy jego działalności duszpasterskiej były wspierane przez kard. Karola Wojtyłę – Jana Pawła II, którego zainspirowały do podjęcia idei Światowych Dni Młodzieży.
Ks. Blachnicki był także działaczem trzeźwościowym, twórcą Krucjaty Wstrzemięźliwości, a następnie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, zrzeszającej setki tysięcy abstynentów i propagującej styl życia wolny od nałogów i uzależnień.
Ruch Światło-Życie został założony przez ks. Blachnickiego w latach 50. Jego celem była formacja dojrzałych chrześcijan, przeżywających swą wiarę w sposób głęboki i żywy. W ciągu kilkudziesięciu lat przez ruch oazowy przeszło kilka pokoleń młodych katolików.
4 listopada 1987 Fundacja Jana Pawła II w Rzymie przyznała Ruchowi Światło-Życie nagrodę „za bezprecedensową w Europie Środkowej pracę nad formacją religijną i moralną polskiej młodzieży, zmierzającą do ukształtowania w niej postawy pełnej odpowiedzialności za życie Kościoła i własnego narodu”.
Obecnie w Polsce w Ruch Światło-Życie zaangażowanych jest 90-100 tys. osób, z czego ok. 35 tys. to małżonkowie zgromadzeni w kręgach Domowego Kościoła, a reszta to grupy dziecięce oraz dorośli formujący się w tzw. Oazie Dorosłych.
Ruch rozwija się w 40 krajach na wszystkich kontynentach, m.in. w Chinach, Filipinach, Turkmenistanie, Afryce, Kenii, Zambii, Brazylii i Boliwii.
Trwający obecnie proces beatyfikacyjny kapłana jest bliski ukończenia. 30 września 2015 roku papież Franciszek podpisał dekret Kongregacji ds. Kanonizacyjnych stwierdzający heroiczność cnót czcigodnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.
Zbliża się 30. rocznica śmierci twórcy Ruchu Swiatło-Życie
W poniedziałek 27 lutego przypadnie 30. rocznica śmierci ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela i twórcy Ruchu Światło-Życie. Wszystkich oazowiczów zapraszamy na Mszę świętą w najbliższy poniedziałek o godz. 18-tej w bazylice św. Jana Chrzciciela w Berlinie (10965), Lilienthalstr. 5. Będziemy razem dziękować za życie i posługę tego wspaniałego kapłana i prosić wspólnie o rychłą Jego beatyfikację.
Członkowie Ruchu Światło-Życie i jego Sympatycy niech czują się serdecznie zaproszeni!
W przededniu 30. Rocznicy na Jasnej Górze w dniach 24-27 lutego odbędzie się...
42. Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu „Światło-Życie”. To doroczne spotkanie wszystkich odpowiedzialnych – zarówno księży jak i świeckich. Czterodniowy zjazd ma na celu zaplanowanie pracy Ruchu Światło-Życie na cały najbliższy rok.
Otwarcie Kongregacji planowane jest w sobotę na godz. 9.00. W programie przewidziane są m.in. wykłady, spotkania modlitewne, świadectwa, a także błogosławieństwo nowo przyjętych członków. O godz. 14.15 zebrani wezmą udział w Mszy św. sprawowanej przez bp. Piotra Turzyńskiego, biskupa pomocniczego diecezji radomskiej.
W niedzielę 26 lutego uroczystej Mszy św. o godz. 14.00 będzie przewodniczył bp Adam Szal, delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Duchowny wygłosi homilię o generale paulinów, o. Arnoldzie Chrapkowskim.
Ruch Światło-Życie (znany powszechnie jako Oaza) – to jeden z ruchów odnowy w Kościele. Jego założycielem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i stanu: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w części rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół (nazywany także Oazą Rodzin). Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie stara się formować dojrzałych i świadomych chrześcijan oraz służyć ożywianiu lokalnych wspólnot Kościoła – parafii, dekanatów, diecezji.
Program Kongregacji:
24 lutego, piątek
18.30 – Msza św., Kaplica Matki Bożej 19.30 – Spotkanie modlitewne, Sala o. Kordeckiego
25 lutego, sobota
8.00 – Jutrznia – przewodniczy ks. Jarosław Gąsiorek 9.00 – Otwarcie Kongregacji, zawiązanie wspólnoty, wprowadzenie 10.00 – Ks. prof. Stanisław Urbański, UKSW, “Wkład ks. F. Blachnickiego w rozwój życia duchowego w Polsce” 11.00 – O. dr hab. Grzegorz Bartosik OFMConv, prof. UKSW, “Mariologia ks. F. Blachnickiego” 14.15 – Msza św. – przewodniczy bp Piotr Turzyński, biskup pomocniczy diec. radomskiej; bazylika 16.00 – Dr hab. K. Wojcieszek, prof. WSNS Pedagogium, “Techniki schodzenia z kanapy” 17.15 – Ks. M. Sędek, Moderator generalny Ruchu, “Projekt Centrum Ewangelizacji w Krościenku” 19.30 – Nieszpory z błogosławieństwem nowo przyjętych członków Stowarzyszenia Diakonia Ruchu Światło-Życie, przewodniczy ks. Marek Sędek
26 lutego, niedziela
8.00 – Jutrznia – przewodniczy ks. Piotr Kulbacki 9.00 – Świadectwa: ks. Michał Misiak i Jan Budziaszek 10.00 – Ks. Marek Sędek, Moderator generalny Ruchu, “Sługa Niepokalanej – refleksje wokół tematu roku” 11.00 – Komunikaty; odczytanie listów jedności, podsumowanie Kongregacji 14.00 – Msza św. – przewodniczy abp Adam Szal, homilia: generał paulinów o. Arnold Chrapkowski, Kaplica Matki Bożej
27 lutego, poniedziałek
8.00 – Msza św. z jutrznią – przewodniczy abp Adam Szal, Kaplica Matki Bożej 9.30 – Spotkanie Kolegium Moderatorów w Domu Pielgrzyma
Pod tym hasłem przeżywaliśmy w Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie doroczne spotkanie „opłatkowe” w Rodzinie Radia Maryja. Tradycyjnie, w ostatnią niedzielę miesiąca, członkowie Koła Przyjaciół Maryja zgromadzili się najpierw na Mszy św. o 12-tej w Bazylice św. Jana Chrzciciela. Stała intencja, która towarzyszyła wszystkim tego dnia, to modlitwa w intencji Ojczyzny – Polski, w intencji Radia Maryja i wszystkich dzieł przy nim powstałych.
Z tej okazji gościł w naszej Misji Ojciec Benedykt Cisoń, redemptorysta z toruńskiej rozgłośni, z okolicznościowymi kazaniami.
Wielu parafian i gości miało okazję po raz pierwszy wesprzeć darem serca ten Katolicki Głos w naszych Domach.
Po mszy, w Domu św. Jana Pawła II, dzieliliśmy się opłatkiem składając sobie życzenia wszelkiej pomyślności i Bożego błogosławieństwa pod opieką Niepokalanej Matki Kościoła, Gwiazdy Nowej Ewangelizacji. Ojciec Benedykt zareżyserował krótką audycję z naszym udziałem, która jeszcze tego samego dnia została nadana na falach Radia Maryja.
Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, że 1050. Rocznica Chrztu Polski, Światowe Dni Młodzieży w Krakowie i Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia – były najważniejszymi wydarzeniami 2016 roku. Przy okazji spotkania z Radiem Maryja w osobie o. Benedykta, wspominaliśmy jeszcze jedno wydarzenie, może nie tak odległe, ale jednak bardzo ważne, 25. Rocznicę powstania Radia Maryja w naszej Ojczyźnie, w Polsce. Ten katolicki głos w naszym kraju doceniał św. Jan Paweł II, a podkreślając rolę Radia Maryja, powiedział: „Ja Panu Bogu codziennie dziękuję, że jest w Polsce takie radio, co się nazywa Radio Maryja” – te słowa skierowane do Rodziny Radia Maryja, były dla nas inspiracją do naszego dziękczynienia za toruńską katolicką rozgłośnię i wszystkie dzieła przy niej powstałe.
Z wielką radością dzielimy się pięknym wydarzeniem z naszego berlińskiego podwórka. Otóż, przed Koncertem Noworocznym, w czasie Gali Polonii „NAJLEPSZY z NAJLEPSZYCH”, Zarząd Polskiej Rady Związku Krajowego w Berlinie uhonorował naszego ks. Proboszcza Marka Kędzierskiego za działalność na rzecz Polonii i Polaków mieszkających w Berlinie i podziękował za starania na rzecz środowiska polonijnego w roku 2016. W czasie gali laureatów, w sobotę 14 stycznia 2017, w Fontane-Haus przy Wilhelmsruher Damm w Berlinie, Ambasador RP prof. Andrzej Przyłębski wręczył Proboszczowi Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie statuetkę „NAJLEPSZY z NAJLEPSZYCH”, ...
jako pierwszemu z piątki wyróżnionych osób, przy ogromnym aplauzie berlińskiej Polonii zgromadzonej w sali koncertowej. W laudacji dziękowano ks. Markowi za 15 lat posługi duszpasterskiej Polakom w Berlinie, podkreślono, że Ksiądz Proboszcz pokazuje, jak w codziennym życiu kierować się wartościami, które przez wieki dla Polaków za granicą były drogowskazem: BÓG, HONOR, OJCZYZNA.
Wśród gości znaleźli się członkowie polskiego Parlamentu i Senatu RP oraz przedstawiciele niemieckich władz. Gościem specjalnym tego wieczoru był zespół „The Postmann” z Polkowic.
W rozmowie z uczestnikami uroczystości Ksiądz Proboszcz podkreślił, że „to wyróżnienie, to dostrzeżenie nie tylko mnie, ale całej PMK w Berlinie wraz z moimi Współpracownikami, bez których niebyło by tego wielkiego dobra”.
Miesiąc styczeń w Rodzinie Salezjańskiej poświęcony jest od wielu, wielu lat św. Janowi Bosko. Założył On dla dobra młodzieży trzy wielkie wspólnoty: Towarzystwo św. Franciszka Salezego (Salezjanie-SDB), Córki Maryi Wspomożycielki (Salezjanki-FMA), a dla osób świeckich zaangażowanych w dzieło wychowawcze, Stowarzyszenie Współpracowników Salezjańskich (to Salezjanie Współpracownicy-SWS). Ten dobry i pogodny kapłan zmarł z końcem miesiąca stycznia 1888 roku, stąd dzień 31 stycznia jest określany dniem narodzin dla Nieba tego Wielkiego Wychowawcy.
Salezjanie pracujący w PMK w Berlinie włączają się wraz z innymi w to piękne wspomnienie swojego głównego Patrona, a jedna z niedziel stycznia przeżywana jest, jako Niedziela Księdza Bosko. Wszyscy wierni włączeni są w dziewięciodniowe przygotowanie do Uroczystości Ojca i Nauczyciela Młodzieży. Tym przygotowaniem jest zaproponowana Nowenna w intencji dzieci, młodzieży, rodziców i wychowawców, w intencji Salezjnów, Salezjanek i Współpracowników Salezjańskich.
Rok rocznie, w Niedzielę Księdza Bosko powiększa się grono ministrantów Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie. Tak było i w tym roku.
Od jesieni 2016 r., zaangażowany w posługę animator Dominik Stróż, wraz z opiekunem ks. Grzegorzem Jeżewskim SDB, przygotowywał kandydatów do posługi w Liturgicznej Służbie Ołtarza.
W niedzielę 22 stycznia miała miejsce uroczystość przyjęcia chłopców do Wspólnoty ministranckiej. Mszy świętej o godz. 12-tej przewodniczył ks. Proboszcz Marek Kędzierski SDB. Po kazaniu, ks. Grzegorz, jako opiekun przedstawił wspólnocie parafialnej kandydatów.
Chłopcy wyrazili swoje pragnienie służby przy Ołtarzu Pana Jezusa i złożyli przyrzeczenia ministranckie. Następnie miały miejsce obłóczyny, nowi ministranci otrzymali białe komże i zostali uroczyście wprowadzeni do prezbiterium bazyliki św. Jana Chrzciciela, miejsca codziennej posługi. Oto nazwiska i imiona nowych ministrantów: Klein Felix, Krstanović Noah, Lizurek Antoni, Pawelczyk Leon oraz Peth Martin.
Chłopcom życzymy wytrwałości w Służbie Bożej i pogody ducha na wzór św. Dominika Savio, Wychowanka Księdza Bosko i Patrona Ministrantów, Dominikowi i ks. Grzegorzowi dziękujemy za przygotowanie ich do tego pięknego zadania i troskę o ministrantów na co dzień w naszej misyjnej parafii, a rodzicom pociechy z synów i radości z ich służby.
Jak ważna jest ich rola w życiu każdej rodziny, jak ważne jest ich zaangażowanie na rzecz najmłodszych, nie trzeba udowadniać. To piękne zadanie podarowane przez Boga.
Zapraszamy wszystkie Babcie i Dziadków na Mszę św. w Wasze Święto o godz. 18.00. Modlić się będziemy w Waszych intencjach. Po Eucharystii ciąg dalszy spotkania w domu św. Jana Pawła II. W tym miejscu przyjmijcie najserdeczniejsze nasze życzenia:
W dniu Waszego święta dziękujemy Wam za waszą cichą obecność wśród nas, za dobre, otwarte i przepełnione miłością serce, za ogromną życzliwość wobec dzieci, wnuków oraz osób Wam bliższych i dalszych.
Za to, że widząc nas ciągle zabieganych, w nieustannym pośpiechu, znajdujecie czas aby przesuwać paciorki różańca i otulać nas modlitwą.
Życzymy Wam abyście cieszyli się zdrowiem i życzliwością ludzi.
Niech dobry Bóg nieustannie otacza Was swoim błogosławieństwem, a w Waszych sercach gości radość i pokój.
Zaproszeni jesteśmy do Misji Włoskiej na Mszę w intencji ofiar ataku terrorystycznego na targu Bożonarodzeniowym w Berlinie przy Gedachtniskirche, w szczególności za Włoszkę, Fabrizia Di Lorenzo oraz za polskiego kierowcę ciężarówki Łukasza Urbana.
Msza św. pod przewodnictwem Nuncjusza Apostolskiego w Niemczech, abpa Nikola Eterović, zostanie odprawiona w najbliższy czwartek, 19 stycznia 2017 roku o godz. 20.00 w kościele Heilig Kreuz, przy Hildegardestr. 3A, 10715 Berlin (Charlottenburg-Wilmersdorf).
Zapraszamy do solidarnej modlitwy błagalnej w intencji ofiar zamachu oraz w intencji uproszenia łaski opamiętania i skruchy dla dopuszczających się takich aktów przemocy.
ks. Stanisław Maciak
proboszcz Misji Włoskiej w Berlinie
oraz
ks. Marek Kędzierski SDB
proboszcz PMK w Berlinie
14 stycznia 2017
Zaproszenie do modlitwy o uwolnienie.
Nowenna do Maryi Wspomożycielki w intencji ks. Thomasa Uzhunnalila.
Minęło już 10 miesięcy od czasu, kiedy ks. Thomas Uzhunnalil, salezjanin, został porwany w Jemenie. Zgromadzenie i Rodzina Salezjańska, od samego początku zachęcając do nieustannej modlitwy o jego uwolnienie, proszą teraz o przedstawienie tej szczególnej intencji w Nowennie do Maryi Wspomożycielki w dniach 15-23 stycznia 2017 roku i w dniu Jej wspomnienia – 24 stycznia 2017, ufając we wstawiennictwo Matki Zbawiciela.
Ta inicjatywa, jaką zaproponowało Stowarzyszenie Maryi Wspomożycielki (ADMA Primaria) z Turynu od razu spotkało się z pełnym poparciem Przełożonego Generalnego ks. Ángela Fernándeza Artime,
który zachęca wszystkich salezjanów i członków Rodziny Salezjańskiej do włączenia się w nią
“Jako Stowarzyszenie czujemy się szczególnie odpowiedzialni za modlitwę w intencji kapłanów, dlatego też pragniemy prosić o wstawiennictwo Maryję Niepokalaną Wspomożycielką w rychłym uwolnieniu ks. Toma” – oświadczyli pan Tullio Lucca i ks. Pierluigi Cameroni, odpowiednio prezes
i animator duchowy ADMA.
Kiedy Księdza Bosko proszono o jakąś łaskę, ten zwykł odpowiadać: “Jeśli chcecie otrzymać łaski od Świętej Dziewicy, odprawcie nowennę” (MB IX, 289). Ta nowenna, według świętego, powinna być odprawiona możliwie “w kościele z wielką wiarą” i zawsze łączyć się z Eucharystią.
By nowenna była skuteczna, muszą być spełnione następujące warunki:
nie należy pokładać nadziei w cnotach ludzi, ale w wierze w Boga;
prośba musi skierowana do Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie, źródła łaski, dobroci i błogosławieństwa, i znaleźć oparcie w potędze Maryi, którą w tej świątyni Bóg chce wynieść ponad ziemię;
w każdym przypadku należy przyjąć postawę “fiat voluntas tua” i uwzględnić, czy jej spełnienie jest dobre dla duszy tego, który o to się modli.
Układ nowenny przewiduje odmawianie w kolejnych dziewięciu dniach:
3 Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu z wezwaniem: “Niechaj będzie pochwalony Przenajświętszy Sakrament, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen”.
3 Witaj Królowo z wezwaniem: “Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami”.
Warunki, jakie trzeba spełnić:
przystąpić do spowiedzi i przyjąć Komunię świętą;
włączyć się własnym działaniem lub ofiarą w jakieś dzieło apostolskie;
ożywić w sobie wiarę w Jezusa Eucharystycznego i nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki.
Stało się tradycją w PMK w Belinie, że co roku przygotowuje się Jasełka bożonarodzeniowe dla najmłodszych parafian. W tym roku tego zadania podjęli się dorośli z rady parafialnej oraz wspólnot i grup parafialnych pod kierunkiem ks. Waldemara Trendziuka.
Włożony wysiłek nie był daremny. Radości było co nie miara. W niedzielę Chrztu Pańskiego w godzinach popołudniowych, bazylika św. Jana Chrzciciela wypełniła się dziećmi i rodzicami. Po mszy o 15-tej prezbiterium stało się sceną,
a nawa główna świątyni widownią.
Nie zabrakło na scenie „prawdziwej świętej rodziny z dzieciątkiem”, pasterzy, chórów anielskich, trzech króli, złych duchów i śmierci rozprawiających się z okrutnym Herodem. Trudno wymienić wszystkich debiutujących aktorów i ich role, w które się wcielili.
Trzeba było widzieć szczęście nie tylko na twarzach dzieci, ale także na twarzach rodziców i dziadków. I domorośli aktorzy mieli satysfakcję, że udało się im zrobić coś razem dla najmłodszych, że wykonali piękne dzieło razem ze swoimi duszpasterzami. Tegoroczne Jasełka wpisały się pięknie w tradycyjne od wieków Polaków Kolędowanie.
Za sprawą ks. Grzegorza Jeżewskiego, przybył też „święty” Mikołaj z pomocnikami, ministrantem i śnieżynką, by obdarować pociechy prezentami. W tym roku nawet nasz polonijny Konsul, Marek Sorgowicki w stroju ministranta prawie, jak kardynał, podjął się nie lada roli, usługiwał „świętemu biskupowi”, by powiększyć radość najmłodszych Polonusów.
Niech Bogu za wszystko będą dzięki! Za dobrych ludzi, którzy odważyli się odegrać jasełkowe role i przygotować całość wydarzenia; za fundatorów niespodzianek z Ambasady RP i naszej PMK w Berlinie, a wszystko po to, by szczerze kolędować Małemu, Jezusowi, Chrystusowi, dziś nam narodzonemu.
1050. rocznica Chrztu Polski, Światowe Dni Młodzieży i Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia – to zdaniem Prymasa Polski najważniejsze wydarzenia 2016 r. Abp Wojciech Polak życzy także, by rok 2017 był czasem wspólnego budowania ojczystego domu, któremu na imię Polska.
„Mamy może nieraz takie wrażenie, że i w naszych rodzinach, środowiskach rosną mury – powiedział radiu watykańskiemu Prymas. – Dlatego życzyłbym najpierw, by Chrystus, który nas wprowadza w ten nowy rok, był rzeczywiście dla nas wszystkich Księciem Pokoju, by rodził w naszych sercach pokój, radość, by rodził zrozumienie tego, że wchodząc w różne ludzkie sytuacje ma On moc je uzdrawiać”. Prymas Polski dodał także, że rok 2017 powinien być dla nas wezwaniem do pogłębienia wiary, a Ojciec Święty Franciszek przypomina, że: „Maryja jest Królową Pokoju. Kiedy narodził się Jej Syn, aniołowie wielbili Boga i życzyli pokoju ludziom dobrej woli (por. Łk 2, 14). Prośmy Maryję Pannę, by była naszą przewodniczką.
«Wszyscy pragniemy pokoju; tak wiele osób buduje go każdego dnia poprzez małe gesty; wielu cierpi i z cierpliwością znosi trud tak licznych usiłowań, by go budować». W 2017 r. starajmy się, poprzez modlitwę i działania, stawać się ludźmi, którzy wygnali przemoc ze swego serca, słów i gestów oraz budować wspólnoty bez przemocy, które troszczą się o wspólny dom. «Nic nie jest niemożliwe, jeśli zwracamy się do Boga w modlitwie. Wszyscy mogą być twórcami pokoju».
Jako duszpasterze PMK w Berlinie dołączamy się do tych życzeń.
Niech w Nowym Roku 2017 Bóg Miłosierny wszystkim błogosławi!
Wszystkim polecamy lekturę Orędzia papieża Franciszka na Światowy Dzień Pokoju
Wyrzeczenie się przemocy: styl polityki na rzecz pokoju
1. Na początku tego nowego roku składam najszczersze życzenia pokoju mieszkańcom i narodom świata, szefom państw i rządów, a także zwierzchnikom wspólnot religijnych oraz różnych instytucji społeczeństwa obywatelskiego. Życzę pokoju każdemu mężczyźnie, kobiecie, chłopcu i dziewczynce, i modlę się, aby obraz i podobieństwo Boga w każdym człowieku pozwoliły nam uznawać się nawzajem za święte dary obdarzone ogromną godnością. Zwłaszcza w sytuacjach konfliktowych szanujmy tę «najgłębszą godność»[1] i sprawmy, aby wyrzeczenie się przemocy stało się naszym stylem życia.
Jest to Orędzie na 50. Światowy Dzień Pokoju. W pierwszym, papież Paweł VI skierował do wszystkich ludów, nie tylko do katolików, jednoznaczne słowa: «Ostatnie lata historii naszego wieku ukazały z całą jasnością, że tylko pokój może zapewnić ludzkości prawdziwy postęp — nie zaś konflikty między agresywnymi nacjonalizmami, nie podboje dokonywane przemocą, nie represje narzucające pozorny ład społeczny». Przestrzegał przed «niebezpieczeństwem, jakim jest przekonanie, że sporów międzynarodowych nie można rozwiązać w sposób rozumny, to znaczy przez negocjacje oparte na prawie, sprawiedliwości i równości, a jedynie przez zastosowanie zastraszającej i śmiercionośnej siły». Sprzeciwiając się temu, cytował Pacem in terris swego poprzednika św. Jana XXIII i chwalił «zmysł i umiłowanie pokoju opartego na prawdzie, na sprawiedliwości, wolności i miłości»[2]. Uderza aktualność tych słów, które są dziś nie mniej ważne i przynaglające niż pięćdziesiąt lat temu.
Przy tej okazji pragnę skoncentrować się na działaniu bez użycia przemocy jako stylu polityki pokoju i proszę Boga, aby pomógł nam wszystkim kierować się rezygnacją z przemocy w głębi naszych uczuć i wartości osobistych. Niech miłość i wyrzeczenie się przemocy inspirują sposób, w jaki traktujemy siebie nawzajem w relacjach międzyosobowych, społecznych i międzynarodowych. Kiedy ofiary przemocy potrafią oprzeć się pokusie zemsty, mogą być najbardziej wiarygodnymi uczestnikami procesów budowania pokoju bez przemocy. Oby od szczebla lokalnego i powszedniego aż po światowy wyrzeczenie się przemocy stało się charakterystycznym stylem naszych decyzji, naszych relacji, naszych działań, polityki we wszystkich jej formach.
Rozbity świat
2. Miniony wiek spustoszyły dwie straszliwe wojny światowe, groziła mu wojna nuklearna oraz wiele innych konfliktów, podczas gdy dzisiaj mamy do czynienia niestety ze straszliwą wojną światową w kawałkach. Trudno dojść, czy dziś w świecie jest mniej czy więcej przemocy, niż to było wczoraj, ani też czy nowoczesne środki przekazu oraz mobilność charakteryzująca naszą epokę sprawiają, że jesteśmy bardziej świadomi przemocy, czy też bardziej do niej nawykli.
W każdym razie ta przemoc, dokonująca się «w kawałkach», na różne sposoby i na różnych poziomach powoduje ogromne cierpienia, których jesteśmy świadomi: wojny w różnych krajach i na różnych kontynentach; terroryzm, przestępczość i nieprzewidywalne ataki zbrojne; nadużycia, których ofiarami padają migranci oraz ofiary handlu ludźmi; dewastacja środowiska. W jakim celu? Czy przemoc pozwala osiągnąć trwałe i wartościowe cele? Czy wszystkim, co zyskuje, nie jest może wywołanie represji i spirali śmiertelnych konfliktów, które przynoszą korzyści jedynie nielicznym «watażkom»?
Przemoc nie jest lekarstwem dla naszego rozbitego świata. Reagowanie przemocą na przemoc prowadzi w najlepszym wypadku do przymusowej migracji i ogromnego cierpienia, ponieważ znaczne zasoby przeznaczane są na cele wojskowe zamiast zaspokajać codzienne potrzeby ludzi młodych, rodzin w trudnej sytuacji, osób starszych, chorych, zdecydowanej większości mieszkańców świata. W najgorszym przypadku może to doprowadzić do śmierci fizycznej i duchowej wielu osób, jeśli nie wręcz wszystkich.
Dobra Nowina
3. Jezus również żył w czasach przemocy. Nauczał, że prawdziwym polem bitwy, na którym mierzą się ze sobą przemoc i pokój, jest ludzkie serce: «Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli» (Mk 7, 21). Ale przesłanie Chrystusa, w obliczu tej rzeczywistości, daje odpowiedź zdecydowanie pozytywną: niestrudzenie głosił On bezwarunkową miłość Boga, który przyjmuje i przebacza, oraz nauczał swoich uczniów, by miłowali nieprzyjaciół (por. Mt 5, 44) oraz nadstawiali drugi policzek (por. Mt 5, 39). Gdy Jezus uniemożliwił oskarżycielom cudzołożnicy jej ukamienowanie (por. J 8, 1-11) oraz kiedy w noc przed śmiercią nakazał Piotrowi schować miecz do pochwy (por. Mt 26, 52) wskazał drogę wyrzeczenia się przemocy, i poszedł nią aż do końca, aż po krzyż, przez który zaprowadził pokój i zniszczył wrogość (por. Ef 2, 14-16). Dlatego ten, kto przyjmuje Jezusową Dobrą Nowinę, potrafi rozpoznać przemoc, którą nosi w sobie i pozwala, by uleczyło go Boże miłosierdzie, przez co staje się z kolei narzędziem pojednania, zgodnie z wezwaniem św. Franciszka z Asyżu: «Jak ustami głosicie pokój, tak a nawet jeszcze bardziej miejcie go w sercach waszych»[3].
Być prawdziwymi uczniami Jezusa dziś oznacza także przyjąć Jego propozycję wyrzeczenia się przemocy. Jest ona — jak stwierdził mój poprzednik Benedykt XVI — «realistyczna, ponieważ wynika z uznania, że na świecie jest zbyt wiele przemocy, zbyt wiele niesprawiedliwości, a zatem nie da się przezwyciężyć tej sytuacji inaczej, jak tylko dając więcej miłości, więcej dobra. Owo ‘więcej’ pochodzi od Boga»[4]. I dodał z mocą: «Odrzucenie przemocy nie jest dla chrześcijan posunięciem czysto taktycznym, ale sposobem bycia osoby, postawą człowieka, który jest tak bardzo przekonany o miłości Bożej i o Jego mocy, że nie boi się walczyć ze złem jedynie bronią miłości i prawdy. Miłość nieprzyjaciół jest zaczątkiem ‘rewolucji chrześcijańskiej’»[5]. Słusznie Ewangelia nakazująca miłować naszych nieprzyjaciół (Łk 6, 27), jest uważana za «magna charta chrześcijańskiego niestosowania przemocy, które nie polega na kapitulacji w obliczu zła (...), ale na odpowiadaniu na zło dobrem (por. Rz 12, 17-21), co pozwala przerwać łańcuch niesprawiedliwości»[6].
Mocniejsze niż przemoc
4. Rezygnacja z przemocy bywa rozumiana jako poddanie się, niezaangażowanie i bierność, ale w rzeczywistości tak nie jest. Gdy Matka Teresa otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla w 1979 r., wyraźnie sformułowała swoje przesłanie o czynnym niestosowaniu przemocy: «W naszej rodzinie nie potrzebujemy bomb i broni, niszczenia, by zaprowadzać pokój, ale jedynie bycia razem, miłowania się nawzajem (...). I będziemy zdolni przezwyciężyć wszelkie zło, które jest w świecie»[7]. Siła broni jest bowiem zwodnicza. «Gdy handlarze bronią prowadzą swoją działalność, biedni twórcy pokoju po to tylko, by pomóc jakiejś osobie, innej, jeszcze innej i jeszcze innej, oddają życie». Dla tych czyniących pokój Matka Teresa jest «symbolem, ikoną naszych czasów»[8]. We wrześniu tego roku z wielką radością ogłosiłem ją świętą. Wyraziłem uznanie dla jej gotowości służenia wszystkim przez «przyjmowanie i obronę ludzkiego życia, zarówno nienarodzonego, jak i opuszczonego i odrzuconego. (...) Pochylała się nad osobami wycieńczonymi, umierającymi na poboczach dróg, uznając godność, jaką obdarzył je Bóg; mówiła możnym ziemi, aby uznali swoje winy za zbrodnie — za zbrodnie! — ubóstwa, które sami stworzyli»[9]. W odpowiedzi na to, jej misją — a pod tym względem reprezentuje tysiące, a wręcz miliony osób — jest wielkoduszne i pełne poświęcenia wychodzenie na spotkanie ofiar, dotykanie i opatrywanie każdego poranionego ciała, leczenie wszelkiego złamanego życia.
Walka bez przemocy prowadzona stanowczo i konsekwentnie przyniosła imponujące rezultaty. Na zawsze pozostaną w pamięci sukcesy osiągnięte przez Mahatmę Gandhiego i Khana Abdula Ghaffara Khana w wyzwoleniu Indii oraz Martina Luthera Kinga w kampanii przeciwko dyskryminacji rasowej. Szczególnie kobiety są często przywódczyniami walki bez przemocy, jak na przykład, Leymah Gbowee oraz tysiące liberyjskich kobiet, które organizowały spotkania modlitewne i pokojowe protesty (pray-ins), i doprowadziły do negocjacji na wysokim szczeblu, aby położyć kres drugiej wojnie domowej w Liberii.
Nie możemy również zapominać o epokowej dekadzie, która zakończyła się upadkiem reżimów komunistycznych w Europie. Wspólnoty chrześcijańskie przyczyniły się do tego przez wytrwałą modlitwę i odważne działanie. Szczególne znaczenie miała posługa i nauczanie św. Jana Pawła II. Zastanawiając się nad wydarzeniami z 1989 r. w encyklice Centesimus annus (1991 r.), mój poprzednik wskazał, że epokowa zmiana w życiu ludów, narodów i państw dokonuje się poprzez «walkę pokojową, która posługuje się jedynie bronią prawdy i sprawiedliwości»[10]. Ta droga przemian politycznych wiodąca do pokoju była możliwa po części dzięki «wysiłkowi ludzi, którzy nie uciekali się do przemocy, zaś odmawiając konsekwentnie ustąpienia przed potęgą siły, zawsze umieli znaleźć skuteczne formy świadczenia o prawdzie». I stwierdził: «Niech ludzie nauczą się walczyć o sprawiedliwość bez uciekania się do przemocy, wyrzekając się walki klas w sporach wewnętrznych i wojny w konfliktach międzynarodowych»[11].
Kościół zaangażował się we wprowadzanie w życie odrzucających przemoc strategii, które mają na celu umacnianie pokoju w wielu krajach, zachęcając nawet najbardziej brutalne strony do wysiłków na rzecz budowy sprawiedliwego i trwałego pokoju.
Ten wysiłek na rzecz ofiar niesprawiedliwości i przemocy nie jest wyłącznym dziedzictwem Kościoła katolickiego, ale właściwy jest wielu tradycjom religijnym, dla których «współczucie i rezygnacja z przemocy są istotne i wskazują drogę życia»[12]. Powtarzam stanowczo: «Żadna religia nie jest terrorystyczna»[13]. Przemoc jest znieważaniem imienia Boga[14]. Nigdy nie przestaniemy powtarzać: «Imię Boga nigdy nie może usprawiedliwiać przemocy. Tylko pokój jest święty, a nie wojna!»[15].
Domowe źródła polityki wyrzekającej się przemocy
5. Jeśli przemoc bierze początek w ludzkim sercu, to bardzo ważne jest chodzenie drogą niestosowania przemocy przede wszystkim w obrębie rodziny. Jest to składnik radości, jaką daje miłość, którą przedstawiłem w marcu tego roku w adhortacji apostolskiej Amoris laetitia, na zakończenie dwóch lat refleksji Kościoła na temat małżeństwa i rodziny. Rodzina jest niezbędnym «tyglem», dzięki któremu małżonkowie, rodzice i dzieci, bracia i siostry uczą się porozumiewać ze sobą oraz bezinteresownie troszczyć się o siebie nawzajem oraz gdzie tarcia lub nawet konflikty muszą być przezwyciężane nie przy pomocy siły, lecz poprzez dialog, szacunek, szukanie dobra innych, miłosierdzie i przebaczenie[16]. Z wnętrza rodziny radość płynąca z miłości rozprzestrzenia się w świecie i promieniuje na całe społeczeństwo[17]. Ponadto etyka braterstwa i pokojowego współżycia osób i narodów nie może opierać się na logice strachu, przemocy i zamknięcia, ale jej podstawą musi być odpowiedzialność, szacunek i szczery dialog. W związku z tym kieruję apel o rozbrojenie, a także o zakaz i likwidację broni jądrowej: zastraszanie nuklearne i groźba gwarantowanego wzajemnego zniszczenia nie mogą być podstawą tego rodzaju etyki[18]. Równie żarliwie błagam o powstrzymanie przemocy domowej oraz nadużyć w stosunku do kobiet i dzieci.
Jubileusz Miłosierdzia, który zakończył się w listopadzie bieżącego roku, był zachętą do spojrzenia w głąb naszych serc i pozwolenia, aby do nich wkroczyło miłosierdzie Boga. Rok Jubileuszowy sprawił, że uświadomiliśmy sobie, jak bardzo liczne i różne od siebie są osoby i grupy społeczne, które traktuje się z obojętnością, padają ofiarami niesprawiedliwości i doznają przemocy. Są one częścią naszej «rodziny», są naszymi braćmi i siostrami. Dlatego polityka wyrzeczenia się przemocy musi zaczynać się w murach domowych, aby następnie rozprzestrzeniać się na całą rodzinę ludzką. «Przykład świętej Teresy z Lisieux zachęca nas do praktykowania małej drogi miłości, by nie przegapić okazji do dobrego słowa, uśmiechu, każdego małego gestu, zasiewającego pokój i przyjaźń. Na ekologię integralną składają się również proste codzienne gesty, przełamujące logikę przemocy, wyzysku, egoizmu»[19].
Moja zachęta
6. Budowanie pokoju przez czynne wyrzeczenie się przemocy jest konieczne i zgodne z nieustannymi wysiłkami Kościoła w celu ograniczenia użycia siły poprzez normy moralne, jego udział w pracach instytucji międzynarodowych oraz dzięki kompetentnemu wkładowi wielu chrześcijan w prace ustawodawcze na wszystkich poziomach. Sam Jezus podsuwa nam «podręcznik» tej strategii budowania pokoju w tak zwanym Kazaniu na Górze. Osiem Błogosławieństw (por. Mt 5, 3-10) nakreśla profil osoby, którą możemy nazwać błogosławioną, dobrą i autentyczną. Jezus mówi: błogosławieni cisi, miłosierni, wprowadzający pokój, czystego serca, ci, którzy łakną i pragną sprawiedliwości.
Jest to również program i wyzwanie dla zwierzchników politycznych i religijnych, zwierzchników instytucji międzynarodowych, szefów przedsiębiorstw oraz mediów całego świata: stosowanie Błogosławieństw w sposobie wypełniania swoich obowiązków. Wyzwanie, by budowali społeczeństwo, wspólnotę lub przedsiębiorstwo, za które są odpowiedzialni, stylem czyniących pokój; by okazywali miłosierdzie, wyrzekając się odrzucania ludzi, niszczenia środowiska i chęci zwycięstwa za wszelką cenę. Wymaga to gotowości do «przyjęcia konfliktu, rozwiązania go i przemienienia w ogniwo nowego procesu»[20]. Działanie w ten sposób oznacza wybór solidarności jako stylu tworzenia historii i budowania przyjaźni społecznej. Czynne odrzucenie przemocy jest sposobem pokazania, że jedność jest naprawdę silniejsza i bardziej owocna niż konflikt. Wszystko na świecie jest ściśle ze sobą powiązane[21]. Oczywiście, może się zdarzyć, że różnice będą rodzić zatargi: rozwiązujmy je w sposób konstruktywny, bez przemocy, aby «napięcia i różnice mogły tworzyć wieloraką jedność rodzącą nowe życie», zachowując «cenną konstruktywność dwóch przeciwstawnych biegunów»[22].
Zapewniam, że Kościół katolicki będzie wspierał wszelkie próby budowania pokoju także poprzez aktywne i twórcze wyrzeczenie się przemocy. 1 stycznia 2017 r. rozpocznie działalność nowa Dykasteria ds. Integralnego Rozwoju Człowieka, która pomoże Kościołowi coraz bardziej skutecznie promować «bezcenne dobra, jakimi są sprawiedliwość, pokój i ochrona stworzenia» oraz troska o migrantów, «potrzebujących, chorych i wyłączonych, zepchniętych na margines i ofiary konfliktów zbrojnych oraz katastrof naturalnych, więźniów, bezrobotnych i ofiary wszelkich form niewolnictwa i tortur»[23]. Każde działanie w tym kierunku, nawet skromne, przyczynia się do budowania świata wolnego od przemocy, co stanowi pierwszy krok w kierunku sprawiedliwości i pokoju.
Na zakończenie
7. Zgodnie z tradycją podpisuję to orędzie 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Maryja jest Królową Pokoju. Kiedy narodził się Jej Syn, aniołowie wielbili Boga i życzyli pokoju ludziom dobrej woli (por. Łk 2, 14). Prośmy Maryję Pannę, by była naszą przewodniczką.
«Wszyscy pragniemy pokoju; tak wiele osób buduje go każdego dnia poprzez małe gesty; wielu cierpi i z cierpliwością znosi trud tak licznych usiłowań, by go budować»[24]. W 2017 r. starajmy się, poprzez modlitwę i działania, stawać się ludźmi, którzy wygnali przemoc ze swego serca, słów i gestów oraz budować wspólnoty bez przemocy, które troszczą się o wspólny dom. «Nic nie jest niemożliwe, jeśli zwracamy się do Boga w modlitwie. Wszyscy mogą być twórcami pokoju»[25].
[7] Matka Teresa , Nobel Lecture, 11 grudnia 1979 r.
[8] Rozważanie Droga pokoju, Kaplica w Domu św. Marty, 19 listopada 2015 r.
[9] Homilia wygłoszona podczas Mszy św. kanonizacyjnej bł. Matki Teresy z Kalkuty, 4 września 2016 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 9/2016, s. 10.
[12] Przemówienie do przedstawicieli różnych religii, 3 listopada 2016 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 12/2016, s. 41.
[13]Przemówienie do uczestników III Światowego Spotkania Ruchów Ludowych, 5 listopada 2016 r.
[14] Por. Przemówienie podczas spotkania z szejkiem muzułmanów Kaukazu oraz przedstawicielami innych wspólnot religijnych, Baku, 2 października 2016 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 10/2016, ss. 27-28.
[18] Por. Przesłanie z okazji międzynarodowej konferencji poświęconej skutkom użycia broni atomowej dla ludzkości, 7 grudnia 2014 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 1/2015, s. 31.
.jpg)
